Κάματος+Απογοήτευση
Μου χρειάζεται ένα διάλλειμα...
Tero
Φέρνοντας ξανά στο φως παλιά κείμενα από blogs, σχεδόν χαμένα για πάντα... Για να μαθαίνουν οι νεότεροι (καθότι οι παλιοί σίγουρα τα θυμούνται)...
ahhh... υπέροχο!
αυτές είναι σίγουρα αναμνήσεις που αξίζει να κρατάει κανείς καλά φυλαγμένες για τις μέρες που όλα φαίνονται τόσο, μα τόσο, λιγότερο μαγικά.
Κοιτά να δεις φίλε μου..
Ενώ δεν θα με τοποθετούσα στην κατηγορία των ρομαντικών, εντούτοις με έκανες να ανατριχιάσω – με την καλή έννοια- διαβάζοντας το γραπτό σου.
Τι να πω? Με εκπλήσσεις! Ένα εντελώς ανεπιτήδευτο κείμενο, με λόγο απλό, και παρ’όλ’ αυτά καταφέρνει να γεννά (τουλάχιστον σε μένα) τόση ποικοιλομορφία συναισθημάτων.
Ίσως τελικά εκεί να εδράζεται η μαγεία: στην απλότητα
Εντάξει οκ, υποκλίνομαι! Κάτι τέτοια διαβάζω και αρνούμαι να γράψω σοβαρά στο δικό μου blog.Αφού με κομπλάρετε ρε! :)
Πάντως,έπρεπε να πας να την δείς!Εγώ θα έτρεχα πανικόβλητος να την δω. Εχω παρόμοια ιστορία και οταν κατέβηκε Ελλάδα, έγινα μπουχός και την βρήκα...
Δεν ξέρω , πιστεύω ότι μερικά πράγματα πρέπει να παίρνουν ένα τέλος πριν χάσουν την μαγεία τους.Αν την έβρισκα , προφανώς θα περνούσαμε *νύχτες πάθους* σαν πιο *μεγάλοι και κατασταλαγμένοι* και εκ των πραγμάτων θα είχε περάσει στο *πάνθεον* των ερωτικών κατακτήσεων, αλλά από την άλλη, η απορία που τελικά σου μένει του *τι θα γινόταν αν* είναι αυτή που σου προκαλεί την γλυκιά νοσταλγία και την τρυφερή αθώα και ρομαντική ανάμνηση.
Τελικά που και που ο Έρωτας πρέπει να πετά κάπου εκεί πάνω με άσπρα τα φτερά του πάνω από την νυχτερινή παραλία και να παραμένει όνειρο καλοκαιρινής νυκτός από το να κυλιέται σε ιδρωμένα κρεβάτια σε ένα *διαράκι* κλουβί μέσα στην πόλη...
Αχ, βρε niva... άχ... πόσο δίκιο έχεις... Δεν είναι πάντα καλό ν' αγγίζουμε τα όνειρα. Συνήθως είναι εύθραυστα σα τα φτερά της πεταλούδας κι απατηλά σαν την καλοκαιρινή άμμο που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μας.
Να ήξερες πόσα μου θύμισες και που με ταξίδεψες.
Να σαι καλά.
Μέσα σε βιβλίο των εκδόσεων Κατσανιώτη είχε ένα μικρό δοκίμιο του Σωτήρη Τριβιζά -σε πολύ μικρό σχήμα- με τίτλο Η τέχνη της ανάγνωσης. Από εκεί παίρνω το ακόλουθο απόσπασμα:
Μερικοί αναγνώστες συνηθίζουν να βυθίζουν τη μύτη τους μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου και ν' απολαμβάνουν το άρωμα της τυπωμένης μελάνης. Μολονότι αυτό γίνεται συνήθως στα κρυφά, πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί μία καθόλα νόμιμη πράξη. Το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις μας, κι αυτό είναι κάτι που το ξέρει καλά ο αναγνώστης.Πρέπει να διαφωνήσω: δεν μυρίζω κρυφά τα βιβλία. Το κάνω στα φανερά και δε νομίζω ότι είναι μόνο το άρωμα του μελανιού αλλά είναι και το άρωμα του χαρτιού που - αν και δεν είμαι καλός στις οσμές - μπορώ να πω ότι με βάση αυτό έχω ταξινομήσει τα βιβλία (ανάλογα με την οσμή τους) στη βιβλιοθήκη μου. Ο πρώτος αναγνώστης που διάβασα ότι μυρίζει τα βιβλία ήταν ο Έκο κι επειτα η σύζυγος ενός βιβλιοθηκάριου - χωρίς να έχει επηρεαστεί σε αυτό από το σύζυγό της, ο οποίος αδιαφορεί για αυτό το βίτσιο. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι όσοι ασκούν επαγγέλματα σχετικά με βιβλία (βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκάριοι, βιβλιοδέτες κλπ) έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μυρίζουν τα βιβλία. Μπορεί κάποιος να διαβάζει λίγα βιβλία αλλά και πάλι να έχει τη συνήθεια να τα μυρίζει. Όσο για μένα, το να το μυρίσω είναι το πρώτο που κάνω όταν αποκτώ ένα βιβλίο, το κάνω μερικές φορές τις πρώτες μέρες και έπειτα το ξανακάνω όταν το διαβάζω, συνήθως όταν η ανάγνωση με έχει κουράσει και δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Για να το θέσω επιγραμματικά, το μύρισμα του βιβλίου είναι η συνέχιση της ανάγνωσης με άλλα μέσα. Η μυρωδιά του βιβλίου είναι χορταστική, βαθιά και επισκιάζει τις άλλες αισθήσεις. Μόνο στις αντιδράσεις γνωστών μου κατάλαβα ότι μοιάζει παράξενο το να μυρίζεις ένα βιβλίο κάτι που το κάνω από μικρός και που ποτέ δεν σκεφτηκα αν είναι αφύσικο.
Ομολογώ πως έχω το ίδιο βίτσιο (;) και πολλές φορές συμπαθώ ή αντιπαθώ ένα βιβλίο από τη μυρωδιά του, όπως γίνεται μάλλον και με τους ανθρώπους.
Επίσης υπάρχει και η μυρωδιά των εφημερίδων (είναι όμως μία, συλλογική). Αυτή στην οσφρητική μου μνήμη ταυτίζεται με τον μπαμπά μου, και δη τον μεσημεριανό.
Πολύ όμορφο το κείμενό σου Παναγιώτη. Μου θύμισες και την τελευταία μου επίσκεψη στο Μοναστηράκι - σε ένα βιβλίο βρήκα μια φωτογραφία-κάρτα με κάτι γραμμένο στην πίσω μεριά - τόσο καλλιγραφικό που ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι ελληνικά ή γαλλικά! Τα μεταχειρισμένα βιβλία με αφιερώσεις πάντως μου προκαλούν μια τρυφερότητα και ένα δέος ταυτόχρονα.
Υπέροχο. Σύνδεσα το άρθρο σου και στο νεοσύστατο ιστολόγιο Βιβλιογνώμες
Να προστεθώ κι εγώ σ' αυτούς που μυρίζουν τα βιβλία; Πολύ λίγα είχαν "αντιπαθητική" μυρωδιά κι αυτό μάλλον οφειλόταν στην κόλλα της βιβλιοδεσίας. Το τυπωμένο χαρτί γενικά έχει μια εξαίσια μυρωδιά. Περιέργως πως, μ'αρέσει ακόμα και η μυρωδιά των φτηνών ββιβλίων τσέπης που ξεχνιούνται καλοκαίρια ολόκληρα σε ζεστά εξοχικά και κιτρινίζουν ελαφρά: έχουν κάτι από χαμένες αυγουστιάτικες νύχτες, ιδρωμένες πλάτες και ξυπόλητα πόδια σε ασβεστωμένα πλακόστρωτα.
ΥΓ - Αφιερώνω με μολύβι. Αν κάποιος/α θέλει, το σβύνει προσεκτικά.
Ξεκινησα να πω κατι και τελικα εκανα μαλλον το μεγαλυτερο μου ποστ.Εδω-->
http://agripnia.blogspot.com/
Η μυρωδιά των βιβλίων... Να γιατί δεν πρόκειται ποτέ να χωνέψω τα ηλεκτρονικά βιβλία.
Δε γνωρίζω κανένα που να αγαπάει το διάβασμα ΚΑΙ τα βιβλία και να μην απολαμβάνει τη μυρωδιά τους. Τόσο τη μυρωδιά του φρέσκου χαρτιού, όσο και τη μυρωδιά του χρόνου σε παλιά βιβλία. Λατρεύω τις αφιερώσεις σε μεταχειρισμένα βιβλία. Message in a bottle. Κάνει ακόμα ισχυρότερη την αίσθηση ότι συνδέομαι, με κάποιο αδιόρατο τρόπο, με τον άνθρωπο που το είχε πριν από εμένα.
Λατρεύω επίσης τις στοίβες βιβλίων, ανακατεμένα το ένα πάνω στο άλλο χωρίς καμμία λογική συνέχεια. Στο καθιστικό, στο κομοδίνο, στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι.
Αλλά υποθέτω ότι αυτά είναι διαφορές στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο, που είναι η αγάπη για το βιβλίο. Πολύ ωραίο ποστ Προμηθέα. Μυρίζει (αν και ηλεκτρονικό) βιβλιοφιλία.
Τα ευχάριστα σχόλια που κάνατε με οδήγησαν και σε άλλες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ κάποια στιγμή και αφορούν τη χρήση των βιβλίων. Τελικά όλοι έχουμε πολλά να πούμε για την σχέση μας με την υλική πλευρά του βιβλίου. Αν και κάνω χρήση ηλεκτρονικών βιβλίων (σε .pdf, .doc format) παραμένω αμετανόητος φετιχιστής του χάρτινου βιβλίου.
Αύριο θα είμαι στο κέντρο (Αθήνα) για να αγοράσω βιβλία. Μεγάλη μέρα!
Σας προτείνω να επισκεφτείτε το Κατώι του Βιβλίου, το υποκατάστημα του Μπαρμπουνάκη στην Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης.
Αν σας αρέσει η μυρωδιά ενός μόνο βιβλίου, τότε η μυρωδιά μερικών χιλιάδων ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, θα σας ενθουσιάσει.
Επίσης να συμπληρώσω και την φοβερή μυρωδιά της ξύλινης σχολικής κασετίνας, των σχολικών βιβλίων και του ξύλινου θρανίου.
Το μοναδικό άρωμα που λατρεύω τα τελευταία 15 χρόνια είναι το σανταλόξυλο γιατί περιέργως μου θυμίζει όλα αυτά.
Τα αγαπημένα μου βιβλία, τα παλιά μου γράμματα, το παιδικό μου λεύκωμα και καμμιά δεκαριά εφηβικά μου ημερολόγια είναι αρωματισμένα με αυτό.
Για τις σφραγίδες:
Οι παλιές σφραγίδες ιδιοκτησίας, τα χαρακτικά "ex libris", είναι πανέμορφα. Μια αναζήτηση στο Google, Εικόνες βγάζει πολλά αποτελέσματα.
Χρήσιμη η συμβουλή: τοποθέτησα στην αρχή του κειμένου ένα εικονίδιο που βρήκα κάνοντας αναζήτηση με τους όρους "ex libris".
dystropoppygus, ακριβως τα λόγια που ηθελα να γραψω
Νομίζω πως διαφωνώ: η μόνη περιουσία που έχω είναι τα (λίγα) βιβλία μου, και τα σιντί μου, αυτά τα τελευταία η επιτομή του αντισέξ μέσα στα πλαστικά κουτιά τους.
Ούτε προτίθεμαι να τα χαρίσω τα βιβλία μου, ούτε να τα αφήσω σε δημόσιο χώρο να τα διαβάσουν άλλοι, ούτε και αισθάνομαι ενοχές που τα κρατάω κτητικά δικά μου, ούτε με νιάζει αν, όταν με το καλό κλείσω τα μάτια μου, τα βρούν άλλοι σημαδεμένα από μένα και τι θα σκεφτούν...
Πολύ όμορφο το κείμενό σου και θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους. Μόνο που εμένα τουλάχιστον, δε με χαλάει καθόλου να πέφτουν στα χέρια μου παλιά βιβλία με σημειώσεις, αφιερώσεις, σκέψεις προσωπικές.
Αποκτούν έτσι μια άλλη, διαφορετική βαρύτητα και συγχρόνως με κάνουν να τα αγγίζω πολύ τρυφερά, λες κι είναι εύθραστα και πολύτιμα... -που είναι-.
Δε θα ήθελα με τίποτα να έχω στερηθεί ας πούμε, βιβλίο του παππού μου με ιδιόχειρη αφιέρωσή του μέσα στη γιαγιά μου... (Άσχετο που τελικά το στερήθηκα). Έχουν δική τους μαγεία τα παλιά βιβλία.
Και φυσικά, είτε παλιά είτε καινούρια, πάντα μα πάντα μυρίζω το άρωμά τους. Νομίζω πως το άρωμα των βιβλίων ήταν η μόνη που παρηγοριά όταν πήγαινα σχολείο, γιατί κατά τα άλλα, το βαριόμουν οικτρά.
Ούτε 'γω ενοχλούμαι όταν βλέπω βιβλία με αφιερώσεις. Μου αρέσει να χώνω τη μύτη μου και να ανασκάπτω σημάδια που να μαρτυρούν κάτι για τον παλιότερο ιδιοκτήτη του βιβλίου, αφιερώσεις, ευχές, σχόλια αλλά από την άλλη δε θα μου άρεσε να έβλεπα κάποιο βιβλίο μου με αφιέρωση σε παλαιοπωλείο.
και εγώ και εγώ στο club!!!!
σημειώστε για του λόγου το αληθές και ένα αμαρτωλό -γονιδιακά- παρελθόν:
α. ο παππούς μου ήταν έμπορος χαρτιού και μαζί γυρίζαμε τις μισές αποθήκες+καταστήματα της Αθήνας κάθε Σεπτέμβρη που αρχίζαν τα σχολεία.
β. κάθε μεσημέρι, όταν ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα, εγώ επέμενα να τη μυρίζω προτού την ξεφυλλίσω με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε επί καθημερινής βάσεως γιατί δεν πάω να πλύνω την -μαύρη- μύτη μου!
χχαχαχαχχααχχα
3ον) Ο κόσμος στη πλειονότητά του φέρθηκε κόσμια. Αν εξαιρέσεις τους ελάχιστους εκεί μπροστά, που πέταξαν μπουκάλια και άλλα επί σκηνής, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού συμπεριφέρθηκε εξαιρετικά ώριμα. Αυτό προς γνώση κι επίρρωση ορισμένων που εξακολουθούν να πιστεύουν (και να διαδίδουν) ότι το ροκ κοινό είναι από τη φύση του επιθετικό...
Δεν ξέρω αν θα έχει την ίδια γνώμη ο Jack όταν μπουγελώθηκε από τα νερά των μπουκαλιών που του έπεφταν πολύ κοντά του.
site:URL
, και στα αποτελέσματα που θα επιστρέψει να κάνεις κλικ στη λέξη Cached
που βρίσκεται κάτω από κάθε εύρημα. Έτσι βλέπεις τα αποθηκευμένα αρχεία του Google για αυτήν την ιστοσελίδα.