Κάματος+Απογοήτευση

Μάλλον θα τα παρατήσω.

Μου χρειάζεται ένα διάλλειμα...

Tero

(Μεσαίωνας) Γεύση φράουλα....

{Σημείωση: Αυτό, μαζί με το "Γιατί βουρκώνω τα βράδια....." ήταν τα 2 μοναδικά post που αναδημοσίευσε ο NiVa από το παλιό, nivaland.blogspot.com/ στο mesaionas.blogspot.com/. Cached page από το δεύτερο δεν υπάρχει, και τα εκεί σχόλια έχουν χαθεί (μόνο το link μου έχει μείνει), αλλά τουλάχιστον το βρήκα από το nivaland.blogspot.com/. -- Tero}

Ζω για το καλοκαίρι, αυτό είναι αναμφίβολο..Ίσως γι'αυτό και οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου συνδυάζονται μ'αυτή την εποχή.
Συνάντησα τις προάλλες έναν παιδικό μου φίλο που είχα να τον δω χρόνια πολλά.Λίγο η ρουτίνα, λίγο το καθημερινό κυνήγι το ευ ζειν και όχι απλά του ζειν,λίγο οι αποστάσεις , είχαμε να μιλήσουμε για πάνω από 10 χρόνια. Φίλος από τα παλιά , γειτονάκι στο πατρικό μου σπίτι, ένα από τα βασικά μέλη της *παλιοπαρέας*.
Σαν χείμαρος έρρεαν οι αναμνήσεις από τα παλιά στο μυαλό μου. Πιο πολλά σκεφτόμουν παρά έλεγα.Και πέρα από τις ερωτήσεις που αφορούν το παρόν και όλα αυτα τα *χαμένα χρόνια* , η συζήτηση γύρισε στο *τότε*. Τότε στα 17-18 , τότε που τα χρώματα μου φαινόταν πιο ζωντανά, οι μυρωδιές πιο έντονες , οι γεύσεις πιο γλυκόπικρες. Τότε που περνούσαμε τα καλοκαίρια στο εξοχικό του στην Ασπροβάλτα, τότε που ο κόσμος μας φαινόταν πιο απλός , πιο όμορφος.Τις βόλτες μας στην παραλία, τα φραπόγαλα και τα Camel άφιλτρα, την μουσική στην disco, το καμάκι μας στις τουρίστριες (με εντυπωσιακά αποτελέσματα-τότε ήμουν παίδαρος όχι γκριζομάλλης 35άρης), θυμάμαι ακόμη και τις τηγανιτές μπριζόλες που συχνά μας έφτιαχνε η μάνα του και τις φέτες με βούτυρο και μερέντα για απογευματινό (κι ας ήμασταν ολόκληροι μαντράχαλοι). Θυμάμαι τα υπόλοιπα μέλη της παλιοπαρέας που συχνά πυκνά ερχόταν κι αυτοί εκεί και βγαίναμε τις νύχτες κρυφά από το σπίτι και την βγάζαμε στην ακρογιαλιά παρέα με μια φρατζόλα ψωμί (ζεστό από τον φούρνο που μόλις τα έβγαζε)γιατί λοιμοκτονούσαμε, και ένα μπουκάλι κρασί, ή πολλες φορές σαμπάνια. Ναι μας είχε *κολλήσει* η σαμπάνια μιας και είχαμε κερδίσει μια σε ένα από εκείνα τα παρακμιακά λουνα-παρκ που την πέφτουν για ολόκληρη σεζόν σε τουριστικά μέρη.
Και μέσα σ'όλ'αυτά την θυμήθηκα. Την Nada.Μια κοπελίτσα ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα, Σερβίδα στην εθνικότητα, ψηλή ξανθιά, με τονισμένα τα μήλα του προσώπου και γκριζογάλανα μάτια. Μια κουκλίτσα με όλη την σημασία της λέξης.Κι ένας από τους μεγαλύτερους παιδικούς μου έρωτες..
Την είχαμε γνωρίσει αυτή και την 2 χρόνια μικρότερη αδελφή της εκεί που ερχοταν κάθε χρόνο για διακοπές. Τότε οι Σέρβοι ερχόταν κατά μυριάδες στην Ασπροβάλτα, στον Σταυρό , στα Βρασνά, στα Κερδύλλια, αλλά και στην άλλη πλευρά της Θεσσαλονίκης, στα παράλια της Πιερίας. Το κλασσικό καμάκι απέφερε αποτελέσματα, και νάσου οι τσούπρες να κάθονται μαζί μας σε παραλιακό καφέ και να μιλούν τα σερβικά τους ενώ εμείς με τον φίλο μου κάναμε πλάκα στα ελληνικά. Βολικότατα, ο φίλος μου ενδιαφερόταν για την μικρή, ένα σενάριο ελληνικής κωμωδίας που είχε πάρει σάρκα και οστά.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και από τις δύο πλευρές. Τις συναντούσαμε κάθε μέρα στην παραλία, μπάνιο μαζί, και τα βράδια καφεδάκι και ξεμονάχιασμα στην παραλία. Όχι τόσο ξεμονάχιασμα όσο θα θέλαμε, οι Σερβιδούλες ήταν αρκετά επιφυλακτικές και συνεσταλμένες θα έλεγα, και δεν απομακρυνόταν η μία από την άλλη. Θυμάμαι που την πέφταμε σε κάτι αναποδογυρισμένες βάρκες όχι μακριά από τα φώτα του παραλιακού μπαρ, που η μουσική του έμελε να σημαδέψει για πάντα τις όμορφες αυτές αναμνήσεις. The sun always shine on TV και άλλα τραγούδια της εποχής εκείνης (1986-87) , ενώ μετρούσαμε τ'αστέρια με την Nada.Αγκαλιά καθισμένοι στην *κοιλιά* της βάρκας ή κάτω στην άμμο, να μιλάμε και οι δύο αγγλικά , αλλά προσπαθώντας και οι δύο να εκφράσουμε αυτό το κατιτί, το ρομαντικό που μόνο στην μητρική μας γλώσσα το ξέραμε καλά. Διαφορετικές κουλτούρες και backround, αλλά να σου εκεί, δύο παιδιά (γιατί παιδιά ήμασταν) , σφιχταγκαλιασμένα , αμίλητα πολλές φορές, απολαμβάνοντας την αιωνιότητα της στιγμής. Να ατενίζουμε τον νυχτερινό ουρανό, να ακούμε το σκάσιμο ανεπαίσθητων κυμάτων στην ακρογιαλιά, να βλέπουμε από μακριά τα φώτα του χωριού Σταυρός. Ώρες ατέλειωτες έτσι και πέραν της αγκαλιάς , φιλιά, διστακτικά στην αρχή αλλά πιο θερμά στην πορεία. Κάθε βράδυ ήταν σαν να ξαναρχίζουμε απ'την αρχή, το πρώτο διστακτικό βήμα να ακολουθείται από τα άλλα , πιο χαλαρά πλέον. Θυμάμαι τα χείλη της που κάθε βράδυ άνοιγαν φοβισμένα , την γεύση της Big Babol τσίχλας που μασούσε πριν, γεύση φράουλα. Ω πόσο όμορφα ένοιωθα τότε. Κι ας μην προχωρούσα πέραν τούτου. Αν και είχα αρκετές επιτυχίες στο γυναικείο φύλο, αυτην εδώ την κουκλίτσα δεν ήθελα να την πιέσω. Την ένοιωθα σαν κάτι το πολύ ωραίο για να απομυθοποιήσω, ένα τριαντάφυλλο που μόνο έσκυβα και μύριζα μα ποτέ δεν τολμούσα να κόψω.Κι εγώ ως 17χρονος που η παραμικρή επαφή με το άλλο φύλο με έκανε να νοιωθω τέτοιες εξάψεις, τις ανδρικές μου ορμόνες να με κατακλύζουν, όμως με την Nada παράξενο, ένοιωθα γαλήνη. Εκείνη η γαλήνη και το δέος που σε πιάνει όταν αντικρύζεις κάτι το εξαίσιο για τα μάτια σου. Το ντροπαλό άγγιγμα και τα φιλιά της μου φτάναν. Η μυρωδιά των μαλλιών της με μεθούσε. Η φωνή της και τα σπασμένα της αγγλικά με μαγεύαν.
Έλα ντε που οι μέρες όμως περνούσαν και οι 3 εβδομάδες των διακοπών της τελειώναν. Ο νόμος της σχετικότητας......εκείνες η στιγμές στην ακρογιαλιά κάθε βράδυ έμοιαζαν ατέλειωτες , οι μέρες όμως περνούσαν αστραπιαία. Και για δύο καλοκαίρια χωρίζαμε με υποσχέσεις και όρκους για το επόμενο. Τον ενδιάμεσο χειμώνα τα γράμματά μου γέμιζαν σάκο ολόκληρο, τα δικά της το ίδιο. Πάντα αρωματισμένα από εκείνο το τόσο ντελικάτο καλοκαιρινό της άρωμα. Και όταν δεν αντέχαμε άλλο σηκώναμε και το ακουστικό για να ακουσουμε ο ένας τον άλλο. Όχι τακτικά , τότε οι κλήσεις ήταν πανάκριβες κι εμείς απλά, παιδιά.Και πάντα κρατούσα κάπου κρυφά στο συρτάρι μου, το χαρτάκι όπου μου είχε γράψει την διέυθυνσή της (ασχέτως αν μου είχε στείλει ήδη γράμματα). Και μια τσίχλα. Μια τσίχλα Big Babol στο περιτύλιγμά της που μου την είχε προσφέρει αλλά την κράτησα. Γεύση φράουλα.Και όποτε μιλούσαμε στο τηλέφωνο..ή διάβαζα τα γράμματά της..ή ακόμη κι αν έπαιζε στο ράδιο τα αγαπημένα μας τραγούδια..την έπαιρνα στα χέρια μου και την μύριζα....και έτσι η Nada ήταν πάντα δίπλα μου..εκεί στην αγκαλιά μου.
Στο τέλος του δεύτερου καλοκαιριού την είδα για τελευταία φορά. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος και για τους δύο μας, στο σχολείο τα διαβάσματα πολλά, αλλά και οι πειρασμοί μου. Οι επαφές μας αραιώσαν σταδιακά μέχρι που σβήσαν. Έφταιγε και το γεγονός ότι το επόμενο καλοκαίρι θα πηγαίναν διακοπές κάπου εκεί στην Γιουγκοσλαβία, στο Μαυροβούνιο αν θυμάμαι καλά.
Μετά από μερικά χρόνια (3-4) με πήρε τηλέφωνο έτσι ξαφνικά. Μου είπε ότι στο πανεπιστήμιο είχε γνωρίσει έλληνες και θα ερχόταν ένα ΣαββατοΚύριακο φιλοξενούμενη μιας ελληνίδας συμφοιτήτριάς της.
Δεν πήγα.
Δεν ήθελα να ξέρω το τι είχε συμβεί όλα αυτά τα χρόνια που δεν είχαμε επαφή. Δεν ήθελα να δω εάν και πόσο είχε αλλάξει.
Και δεν πήγα.
Ο έρωτάς μου εκείνος ο καλοκαιρινός ποτέ δεν έσβησε όμως. Και ακόμη πιό πολλά χρόνια μετά , ίσως 10,αμέσως μετά από τον πόλεμο στην Σερβία προσπάθησα να την βρω. Το τηλέφωνο της όμως που είχα δεν ίσχυε πια. Έκανα προσπάθειες να το βρω μέσω του εκεί *ΟΤΕ* αλλά μάταια. Προσπάθησα μέσω internet αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά και να την έβρισκα δεν είμουν σίγουρος εάν ήθελα να την δω. Μόνο να ακούσω την φωνή της ήθελα. Κάτι που ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε αλλάξει. Να ξέρω ότι είναι καλά μιας και ανησυχούσα με τους βομβαρδισμούς.Τίποτε παραπάνω όμως. Γιατί σ'αυτήν την ζωή δεν ήτανε γραφτό να την περάσω μαζί της. Μόνο στα τότε όνειρά μας.

18 χρόνια μετά κάπου ξεχασμένο βρίσκεται ένα χαρτί τυλιγμένο σαν μπαλίτσα. Μέσα έχει ένα μικρότερο χαρτάκι που τα γράμματά του γραμμένα με μολύβι έχουν πλέον ξεθωριάσει. Και μια ροζ τσίχλα big babol σε περιτύλιγμα που έχει πλέον πετρώσει.

Με γεύση φράουλα...



posted by Niva @ 1:41 μμ {Σημ.: Τετάρτη, Ιούνιος 08, 2005 -- Tero}

5 Comments:

At 3:40 μμ, De(e)lumina said...

ahhh... υπέροχο!

αυτές είναι σίγουρα αναμνήσεις που αξίζει να κρατάει κανείς καλά φυλαγμένες για τις μέρες που όλα φαίνονται τόσο, μα τόσο, λιγότερο μαγικά.

At 5:23 μμ, Lao said...

Κοιτά να δεις φίλε μου..
Ενώ δεν θα με τοποθετούσα στην κατηγορία των ρομαντικών, εντούτοις με έκανες να ανατριχιάσω – με την καλή έννοια- διαβάζοντας το γραπτό σου.
Τι να πω? Με εκπλήσσεις! Ένα εντελώς ανεπιτήδευτο κείμενο, με λόγο απλό, και παρ’όλ’ αυτά καταφέρνει να γεννά (τουλάχιστον σε μένα) τόση ποικοιλομορφία συναισθημάτων.
Ίσως τελικά εκεί να εδράζεται η μαγεία: στην απλότητα

At 12:27 μμ, Estarian said...

Εντάξει οκ, υποκλίνομαι! Κάτι τέτοια διαβάζω και αρνούμαι να γράψω σοβαρά στο δικό μου blog.Αφού με κομπλάρετε ρε! :)
Πάντως,έπρεπε να πας να την δείς!Εγώ θα έτρεχα πανικόβλητος να την δω. Εχω παρόμοια ιστορία και οταν κατέβηκε Ελλάδα, έγινα μπουχός και την βρήκα...

At 1:02 μμ, Niva said...

Δεν ξέρω , πιστεύω ότι μερικά πράγματα πρέπει να παίρνουν ένα τέλος πριν χάσουν την μαγεία τους.Αν την έβρισκα , προφανώς θα περνούσαμε *νύχτες πάθους* σαν πιο *μεγάλοι και κατασταλαγμένοι* και εκ των πραγμάτων θα είχε περάσει στο *πάνθεον* των ερωτικών κατακτήσεων, αλλά από την άλλη, η απορία που τελικά σου μένει του *τι θα γινόταν αν* είναι αυτή που σου προκαλεί την γλυκιά νοσταλγία και την τρυφερή αθώα και ρομαντική ανάμνηση.
Τελικά που και που ο Έρωτας πρέπει να πετά κάπου εκεί πάνω με άσπρα τα φτερά του πάνω από την νυχτερινή παραλία και να παραμένει όνειρο καλοκαιρινής νυκτός από το να κυλιέται σε ιδρωμένα κρεβάτια σε ένα *διαράκι* κλουβί μέσα στην πόλη...

At 4:16 πμ, Τυπος Νυχτερινος said...

Αχ, βρε niva... άχ... πόσο δίκιο έχεις... Δεν είναι πάντα καλό ν' αγγίζουμε τα όνειρα. Συνήθως είναι εύθραυστα σα τα φτερά της πεταλούδας κι απατηλά σαν την καλοκαιρινή άμμο που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μας.
Να ήξερες πόσα μου θύμισες και που με ταξίδεψες.
Να σαι καλά.

{Δια του λόγου το αληθές...{1, 2}}

(Προμηθέας) Η σωματική επαφή με τα βιβλία.

Μέσα σε βιβλίο των εκδόσεων Κατσανιώτη είχε ένα μικρό δοκίμιο του Σωτήρη Τριβιζά -σε πολύ μικρό σχήμα- με τίτλο Η τέχνη της ανάγνωσης. Από εκεί παίρνω το ακόλουθο απόσπασμα:

Μερικοί αναγνώστες συνηθίζουν να βυθίζουν τη μύτη τους μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου και ν' απολαμβάνουν το άρωμα της τυπωμένης μελάνης. Μολονότι αυτό γίνεται συνήθως στα κρυφά, πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί μία καθόλα νόμιμη πράξη. Το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις μας, κι αυτό είναι κάτι που το ξέρει καλά ο αναγνώστης.

Πρέπει να διαφωνήσω: δεν μυρίζω κρυφά τα βιβλία. Το κάνω στα φανερά και δε νομίζω ότι είναι μόνο το άρωμα του μελανιού αλλά είναι και το άρωμα του χαρτιού που - αν και δεν είμαι καλός στις οσμές - μπορώ να πω ότι με βάση αυτό έχω ταξινομήσει τα βιβλία (ανάλογα με την οσμή τους) στη βιβλιοθήκη μου. Ο πρώτος αναγνώστης που διάβασα ότι μυρίζει τα βιβλία ήταν ο Έκο κι επειτα η σύζυγος ενός βιβλιοθηκάριου - χωρίς να έχει επηρεαστεί σε αυτό από το σύζυγό της, ο οποίος αδιαφορεί για αυτό το βίτσιο. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι όσοι ασκούν επαγγέλματα σχετικά με βιβλία (βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκάριοι, βιβλιοδέτες κλπ) έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μυρίζουν τα βιβλία. Μπορεί κάποιος να διαβάζει λίγα βιβλία αλλά και πάλι να έχει τη συνήθεια να τα μυρίζει. Όσο για μένα, το να το μυρίσω είναι το πρώτο που κάνω όταν αποκτώ ένα βιβλίο, το κάνω μερικές φορές τις πρώτες μέρες και έπειτα το ξανακάνω όταν το διαβάζω, συνήθως όταν η ανάγνωση με έχει κουράσει και δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Για να το θέσω επιγραμματικά, το μύρισμα του βιβλίου είναι η συνέχιση της ανάγνωσης με άλλα μέσα. Η μυρωδιά του βιβλίου είναι χορταστική, βαθιά και επισκιάζει τις άλλες αισθήσεις. Μόνο στις αντιδράσεις γνωστών μου κατάλαβα ότι μοιάζει παράξενο το να μυρίζεις ένα βιβλίο κάτι που το κάνω από μικρός και που ποτέ δεν σκεφτηκα αν είναι αφύσικο.
Το παραδέχομαι ότι είπα ψέμματα όταν παραπάνω έγραψα ότι ταξινομώ τα βιβλία μου σύμφωνα με τη μυρωδιά τους. Στη βιβλιοθήκη μου ακολουθώ χαλαρά την αρχή της θεματικής συνάφειας και μέσα στις θεματικές ενότητες του κάθε ραφιού ακολουθώ την δεύτερη αρχή της οπτικής αρμονίας ως προς α) το μέγεθος και β) το χρώμα. Δανείζω βιβλία τακτικά μολονότι είναι ενάντια στις αρχές μου κι έχω βρει μερικά άτομα που το να τους δανείζω βιβλία αποδεικνύεται χρήσιμο γιατί αποκτώ έπειτα πρόσβαση και στη δική τους βιβλιοθήκη. Άλλη μία αρχή μου είναι να μην γράφω ούτε να σημειώνω ποτέ στα βιβλία μου, αρχή την οποία έχω επίσης παραβεί πολλές φορές αλλά καθησυχάζω τις ανήσυχίες μου χρησιμοποιώντας μηχανικό μολύβι 0.5 και υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω για να τα σβήσω όλα (δεν το έχω κάνει ποτέ). Μολονότι θα ήθελα όλα τα βιβλία μου να έχουνε το όνομά μου ωστόσο μόνο σε λίγα το έχω γράψει. Ο προαναφερθείς βιβλιοθηκάριος το κάνει με όλα τα βιβλία του βάζοντας όνομα και χρονολογία και ένας καθηγητής μου από το πανεπιστήμιο προσθέτει το όνομά του με μικρά γράμματα στην τελευταία σελίδα.
Επειδή συχνάζω πολύ στα παλαιο(βιβλιο)πωλεία έχει τύχει να βρω και βιβλίο με σφραγίδα. Κάποιος σφράγιζε με αυτήν όλα τα βιβλία της ιδιωτικής του βιβλιοθήκης κι είναι η πιο προχωρημένη μορφή δήλωσης της ιδιοκτησίας που συνήθως τη βλέπουμε μόνο σε βιβλία δημοτικών, εθνικών και πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Όταν ο ιδιοκτήτης αυτής της βιβλιοθήκης απεδήμησε εις κύριον οι τεθλιμμένοι συγγενείς πούλησαν τα βιβλία του στον παλαιοπώλη και ένα από αυτά κατέληξε στα χέρια μου για το ευτελές ποσό των 3.5 ευρώ: πρόκειται για μία Βίβλο του 1932 στα γαλλικά, κεντρική διάθεση 58 rue de Clichy, εκεί κοντά όπου έμενε ο Σελίν που το 1932 έχασε προς έκπληξη όλων μας το βραβείο Γκονκούρ για το Μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα.
Η συμβουλή μου είναι να μην αφιερώνετε τα βιβλία σας. Αγοράστε μια κάρτα και βάλτε τη ανάμεσα στις σελίδες. Έχω βρει πολλά βιβλία με αφιερώσεις: συγγραφείς που τα στέλνουν σε κριτικούς, φίλοι σε φίλους, ερωτευμένοι μεταξύ τους, οι οποίοι μετά το χωρισμό πάνε να πουλήσουν τα βιβλία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την λήθη, την καταστροφή και το θάνατο, όλα τελειώνουν κάποτε και γι'αυτό σας προτείνω να κάνετε έρωτα όσο περισσότερο μπορείτε με όσο λιγότερες αναστολές γίνεται αλλά προς θεού μην δώσετε την ευκαιρία στο πρόσωπο που αγαπάτε να πουλήσει τα βιβλία μαζί με τις αφιερώσεις σας. Όσοι σκέφτεστε να πουλήσετε βιβλία που κάποτε σας δώρισαν να ξέρετε πως ο παλαιοπώλης θα τ' αποτιμήσει φθηνότερα κι από τα εισιτήρια που χαλάσατε για να πάτε στο Μοναστηράκι. Γιατί να μην κρατήσετε τα δώρα; Όσοι θέλετε να κάνετε δώρο βιβλία πάρτε τα μέτρα σας: μην αφήνετε διακριτικά σημάδια πάνω τους, αφιερώσεις και προσωπικά μηνύματα γιατί κάποτε θα καταλήξουν σε ξένα χέρια, όπως κατέληξαν και τα κορμιά που αγαπήσατε και μεταχειριστήκατε.

posted by promitheas at 1:55 μμ {Σημείωση: Δευτέρα, Ιούνιος 13, 2005 -- Tero}

16 Comments:

Μάρθα said...

Ομολογώ πως έχω το ίδιο βίτσιο (;) και πολλές φορές συμπαθώ ή αντιπαθώ ένα βιβλίο από τη μυρωδιά του, όπως γίνεται μάλλον και με τους ανθρώπους.

Επίσης υπάρχει και η μυρωδιά των εφημερίδων (είναι όμως μία, συλλογική). Αυτή στην οσφρητική μου μνήμη ταυτίζεται με τον μπαμπά μου, και δη τον μεσημεριανό.

Πολύ όμορφο το κείμενό σου Παναγιώτη. Μου θύμισες και την τελευταία μου επίσκεψη στο Μοναστηράκι - σε ένα βιβλίο βρήκα μια φωτογραφία-κάρτα με κάτι γραμμένο στην πίσω μεριά - τόσο καλλιγραφικό που ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι ελληνικά ή γαλλικά! Τα μεταχειρισμένα βιβλία με αφιερώσεις πάντως μου προκαλούν μια τρυφερότητα και ένα δέος ταυτόχρονα.

3:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

amarkos said...

Υπέροχο. Σύνδεσα το άρθρο σου και στο νεοσύστατο ιστολόγιο Βιβλιογνώμες

6:07 μμ, Ιούνιος 13, 2005

dystropoppygus said...

Να προστεθώ κι εγώ σ' αυτούς που μυρίζουν τα βιβλία; Πολύ λίγα είχαν "αντιπαθητική" μυρωδιά κι αυτό μάλλον οφειλόταν στην κόλλα της βιβλιοδεσίας. Το τυπωμένο χαρτί γενικά έχει μια εξαίσια μυρωδιά. Περιέργως πως, μ'αρέσει ακόμα και η μυρωδιά των φτηνών ββιβλίων τσέπης που ξεχνιούνται καλοκαίρια ολόκληρα σε ζεστά εξοχικά και κιτρινίζουν ελαφρά: έχουν κάτι από χαμένες αυγουστιάτικες νύχτες, ιδρωμένες πλάτες και ξυπόλητα πόδια σε ασβεστωμένα πλακόστρωτα.

ΥΓ - Αφιερώνω με μολύβι. Αν κάποιος/α θέλει, το σβύνει προσεκτικά.

6:32 μμ, Ιούνιος 13, 2005

archive said...

Ξεκινησα να πω κατι και τελικα εκανα μαλλον το μεγαλυτερο μου ποστ.Εδω-->
http://agripnia.blogspot.com/

8:36 μμ, Ιούνιος 13, 2005

Η Κουρούνα said...

Η μυρωδιά των βιβλίων... Να γιατί δεν πρόκειται ποτέ να χωνέψω τα ηλεκτρονικά βιβλία.

9:34 μμ, Ιούνιος 13, 2005

LemmyCaution said...

Δε γνωρίζω κανένα που να αγαπάει το διάβασμα ΚΑΙ τα βιβλία και να μην απολαμβάνει τη μυρωδιά τους. Τόσο τη μυρωδιά του φρέσκου χαρτιού, όσο και τη μυρωδιά του χρόνου σε παλιά βιβλία. Λατρεύω τις αφιερώσεις σε μεταχειρισμένα βιβλία. Message in a bottle. Κάνει ακόμα ισχυρότερη την αίσθηση ότι συνδέομαι, με κάποιο αδιόρατο τρόπο, με τον άνθρωπο που το είχε πριν από εμένα.
Λατρεύω επίσης τις στοίβες βιβλίων, ανακατεμένα το ένα πάνω στο άλλο χωρίς καμμία λογική συνέχεια. Στο καθιστικό, στο κομοδίνο, στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι.
Αλλά υποθέτω ότι αυτά είναι διαφορές στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο, που είναι η αγάπη για το βιβλίο. Πολύ ωραίο ποστ Προμηθέα. Μυρίζει (αν και ηλεκτρονικό) βιβλιοφιλία.

10:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

promitheas said...

Τα ευχάριστα σχόλια που κάνατε με οδήγησαν και σε άλλες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ κάποια στιγμή και αφορούν τη χρήση των βιβλίων. Τελικά όλοι έχουμε πολλά να πούμε για την σχέση μας με την υλική πλευρά του βιβλίου. Αν και κάνω χρήση ηλεκτρονικών βιβλίων (σε .pdf, .doc format) παραμένω αμετανόητος φετιχιστής του χάρτινου βιβλίου.
Αύριο θα είμαι στο κέντρο (Αθήνα) για να αγοράσω βιβλία. Μεγάλη μέρα!

11:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

Λεμόνι Δίχως Όνειρα said...

Σας προτείνω να επισκεφτείτε το Κατώι του Βιβλίου, το υποκατάστημα του Μπαρμπουνάκη στην Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης.

Αν σας αρέσει η μυρωδιά ενός μόνο βιβλίου, τότε η μυρωδιά μερικών χιλιάδων ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, θα σας ενθουσιάσει.

7:43 πμ, Ιούνιος 14, 2005

COSTANTINA said...

Επίσης να συμπληρώσω και την φοβερή μυρωδιά της ξύλινης σχολικής κασετίνας, των σχολικών βιβλίων και του ξύλινου θρανίου.
Το μοναδικό άρωμα που λατρεύω τα τελευταία 15 χρόνια είναι το σανταλόξυλο γιατί περιέργως μου θυμίζει όλα αυτά.
Τα αγαπημένα μου βιβλία, τα παλιά μου γράμματα, το παιδικό μου λεύκωμα και καμμιά δεκαριά εφηβικά μου ημερολόγια είναι αρωματισμένα με αυτό.

12:57 μμ, Ιούνιος 14, 2005

l'esprit de l'escalier said...

Για τις σφραγίδες:
Οι παλιές σφραγίδες ιδιοκτησίας, τα χαρακτικά "ex libris", είναι πανέμορφα. Μια αναζήτηση στο Google, Εικόνες βγάζει πολλά αποτελέσματα.

10:44 μμ, Ιούνιος 14, 2005

??? ???a? said...

Χρήσιμη η συμβουλή: τοποθέτησα στην αρχή του κειμένου ένα εικονίδιο που βρήκα κάνοντας αναζήτηση με τους όρους "ex libris".

7:49 μμ, Ιούνιος 15, 2005

kolokitha said...

dystropoppygus, ακριβως τα λόγια που ηθελα να γραψω

11:46 μμ, Ιούνιος 17, 2005

Sraosha said...

Νομίζω πως διαφωνώ: η μόνη περιουσία που έχω είναι τα (λίγα) βιβλία μου, και τα σιντί μου, αυτά τα τελευταία η επιτομή του αντισέξ μέσα στα πλαστικά κουτιά τους.

Ούτε προτίθεμαι να τα χαρίσω τα βιβλία μου, ούτε να τα αφήσω σε δημόσιο χώρο να τα διαβάσουν άλλοι, ούτε και αισθάνομαι ενοχές που τα κρατάω κτητικά δικά μου, ούτε με νιάζει αν, όταν με το καλό κλείσω τα μάτια μου, τα βρούν άλλοι σημαδεμένα από μένα και τι θα σκεφτούν...

2:07 μμ, Ιούνιος 19, 2005

??p?? ???te????? said...

Πολύ όμορφο το κείμενό σου και θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους. Μόνο που εμένα τουλάχιστον, δε με χαλάει καθόλου να πέφτουν στα χέρια μου παλιά βιβλία με σημειώσεις, αφιερώσεις, σκέψεις προσωπικές.
Αποκτούν έτσι μια άλλη, διαφορετική βαρύτητα και συγχρόνως με κάνουν να τα αγγίζω πολύ τρυφερά, λες κι είναι εύθραστα και πολύτιμα... -που είναι-.
Δε θα ήθελα με τίποτα να έχω στερηθεί ας πούμε, βιβλίο του παππού μου με ιδιόχειρη αφιέρωσή του μέσα στη γιαγιά μου... (Άσχετο που τελικά το στερήθηκα). Έχουν δική τους μαγεία τα παλιά βιβλία.
Και φυσικά, είτε παλιά είτε καινούρια, πάντα μα πάντα μυρίζω το άρωμά τους. Νομίζω πως το άρωμα των βιβλίων ήταν η μόνη που παρηγοριά όταν πήγαινα σχολείο, γιατί κατά τα άλλα, το βαριόμουν οικτρά.

3:37 μμ, Ιούνιος 21, 2005

promitheas said...

Ούτε 'γω ενοχλούμαι όταν βλέπω βιβλία με αφιερώσεις. Μου αρέσει να χώνω τη μύτη μου και να ανασκάπτω σημάδια που να μαρτυρούν κάτι για τον παλιότερο ιδιοκτήτη του βιβλίου, αφιερώσεις, ευχές, σχόλια αλλά από την άλλη δε θα μου άρεσε να έβλεπα κάποιο βιβλίο μου με αφιέρωση σε παλαιοπωλείο.

7:38 μμ, Ιούνιος 21, 2005

eve said...

και εγώ και εγώ στο club!!!!

σημειώστε για του λόγου το αληθές και ένα αμαρτωλό -γονιδιακά- παρελθόν:
α. ο παππούς μου ήταν έμπορος χαρτιού και μαζί γυρίζαμε τις μισές αποθήκες+καταστήματα της Αθήνας κάθε Σεπτέμβρη που αρχίζαν τα σχολεία.
β. κάθε μεσημέρι, όταν ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα, εγώ επέμενα να τη μυρίζω προτού την ξεφυλλίσω με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε επί καθημερινής βάσεως γιατί δεν πάω να πλύνω την -μαύρη- μύτη μου!
χχαχαχαχχααχχα

7:45 μμ, Ιούλιος 03, 2005

{Δια του λόγου το αληθές...}

(Macmanus) Υπόγειο, "Ροτόντα", Βουλής!

Τα πρώτα χρόνια του μαγαζιού, ανακατευόμαστε με κεχριμπαρένια, κοσμήματα και κομπολόγια...

Και ξεκινήσαμε από ανάγκη!

Για κακή μας τύχη , πέθανε-νεότατος στα 55 του, βασικός προμηθευτής μας. Ζούσε μόνιμα στην Ιθάκη, κι έτσι δεν ξέραμε και τις πηγές του!
Ακόμα δεν είχε πέσει ο... Υπαρκτός, και το κεχριμπάρι ήταν δυσεύρετο στην Χώρα! Μετά, άνοιξαν οι αγορές, και γέμισαν κι οι λαϊκές ακόμα, με "ήλεκτρον" Βαλτικής!

Aκόμα όμως είχε πέραση το "κουλτουριάρικο"(χειροποίητο-αντικέ) κόσμημα (αν με πιάνετε) κι έπρεπε να δούμε τι θ΄αποκάνουμε...

Κι από τα πέντε-πρωτόλεια κομμάτια που φτιάξαμε για δικιά μας χρήση, ξεκίνησε δειλά-δειλά κι η χονδρική!

Έτσι γίνεται πάντα!

Έφυγα , που λέτε, για το πρώτο ταξίδι χονδρικής, παρέα μ'έναν συνάδελφο από τον Πειραιά, για να μοιραστούμε τ'έξοδα: Ξενοδοχεία, βενζίνες κλπ

Πρώτος προορισμός:Κρήτη!
Δεν προλαβαίνω νά πατήσω το πόδι μου την πρώτη μέρα στην Παληόχωρα, κι ακούω στο ράδιο, τον υποβισβασμό του ιστορικού! Λ-ρσα,Λ-ρσα σε είδα και λαχτάρισα! Πίκρα -και των γονέων!
Έτσι είναι....πονάει πάντα η πρώτη φορά! Μετά τους συνηθίζεις,... τους υποβιβασμούς! Ωραία αρχίσαμε το ταξίδειον!

Μαθημένος να δέχομαι τους πελάτες στον χώρο μου, αβάδιστα κι αβίαστα, και δίχως να έχω ουδεμία πείρα πλασιέ, αισθανόμουν άσχημα, να μπαίνω με τις τσάντες στους ξένα μαγαζιά των συναδέλφων!

Άσε δε, που μας έβλεπαν ντουέτο μαντραχαλάδων-μουστακαλήδων στο Μεσοκαλόκαιρο κι οι περισσότεροι μας νόμιζαν για άντρες του ΣΔΟΕ στην αρχή, αν δεν πήγαινε το μυαλό τους, στο άλλο, το "κουσούρι" ντε....

Τέλος πάντων, τσάτρα-πάτρα, πήρα την πρώτη κρυάδα, κάτι μαλακίες έδωκα στο Ρέθυμνο, στον Πλακιά, και δεν θυμάμαι που αλλού και γυρίσαμε πίσω...

Κάθε πράμμα, κι ειδικά στο εμπόριο, θέλει το σωστό timing!
Εγώ δυστυχώς με τα κομπολόγια μου, βγήκα στην γύρα, πριν της ώρας μου!
Eκείνα τα χρόνια, καλύτερα να εξηγούσες στον κόσμο τις θεωρίες του Μώλντερ, παρά να τους μιλούσες για μπεγλέρια και κομπολογάκια!

Μετά από χρόνια, με αρχή το Ναύπλιο, έγιναν must, trendy κι in ,εις άπασαν την Επικράτεια! Αφού στους δρόμους του Ναυπλίου τώρα δεν συναντάς χαλίκια, αλλά πατάς πάνω σε τρίμματα κεχριμπαριού!

Εγώ όμως ήμουν ανυπόμονος! Εδώ-και-Τώρα!
Ενθουσιάζομαι κι απογοητεύομαι εύκολα!

Τα'στειλα στο διάολο, κι ούτε ήθελα ν'ακούσω ξανά την λέξη : "κομπολόϊ"!
Ακόμα και τώρα, στο άκουσμα και μόνο της λέξης, έχω τάσεις προς έμετο!

Πήδηξα κεφάλαια όμως!

Με το που γυρίσαμε από την Κρήτη, προγραμματίσαμε για τις επόμενες μέρες το επόμενο ταξίδι! Δυτική Ελλάδα κι Ιόνια!

Ήθελα υλικό όμως!

Οι δυό καλύτεροι πετράδες-εισαγωγείς, απ' όπου ψωνίζαμε τότες οι περισσότεροι έμποροι, βρισκόντουσαν επί της Οδού Βουλής! Ο πρώτος ήταν το "Sao Paolo" (Προς τιμή της Βραζιλίας, τόπος εξαγωγής των περισσοτέρων ορυκτών πετρωμάτων) και λίγα μέτρα πιό κάτω, κοντά στην "είσοδο" της Πλάκας, ο "Τερζάκης" (που δεν υπάρχει πιά!)

Το "Sao Paolo" δεν ήταν τίποτα άλλο, από την παληά μπουάτ, την "Ροτόντα", που είχαμ' ακούσει τον μύθο της, στο δίσκο: "10 Χρόνια Κομμάτια" του Νιόνιου! Χώρος απίστευτα μικρός, απορώ που χωρούσαν οι θεατές, οι μουσικοί κι η όποια μπάρα με τα ποτά!!!!...

Ήμουνα έτοιμος, που λέτε, να κατεβώ στο Κέντρο για πέτρες!
Μεσ΄την ζαλάδα μου, απ΄το ταξίδι της επιστροφής, ξεχνάω τα κλειδιά πίσω από την πόρτα! Έχασα αρκετό χρόνο με τον κλειδαρά... Μετά, απ΄την τσαντίλα μου σκέφτομαι: "'Αει στο διάολο, ας κάτσω σπίτι, που 'μαι και κουρασμένος, και κατεβαίνω αύριο!'

Κάθησα μπροστά στο χαζοκούτι, που τόόόσο μου είχε λείψει 6 μέρες!

Σε λίγη ώρα ανηγγέλθη η παγκόσμια πρώτη της παράστασης των Αφων Ξηροί:
"Ο Θάνατος του Παλαιοκρασσά"! Μεγάλη αποτυχία η παράσταση, έπεσε πριν την ώρα της! Που πάτε χωρίς Νταλάρα ρε;

Με το που ακούω τ΄Αρμένικο όνομα, κατάλαβα: Δικός μας , του συναφιού των αργυροχόων, "καρφωτής", 99% θα πήγαινε για πέτρες!

Μεγάλη παράδοση η τέχνη της τζεμολογίας ("καρφωμάτων" πολύτιμων λίθων) αλλά και της χαρακτικής στους Αρμένηδες! Πάει από στόμα σε στόμα, κι από γενιά σε γενιά!
Μεγάλοι μαστοράδες!

(*)Για τις μικρές μας φίλες: Οι πέτρες πάνω στα κοσμήματα σας αγαπητές, δεν κολλιούνται , ΟΥΤΕ με σάλιο, ΟΥΤΕ με logo! Aλλά γίνεται το "κάρφωμα" έτσι λέγεται η τεχνική πέριξ του "καστονιού" (της ειδικής θήκης) όπου κάθεται η πέτρα! Να τα προσέχετε τα κοσμηματά σας αγαπητές μου φίλες, και μην τα πετάτε μέσα στα πορτοφόλια να χαράσσονται μαζί με τα ψιλά! Διότι, όταν τα βλέπω στην κατάσταση που μου τα φέρνετε για ΚΤΕΟ, με πιάνει κάτι-τις! Και με το μπαρδόν γλυκιές μου, πολυάσχολες, business women!

Μετά από χρόνια, θα συνατήσω κι έναν ξάδερφό του, τεχνήτη από Εργαστήριο που συνεργάζομαι και θα μου περιγράψει όλην την μαρτυρική ιστορία της Οικογενείας Αξαρλιάν!

Αν δεν συνέβαινε το "ατύχημα" με τα κλειδιά, δεν λέω ότι θα έπεφτα εγώ πάνω στην τζαμαρία της Paletta , αντί του δύστυχου Αρμένη, αλλά σίγουρα θα ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε μιά σελίδα της Νεότερης Ιστορίας του Τόπου!
Ούτως ή άλλως, "κακό σκυλί-ψόφο δεν έχει" κι ο Θεός δεν είναι τόσο ηλίθιος να παίρνει κοντά του μαλάκες! Τους καλούς παίρνει για παρέα! Κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Χαλανδραίοι από την ιστορία του Μίμη, του "Ευριπίδη"!

Αλλά, αν ο διάολος έσπαζε το ποδάρι του και γινόταν καμμιά στραβή, απροετοίμαστη κι από τον Αποπάνω, είχαν γίνει όλοι βλέπετε, Κουφοντίνες, Παλαιοκρασσάδες, Αδερφοί Ξηροί, κώλος-μουνί-γαρύφαλλα, η αναμνηστική πλάκα ήταν έτοιμη! Δεν είχε, παρά η White Dot να την πάρει από τις "Γραμμές" και να πάει να την βάλλει στην Οδό Λέκκα! Καλύτερα και για σας , να μην κουράζετε τα ματάκια σας να διαβάζετε τις μαλακίες του παρόντος Μπλόγκ!
--------------------------------------------------

Αν σε κάποιους επαναστάτες του Ιντιμίντια ενόχλησε η παραπάνω γραφή μου, συνιστώ ξύδι, βαλσάμικο!
Βλέπετε, αγαπητοί σύντροφοι, εγώ δεν είμαι της άποψης: Επανάσταση-με τα εργατάκια-τσαγκαράκια, στρατολογημένα από πατέρα και υιό Γιωτόπουλο!
Όπου ΟΛΗ η επαναστατική δράση στηρίζεται:
Σε μία δολοφονία τον χρόνο, του μαύρου του Λοχία , του Σιτιστή, του Γέρου Νέγρου Τζιμ σ'ολόκληρο το Χάρλεμ, και σε 150 ληστείες Σούπερ Μάρκετ την ίδια χρονική περίοδο!

Αλλοιώς φανταζομαι εγώ την Επανάσταση!

Η διαφορά μας δεν είναι ιδεολογική βλέπετε!
Είναι απλά....μαθηματική!
Δεν μου αρέσει η αναλογία, αν με΄νοείτε!
Και με το μπαρδόν και πάλι φίλοι!

------------------------------------------------------------


Στην μνήμη ΟΛΩΝ των νεκρών, εντός κι εκτός Συνόρων!

posted by macmanus @ 7/08/2005 01:08:00 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

(Macmanus) Rock,Rock My Blues!

{Σημείωση: ...Και η αναδρομή σε παλιά posts ξεκινάει! Καλή αναγνωση... -- Tero}

Ελληνιστί: "Βράχο, Βράχο τον καημό μου!"

Το πρώτο blues-rock τραγούδι που γράφθηκε σε τούτα δώ τα χώματα που κακιά σκουριά δεν πιάνει!
Του χύθηκε του Πανάγαθου το μίνιον στα τελείωματα! (...μεταξύ 5ης κι 6ης ημέρας της Δημιουργίας!)

Έχω αφήσει δύο ημι-τελή ποστάκια, για Talking Heads-Tom Tom Club και Bauhaus και συνεχίζω ακάθεκτος να φτιάχνω νέα, δίχως να αποτελειώσω τα παληά!

Η επικαιρότης(;) βλέπετε με προσπέρασε....

Α ρε μαλάκα Μανωλάκη!
Μην αφήσεις κάτι για μεθαύριο, όταν μπορείς να το κάνεις του χρόνου...

Πέντε μέρες λειώσαμε εδώ μέσα! Φούρνοι Ικαρίας Microwave!
Έκανε ο τεχνικός(;) σέρβις στο ρημάδι κι από κείνη την μέρα, άρχιζε να τα φτύνει αντί ν'αποδίδει καλύτερα... Δεν αντικατέστησε σωστά την βαλβίδα του φρέον , μπούκωσε το air-condition κι άρχιζε να στάζει νερά πάνω από τις βιτρίνες των κοσμημάτων...

Ευτυχώς Σπύρο μου, που δεν ήρθες αυτές τις μέρες!
Θα΄κανες σάουνα δωρεάν....
"Δεν κυττάει ο μαλάκας να φτιάξει το παπάρι του, που μου θέλει και μπλόγκ!"
(Θα΄λεγες, και με το δίκιο σου!)

Δρόσισε τώρα, ξεθόλωσε και το μυαλό μου!
Άκου κει να μην ξέρω τους ....ψωνιακούς, πωστουσλένε!


Σιχαίνομαι τους Επαγγελματίες που δεν ξέρουν καλά την δουλειά τους!
Σας το΄πα; Δεν σας το΄πα!

Χάζευα το πρωϊ στον Σταθμό του Μετρό, Κομητατζήδες-ΛΟΚατζήδες-πράσινα μπερέ πως διάτανο τα λέν', να ψάχνουν την κυλιόμενη να κατέβουν...(προσοχή: να κατέβουν , όχι ν'ανέβουν τις σκάλες!)

Μου'γινες πολεμοχαρής Μανωλάκη τώρα;
Όχι αδέρφια!
Αλλά αφού διάλλεξε ο μαλάκας σαν επάγγελμα τον Πόλεμο (Κι έμεινε ο Κυρ-Πόλεμος στον τόπο σαν απόκληροθ μπαμπάθ!) κάντε ρε σωστά την δουλειά σας!
Ειδικές Δυνάμεις και ψάχνετε για...κυλιόμενες για το κατέβασμα!

Και μετά λέμε για τα Ίμια! Πάλι καλά που δεν τρώνε οι Τούρκοι σουβλάκι στην Λειβαδιά να πείς....

Αλλά από την λήξη του Β΄Π.Π. ΟΣΕΣ φορές έχουν πιάσει όπλα στα χέρια τους οι Στρατόκαυλοι, τα έχουν πιάσει, για να τα στρέψουν στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ της Χώρας! Στ'αδέρφια τους(;).... Τι να λέμε τώρα; Βαρέθηκα σ'όλη μου την θητεία, να δακτυλογραφώ προσφορές γιά εργολήπτες! Σ'αυτά ήσαν πάντα καλοί οι Στρατιωτικοί! Δώστους Έργα και Δαπάνες! Γι αυτό είναι και πρώτοι σε προμήθειες και μίζες...

"Οι ανελκυστήρες απευθύνονται σε ηλικιωμένους κι άτομα με ειδικές ανάγκες!"

Και γι αυτό τους βλέπεις φίσκα από μέλη της Κουρασμένης Γενιάς (κατά Στάθη) των 20something! Μην λέμε δηλαδής μόνο για τους Στρατόκαυλους...

3ον) Ο κόσμος στη πλειονότητά του φέρθηκε κόσμια. Αν εξαιρέσεις τους ελάχιστους εκεί μπροστά, που πέταξαν μπουκάλια και άλλα επί σκηνής, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού συμπεριφέρθηκε εξαιρετικά ώριμα. Αυτό προς γνώση κι επίρρωση ορισμένων που εξακολουθούν να πιστεύουν (και να διαδίδουν) ότι το ροκ κοινό είναι από τη φύση του επιθετικό...

Αυτή η αποστροφή μου χτύπησε στο μάτι από τα ψες!

Με πρόλαβε ένας καλός αναγνώστης όμως:

Δεν ξέρω αν θα έχει την ίδια γνώμη ο Jack όταν μπουγελώθηκε από τα νερά των μπουκαλιών που του έπεφταν πολύ κοντά του.

Μιά ζωή τα ίδια και τα ίδια!
Μα ποτέ δεν φταίει το 85% των φιλάθλων ενός αγώνα ποδοσφαίρου, όταν αυτός διακόπτεται, από τους Τσουκαλάδες (όλων των χρωμάτων)! Είναι επιχείρημα αυτό τώρα;

Κι αν είναι επιχείρημα, στέκει στα 2005;
Αυτήν την καραμέλα την πιπιλούσαμε στα Σέβεντης , άντε και στα Έητης!
Στέκουν τέτοιες παπάρες τώώώώώρα; Σήμερα;

Κι αν τους "Τσουκαλάδες" τους σιχαίνωνται όλοι(;), για τ'άδερφια μας, τους Ροκάδες, την εμπροσθοφυλακή, το stage-jumping κάθε Συναυλίας τι νοιώθουμε;

Μιά ζωή , αυτοί οι ....Ελάχιστοι γαμάνε τα πράγματα που αγαπάμε!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που πέταγαν μπουκάλια στον Παναθηναϊκό στην έγκυο Τίνα Γουέϊμουθ, όταν βγήκε με τους Tom Tom Club! Ούτε την εγκυμωσύνη της δεν σεβάστηκαν οι αλητήριοι! Πέραν ότι 5 λεπτά πρίν τους γιουχάϊζαν, όταν έπαιζαν με το προσωπικό τους όχημα, και 5 λεπτά μετά, όταν βγήκαν σαν μέλη-η ρύθμ σέξιον- των Talking Ηeads, τους ίδιους ανθρώπους, τους αποθέωναν! Οποία παράνοια!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που μπέρδεψαν τους Bauhaus με τους Sex Pistols και τον είχαν τρελλάνει τον κακόμοιρο τον Μέρφυ στο φτύσιμο! Είχα βαρεθεί εκείνη την μέρα, να κόβω στον αέρα μπουγέλα που του ετοίμαζαν να του ρίξουν!
Ηταν η πρώτη μου συναυλία, μπροστά-μπροστά, κάτω από την σκηνή!
Κι έκανα χρέη πίβοτ, μπας και τσαντιστεί και φύγει κι αυτός (ο πρώτος θα΄ταν ή ο τελευταίος;) και δεν παίξει και το Bela Lagusi's Dead!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που μπέρδεψαν τις έννοιες ενός πολυσυλλεκτικού Φεστιβάλ: κάθεσαι πίσω στα γκρούπ που δεν γουστάρεις και πας μπροστά εκεί που γουστάρεις! (Θέλει πτυχίο από το Μ.Ι.Τ αυτό να το καταλάβετε ρε μαλακισμένα;) Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που πέταγαν πέτρες στον Boy George κι ελάχιστοι ήσαν αυτοί που δεν ήθελαν να δώκουν 2 χιλιάρικα ν'ακούσουν 4 γκρούπ την μέρα (500δρχ. το συγκρότημα) κι έβαζαν φωτιές έξω στο Καλλιμάρμαρο! Πάντα...ελάχιστοι είναι!

Ελάχιστοι ήσαν κι αυτοί προχτές στο Beach Volley!
Είπε κανείς τ'αντίθετο;

Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα!

Το πιό ωραίο κομμάτι της Ιστορίας , είναι τ'άλλο!

Αλλ' αυτό δεν μαθαίνεται σε καμμία Σχολή!
Η πείρα βλέπετε δεν διδάσκεται, βιώνεται!

Αυτοί οι super-extreme στα νειάτα τους, αυτοί ντε που πέταγαν μπουκάλια στην Ποπ-Αδερφή "Μπόϋ Τζώρτζενα" , κι ήθελαν εδώ-και-τώρα Clash, αυτοί οι ίδιοι λοιπόν, σήμερα είναι πρώτο-τραπέζι-πίστα στον Ζαφείρη Μελά!

Γιατι η μουσικούλα μάγκες/μάγκισσες είναι ναρκωτικό-ελιξήριο νεότητας!
Μιλάει κατευθείαν στην ψυχούλα του καθενός/μιάς!
Δεν είναι αρχαίο αγώνισμα, παγκράτιο και λιθοβολία!
Αλλοίμονο, αν αυτός που αγαπάει την μουσικούλα, είναι αυτός που ρίχνει πιό μακριά την πέτρα ή τα μπουγέλα!

Ούτε επαναστάτης είναι αυτός που ρίχνει πιό μακριά την μολότωφ!
Αλλοίμονο, αν ήταν κι έτσι!
(Ή αυτός που ληστέυει πιό πολλά Super Market στο διάβα του!)

Γιατί όλες οι ομάδες "Ζ" των μπάτσων, επανδρώθηκαν από παληούς κοντράκηδες της παραλιακής!

Για να μην σου πώ ότι και τα ΜΑΤ στελεχώνονται από παληούς "αναρχικούς"!

Έτσι λοιπόν και σήμερα, όλα τα σκυλάδικα γεμίζουν από παληούς χεβυμεταλλάδες-πιουρίστες που δεν σήκωναν νερό στο κρασί τους, στα νειάτα τους (μην χέσω!)...

Ο καλύτερος μου φίλος, όταν ήμασταν παιδιά, άκουγε μόνο Νέγρικο Μπλούζ(δεν είναι political correct η φράση, αλλά έτσι μ'αρέσει να το λέω!) και Frank Zappa!

Τίποτε άλλο.

Τίποτε άλλο!

Εμάς που ακούγαμε U2, Simple Minds και Police, μας θεωρούσε φλώρια και μας κοροίδευε!

Αποτέλεσμα:
Πέρασαν τα χρόνια! Μετα την Βιομηχανική Πειραιά, έκανε τα μεταπτυχιακά του, έκανε και το Διδακτορικό του! Μέγας και Τρανός Οικονομέτρης!
Τρείς μέρες την βδομάδα είναι Καθηγητής στην Σαλονίκη, κι άλλες τρείς χωμένος στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς!

Ο Κώστας; Ο Κώστας γιά!
Ο Κώστας ο αναρχικός, ο σιτουασιονιστής, με μανία τον Ισπανικό Εμφύλιο που κάναμε ολόκληρο Οικογειακό Συμβούλιο να τον βάλλουμε να κάνει ένα ρημάδι μπάνιο!
Πέραν όλων των άλλων, ήταν κι ενάντια στο σαπούνι!

Ο Κώστας ο "αναρχικός" που άκουγε μόνο Ζάππα, παντρεύθηκε μιά κότα (όχι τον ΜανιφέστοGR ρε σείς, αμέσως εκεί το μυαλό σας!) - λαϊκόΚατίνα του χειρίστου είδους- έκτισε και μιά βιλλάρα μετά πισινάρας στα Μεσόγεια! Ας είναι καλά τα λεφτά των "παιχτών" του ΧΑΑΑΑΑ! Τα έφαγαν τα γατόνια!

Και δε-γαμεί-μανδάμ!

Και κάνω μιά μέρα το λάθος, μέσα στην αφέλεια της ανωριμότητας που με διακρίνει, και τον ρωτάω:
-"Στην Σαλονίκη, πάς σε καμμιά Συναυλία στον Μύλο;"
(Μέγας μύθος ο Μύλος, για μας τους χαμουτζήδες βλέπετε!)

-"Εγώ; ΕΓΩ;
Να πάω σε συναυλία; Κι αν με δεί κανάς φοιτητής μου, τι θα πεί;"

Ζηλευω τους Αμερικάνους Kαθηγητάδες που είναι τόσο cool που πάνε ν'ακούσουν Jazz παρέα με τους μαθητές τους! Όχι τις ψωνάρες της ΕΔΩ Πανεπιστημιακής Κοινότητας!

Κι έτσι , αφού δεν πάει στον Μύλο, πάει στο Σκυλέ-Ρόδον!
(άλλο το Ρόδον της Αθήνας κι άλλο της Καρντασούπολης, μην τα μπερδέψετε!)
ν'ακούσει Ζαφείρη Μελά, παρέα με το...πλάσμα!(;)

Από τον Ζάππα, στον Ζαφείρη!....
Και τα δύο από ΖΑ αρχίζουνε!

Περίεργος ήμουνα να δώ τους μάγκες/ισες που πέταγαν μπουκάλια εψές στον Τζάκ!
Θα'θελα να γνωρίσω από κοντά-κι από πρώτο χέρι- τους μετέπειτα Σκυλάδες της δεύτερης δεκαετίας του 210υ Αιώνα!

posted by macmanus @ 7/15/2005 04:48:00 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ - MANIFESTO part 2

Με το part 1 κατά νου, αναλογιστείτε την απύθμενη απογοήτευσή μου όταν, κάνοντας κλικ προς ένα παλιό link, για να ξαναδιαβάσω ένα κείμενο που αγάπησα, βρίσκομαι προ της δυσάρεστης έκπληξης ότι αυτό το post, και όλο το blog μαζί, έχει διαγραφεί.

Συμβαίνει εκνευριστικά συχνά. Κι απ' ότι φαίνεται, θα εξακολουθεί να συμβαίνει, όσο επαναλαμβάνεται το λάθος της διαγραφής blogs από τους κατόχους τους.

Αποφάσισα να λάβω μέτρα. Σ' αυτό το blog θα φιλοξενούνται κείμενα από blogs που δεν υπάρχουν πια.

Για να πω την αλήθεια όμως, προαισθάνομαι τις χειρότερες αντιδράσεις γι' αυτό μου το εγχείρημα.

Αν κάποιον που παρατάει το blogging δεν τον απασχολεί αν το περιεχόμενο του blog του θα είναι διαθέσιμο σε πιθανούς μελλοντικούς αναγνώστες, δεν σβήνει τίποτα. Το αφήνει όπως είναι, καράβι ακυβέρνητο, δίνοντας έτσι σ' εμάς τους υπόλοιπους τη χαρά να μπορούμε να το εξερευνούμε...

Το να φτάνει όμως κάποιος στο σημείο να διαγράφει το blog... αυτό κάτι θα σημαίνει!

Μπορεί να γίνεται υπό το καθεστώς οργής (το πιο συχνό)...

Μπορεί να γίνεται με αίσθημα απαξίας για το περιεχόμενο (το πιο απαράδεκτο)...

Μπορεί όμως και να γίνεται επειδή ο εν λόγω blogger δεν θέλει να βρίσκουν τα κείμενα του. Ας σταθούμε σ' αυτό λιγάκι...

Καταρχήν, οι προσπάθειες είναι μάταιες, διότι υπάρχουν και οι αράχνες του Google που αποθηκεύουν σχεδόν τα πάντα (ό,τι βρουν, τελοσπάντων, καθώς οργώνουν το Internet). Αν θυμάσαι το URL του εν λόγω πάλαι ποτέ blog, μπορείς να δώσεις ως keyword στο Google το site:URL, και στα αποτελέσματα που θα επιστρέψει να κάνεις κλικ στη λέξη Cached που βρίσκεται κάτω από κάθε εύρημα. Έτσι βλέπεις τα αποθηκευμένα αρχεία του Google για αυτήν την ιστοσελίδα.

Αλλά, πέραν του ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να εξαφανίσεις τα ίχνη του blog σου από το Internet, η ερώτησή μου είναι: ποιος ο λόγος να το κάνεις;

Τελοσπάντων, φοβάμαι πως αν ανακαλύψουν το παρόν blog οι εν προκειμένω επαν-εκδιδόμενοι, θα μου σούρουν τα εξ αμάξης. Δεν έχω κανέναν λόγο να ντρέπομαι, πάντως. Ούτε "κλέβω" τα κείμενά τους, υπο την έννοια "βάζω το όνομά μου από κάτω", ούτε διαλέγω post που να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, or whatever.

Ίσα-ίσα, διαλέγω κείμενα-διαμάντια, που ΑΞΙΖΟΥΝ να διασωθούν. Τις καλύτερες στιγμές.

Κι ας με μισήσουν γι' αυτό.

Εγώ θα τους αγαπώ. Γι' αυτό μπαίνω και στον κόπο, άλλωστε.

Tero

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ - MANIFESTO part 1

NOSTALGIA...

{YAMBA}

Τον τελευταίο καιρό μπαίνω σε blogs στις μικρές ώρες (παθολογική συμπεριφορά, ομολογώ) και αγνοώ τα πρόσφατα posts. Τραβάω κατευθείαν στα αρχεία. Τα παλιά, τα αραχνιασμένα, τα ξεχασμένα και σκονισμένα posts σας. Αυτά στα οποία δεν γίνεται πια σούσουρο στα σχόλια.

Και ξεθάβω διαμάντια.

Νοιώθω σαν ανήσυχος μπόμπιρας, που τα μεσάνυχτα ξεγλιστράει από το πάπλωμα του, παίρνει τον φακό που είχε κρύψει κάτω απ' το κρεβάτι, ανεβαίνει τα σκαλιά περπατώντας στις μύτες, και τρυπώνει μέσα στην σοφίτα-αποθήκη για να ψαχουλέψει. Υπό το απαλό φως του φακού και με την καρδιά του να χτυπά δυνατά μήπως τον ανακαλύψουν, ανοίγει αθόρυβα ένα παρατημένο ντουλάπι, και βρίσκει παλιά περιοδικά, στρέφει τον φακό πιο δίπλα και βλέπει ένα χαλασμένο γραμμόφωνο και παλιούς δίσκους. Με τις κόρες των ματιών του διεσταλμένες, στρέφει τον φακό στην άλλη μεριά της σοφίτας και αναδύεται από το σκοτάδι ένα ράφι με μεγάλα, φθαρμένα βιβλία και ακριβώς δίπλα μερικές πάνινες κούκλες... και ένα σωρό άλλα παραπεταμένα από τους κατόχους τους αντικείμενα, τα οποία όμως μέσα στα μάτια ενός παιδιού γιγαντώνονται σε πολύτιμα ευρήματα... κειμήλια.

Έτσι κι εγώ. Με φακό την σύνδεσή μου στο Internet χώνομαι (ή χάνομαι) στα άδυτα των blog σας, κι σας εξερευνώ, φέρνοντας ξανά στο φως "χαμένα" κείμενα. Το καθένα απ' αυτά είναι κι από μια ματιά στο μυαλό και την ψυχή του καθενός από σας. Ένα αποτυπωμένο σε λέξεις κομμάτι του εαυτού σας. Ένα ψήγμα της προσωπικότητάς σας. Μπορώ, υπό το αχνό φως μιας... 56k να διακρίνω απόψεις και προβληματισμούς, αγάπες, ανησυχίες, και ό,τι άλλο είναι αυτό που σας ωθεί να παίρνετε ένα πληκτρολόγιο και να μοιράζεστε σκέψεις και συναισθήματα μέσα σε τούτη τη κοινότητα. Εσείς μπορεί να τα υποτιμάτε και να λέτε "εντάξει, ένα κειμενάκι έγραψα κι εγώ για να ξεχαρμανιάσω", μα στα μάτια του αναγνώστη είναι πολύ πιο σημαντικό.

...

Είναι όμως και κάτι posts που σε αποστομώνουν. Καθώς διαβάζεις ένα blog από πάνω μέχρι κάτω, από το ένα post στο προηγούμενό του, φτάνεις πότε-πότε σε κάποιο κείμενο που λάμπει! Το διαβάζεις ξανά και ξανά, δίχως να το χορταίνεις, γεμάτος θαυμασμό... Μικρός, ή μεγαλύτερος σε έκταση, θησαυρός.

"Αριστούργημα", λες. "Χαλάλι ο χρόνος που μου πήρε για να το ανακαλύψω"... Και νοιώθεις τυχερός που κατάφερες μέσα απ' αυτόν τον ωκεανό γραπτών να ανασύρεις αυτό το θησαυρό. Αποθηκεύεις το link ή αντιγράφεις το κείμενο και το αποθηκεύεις στον υπολογιστή σου, για να μπορείς να ξαναχαθείς ανάμεσα στις γραμμές του αργότερα και πάλι...

Καμιά φορά είναι αυτό ακριβώς το παράπονο που ήθελες να εκφέρεις μα δεν έβρισκες τα λόγια, και τώρα που το βρήκες γραμμένο από άλλον νιώθεις επιτέλους "λύτρωση". Άλλοτε είναι ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα, που σε συγκινεί και σε συναρπάζει όσες φορές κι αν ο ξαναδιαβάσεις. Τσιμπιέσαι. Λες: "Δεν μπορεί να το διάβασα στο Internet αυτό!". Κι όμως...

...

~~~

Καθώς κουνάω το ποντίκι πάνω από ένα link που παραπέμπει σ' ένα παλιό κείμενο, θαρρώ πως ακούω μια πνιχτή φωνή, γεμάτη απελπισία. "'Ει, εδώ, εδώ! Κάνε μου κλικ! Διάβασέ με! Βγάλε με επιτέλους από την λήθη!"

Τα κείμενα λατρεύουν να διαβάζονται. Χαμογελούν γεμάτα αυταρέσκεια όταν ζευγάρια μάτια τα χαϊδεύουν από πάνω μέχρι κάτω. Και δεν ξέρετε πόσο δυστυχισμένα νοιώθουν εκεί στα χρονοντούλαπα που τα στοιβάζουμε άπαξ και περάσουν 15-τόσες μέρες.

~~~

Σκεφτόμουν σ' αυτό το κείμενο να σας παραθέσω ορισμένα από τα υπέροχα ευρήματα της ανασκαφής μου, και είχα ξεκινήσει να φτιάχνω μια λίστα, αλλά αφ' ενός κατέληξε μακρυσκελέστατη, αφ' ετέρου θεώρησα πως δεν πρέπει να σας κατευθύνω σε συγκεκριμένα κείμενα, αλλά απλώς να σας πείσω να ψάξετε μόνοι σας. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, σημασία έχει να κάνεις το ταξίδι...

Αυτό το "Όλοι ατάλαντοι γραφιάδες είμαστε εδώ μέσα." είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε αφεθεί να πιστεύουμε. Έχω βρει κείμενα "εδώ μέσα" που πολλοί καταξιωμένοι συγγραφείς θα έβγαζαν το καπέλο τους, διαβάζοντάς τα.

Για το τέλος, μια συμβουλή μονάχα:

Μελετάτε τα αρχεία, μην τα αγνοείτε.

Δεν φαντάζεστε τι περιμένει εκεί μέσα τον καλό εξερευνητή...

Tero

---

Nostalgia είναι το όνομα ενός πολύ όμορφου κομματιού για κιθάρα...

Καλώς ήλθατε - Καλώς ορίσατε - Καλώς τα τα παιδιά - Καλώς τα δεχτήκαμε - ...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Τα κείμενα που θα δημοσιεύονται εδώ ΔΕΝ είναι δικά μου (εκτός κι αν τελειώνουν με την λέξη "Tero").

Απεναντίας, ανήκουν σε διάφορους άλλους bloggers, που είτε:

• Παράτησαν το blogging τελείως, διαγράφοντας και το blog, είτε


• Συνεχίζουν το blogging, αλλά έχουν σβήσει κείμενα στο παρελθόν.

Τούτο το blog θα είναι ένας χώρος όπου θα έρχονται ξανά στο φως κείμενα που τα θεωρούσαμε χαμένα. Όποτε αυτό είναι δυνατόν, θα διασώζονται και τα αντίστοιχα σχόλια.

Μέγας μου βοηθός οι cached σελίδες του Google.

Tero