(προμηθέας) Βασανιστήρια
Ένα από τα πρώτα θύματα που είδα ήταν ένας νέος μόλις δεκαοχτώ ετών. Τον είχαν βασανίσει στο δωμάτιο της ταράτσας της ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας. [...] Άντεξε στα βασανιστήρια κάπου είκοσι ώρες. Ύστερα μίλησε. Κατέδωσε τον καλύτερο φίλο του. Τον κατέβασαν στο υπόγειο, ένα μέρος που το έλεγαν "πηγάδι" κι εκεί τον άφησαν σ' ένα κελί χωρίς κρεβάτι και σκεπάσματα, ώσπου να εξαφανιστούν το πρήξιμο των ποδιών και οι άλλες πληγές. [...] Λίγο καιρό αργότερα όλα αυτά τα παιδιά αφέθηκαν ελεύθερα με αμνηστία. Τότε τον συνάντησα και μου διηγήθηκε την ιστορία του.
-Επρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο, είπε. Μίσος και πόνος σκοτείνιασαν τα μάτια του. Σώπασε λίγο σαν να θελε να συγκρατήσει τα λόγια που ακολούθησαν:
-Εμείς, που μας ανάγκασαν να προδώσουμε, ποτέ δεν θα συγχωρήσουμε, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.
[...] Το Νοέμβριο του 1970, ο Αλέξανδρος Παναγούλης κατόρθωσε να βγάλει λαθραία από τη φυλακή το ακόλουθο γράμμα:
[...] Βρίσκομαι δυο χρόνια τώρα σε αυστηρή απομόνωση. Έχω υποβληθεί σε τρομερά βασανιστήρια: περιληπτικά αναφέρω. - Μαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινα σε όλο μου το κορμί. - Χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κατάγματα σε δύο ή τρία πλευρά. - Εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα γεννητικά όργανα. - Πέρασμα στην ουρήθρα μου μιας λεπτής βελόνας από ευαγωγό μέταλλο και θέρμανσή του εκτός της ουρήθρας μέρους με αναπτήρα. - Απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας. - Λακτίσματα. - Γρονθοκοπήματα. - Τράβηγμα των μαλλιών. - Χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα.
Αμαλία Φλέμινγκ, Προσωπική κατάθεση.
posted by Προμηθέας at 12:36 μμ {Σημ.: Παρασκευή, Απρίλιος 22, 2005 -- Tero}
4 Comments:
amarkos said...Μια κυρία τηλεφώνησε χτες ανήμερα σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσ/νίκης για να αναφέρει ότι στα χωρία της Κοζάνης η χούντα έφερε το φως -αφού μέχρι τότε δεν είχαν ηλεκτρικό- και άλλαξε τη ζωή τους. Ενώ ο Καραμανλής και οι υπόλοιποι μέχρι σήμερα τι έκαναν;
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους με θετικές μνήμες από την επταετία. Αγνοούν το γεγονός ότι παράλληλα οι μισοί Έλληνες ήταν στα ξερονήσια. Αν όμως τους φέρνανε το παιδί τους σε φέρετρο από την Κύπρο τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά.
Anonymous said...
μμ..τι έξυπνο..να υποθέσω και εγώ ότι αν όλοι κάρφωναν όλους με μιας τότε δεν θα βασανιζότανε κανένας.Απλά μια μέρα οι φυλακισμένοι θα ήταν πιο πολλοί από αυτούς που είναι απ΄έξω και θα είχαμε δημοκρατία - ακριβώς επειδή όλοι θα είχαν κινητοποιηθεί έναντια στην γελιότητα αντί να αφήνουν 10000 άτομα να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.Η αδιαφορία σκοτώνει,όχι το όπλο. Αν η χούντα δεν είχε την εμμονή του Ελληναρά να σώσει ότι δεν χρειαζότανε σωτηρία (την Κύπρο)τότε ακόμα χούντα θα είχαμε.
Sraosha said...
Τα βασανιστήρια ήταν γνωστά αλλά ο ιερός και άχραντος "λαός" απλούστατα αδιαφορούσε: έχοντας βρει την 'ηρεμία' του, στήριζε τους μιαρούς προδότες σιωπηλά αλλά και ενεργά. Έίπε μια ψυχή κάποτε "ε, ναι, φασίστες ήτανε, το ξέραμε. Αλλά έφτιαχναν δρόμους. Κι αν έδερναν πεντακόσια κουμούνια, τι έγινε;" Αυτό πρέπει τελικά να θυμόμαστε διαρκώς και να το υπενθυμίζουμε επετειακά σε εαυτούς και αλλήλους.
Προμηθέας said...
Την 1η Νοεμβρίου 1968, ο Παπανδρέου πέθανε. Αρχικά τον έβαλαν στην μικρή εκκλησία του νοσοκομείου. [...] Πήρα και πάλι ταξί για να μπω στην εκκλησία. Για μια ακόμη φορά έχυσα όλη μου την αγανάκτηση: "Κατάφεραν να τον σκοτώσουν", έλεγα. Ο οδηγός του ταξί με ρώτησε: "Τον έχουν στην εκκλησία; Λέτε να τολμήσω να πάω να τον δω;"
"Είναι δική σου δουλειά", του είπα. "Θα θελα πολύ να πάω, μα μπορεί να είναι επικίνδυνο -τι λέτε;"
Μου ερχόταν αηδία. Θεέ μου, γιατί να φοβούνται τόσο οι άνθρωποι; Του ξανάπα: "Είναι δική σου δουλειά".
"Μπορεί να μου πάρουν την άδεια", είπε. "Έχω οικογένεια να θρέψω μα θέλω πολύ να πάω να τον δω." Η φωνή του ακουγόταν σαν κλάμα. Κατάλαβα και μαλάκωσα.
"Μην πας", του λέω, "θα πάω εγώ δύο φορές. Μία για μένα και μία για σένα."
{Δια του λόγου το αληθές...}
ÎÎÏα-ΣÏÏλια: 0
Δημοσίευση σχολίου
â¹â¹â¹ ÎÏιÏÏÏοÏή ÏÏην αÏÏική Ïελίδα...