Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

(titania) ____|____

Το ταξί με άφησε στην λεωφόρο. Τη διέσχισα κάθετα με το πάσο μου, χωρίς να περιμένω το φανάρι - η Αθήνα μοιάζει με πόλη-φάντασμα τα κυριακάτικα μεσημέρια του Αυγούστου.

Περπάτησα λίγο και έστριψα αριστερά στο δρόμο.
Δεύτερο κύμα ιδρώτα.

Είχα πολύ καιρό, χρόνια να περάσω από εδώ. Η παλιά γειτονιά θάφτηκε μαζί με τις αναμνήσεις του τελευταίου καλοκαιριού, σε μια απροσπέλαστη σοφίτα του μυαλού μου.

Σήμερα μια μυστήρια εσωτερική δύναμη με παρακίνησε να ξεσκονίσω το παρελθόν, οδηγώντας με στα παλιά μου λημέρια.

Κοντοστάθηκα στο πρώτο δέντρο.
Δροσιά.
Στον κορμό του δεκάδες σκαλίσματα είχαν σβήσει τα δικά μας. Άναψα τσιγάρο.

Κατέβηκα στην καυτή άσφαλτο και πέρασα απέναντι, στο εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό. Η βλάστηση ξεχείλιζε από παντού, σε πείσμα της ζέστης και της ξηρασίας. Ένας πυκνός κισσός δραπέτευε από τα ψηλά σκουριασμένα κάγκελα καταλαμβάνοντας το μισό πεζοδρόμιο. Κάπου εκεί μπλεγμένη μια γαριφαλιά. Έσκυψα να κόψω ένα λουλούδι.
Πορτοκαλο-κόκκινο στα χρώματα που "προστάζει η μόδα" για το φετινό καλοκαίρι.
"Trendy και το γαρύφαλλο" σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Ανηφορίζοντας προς το πατρικό μου, συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα, βημάτιζα περίεργα. Άλλοτε μικρά βήματα, άλλοτε στις μύτες, αριστερά, δεξιά. Το παιχνίδι δεν-πατάω-τις-γραμμές-ανάμεσα-στις-πλάκες. Ένας μοναχικός χορός που επινόησα όταν ήμουν παιδί.

Τότε το παρατήρησα. Οι πλάκες του πεζοδρομίου είχαν αλλαχθεί. Τα μεγάλα λευκά τετράγωνα αντικαταστάθηκαν με μικρά κοκκινωπά παραλληλόγραμμα.
«Αφού πρέπει να κάνω αυτό το flashback, πρέπει να το κάνω σωστά! Χωρίς να πατήσω ούτε μια γραμμή!» σκέφτηκα.

Έτρεξα πίσω στη λεωφόρο σχεδόν αγχωμένος.

Μηδέν οι χαμένες ζωές, πάμε πάλι_

posted by titania at 13:48 {Σημ.: Νοέμβριος 22, 2004 -- Tero} | 1 comments

{Δια του λόγου το αληθές...}

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

(DiS) ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΝΤΙ …

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΝΤΙ …

20/6/2005@21:35

Τα ‘πε τα καταδίκια της η Κουρούνα, τα ‘πε κι ο Πιτσιρίκος … τα διάβασα, θυμήθηκα τον δικό μου καημό και είπα να σας τη σπάσω εντελώς αντιγράφοντας ΚΑΙ τους δύο. Και γκρινιάξτε όσο θέτε. Στην τελική γιατί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ να εμπνέει κοτζάμ φεμινιστικό κίνημα κι όλα καλά και γω να μην τολμάω να εμπνευστώ από δυό blog-ο-κείμενα; Χώρια που εγώ είμαι και της οικονομίας χρόνου και λέξεων και θα σας βγω και βολικότερη (cradle που σας κούναγε).

Βουρ για την σοβαρή εμπειρία, λοιπόν …

Μια βδομάδα πίσω (μιάμισυ για την ακρίβεια αλλά το “μιά” κάνει πιό λογοτεχνικό και στομφώδες) ξεκίνησε για μένα ένας Γολγοθάς που λέγεται “δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ γιατί νοιώθω κάπως”. Τώρα θα μου πείτε, “σιγά τα λάχανα”, σ’ όλους συμβαίνει που και που”. Αμ εδώ είναι και το ζητούμενο. Σε μένα ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ (κάτι που έχει να πει πολλά για τη ψυχολογία βοδιού και την αναισθησία όνου που πιθανώς διαθέτω αλλά αυτό είναι θέμα άλλου post που επιμελώς θα αποφύγω να συγγράψω). Έκλεινα, λοιπόν, τα ματάκια μου τα καστανά, μουρμούραγα “έλα ύπνε πάρε το” και … τίποτα. Ρε να γυρνάω από δω, ρε να κλωτσάω από κει … εγώ και το ρολόι το ένα μας! Μια λύση που πέρασε απ’ το ευφυές μυαλό μου, να ματα-ξεκινήσω δηλ. το διάβασμα του “Αλχημιστή” μπας και ξεραθώ, δεν ευδοκίμησε γιατί το βιβλίο το πέταξα (κυριολεκτικώς) με το που έφτασα στο δεύτερο κεφάλαιο. Τώρα;

Η τηλεόραση μετά τις 12 έχει ωραιότατα και κάργα βαρετά πράγματα, σκέφτηκα. Να λοιπόν οι περιπέτειες του ‘70, να οι επαναλήψεις των ντοκυμανταίρ για τις φάλαινες, να τα καραsoft πορνό (είμαι του hardcore … δεν βοήθησαν), καπάκι κι οι διαφημίσεις της Μύριαμ και του Τζόσουα (σε πω τι μοίρα σου, σε πω το ριζικό σου) … ΔΕΝ ζαβλακώθηκα. Τέλος των πάντων, με βρήκε το χάραμα οκλαδόν στον καναπέ, με το μάτι γαρίδα, τη φάτσα να θυμίζει ύποπτα μπαγιάτικο λείψανο και το μυαλό μου να υπολειτουργεί μεν αλλά να προσπαθεί να βρεί την αιτία του κακού δε.

Και φτάνει το επόμενο βράδυ. Μια απ’ τα ίδια και το χάλι μου το εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους οχτρούς μου (μωρ’ δε γαμιέστε που θα παριστάνω και την “καλή” .. κακό ψόφο νάχουν, που έλεγε και η γιαγιά μου η Αντωνία). Ημέρα Παρασκευή ήταν το τρίτο μεγαλειώδες βράδυ. Και κει που ετοιμαζόμουν να φιάξω χαμομήλια και να ρίξω τρείς κουταλιές της σούπας Phenergan σε έκαστη κούπα, ανακάλυψα την αιτία του κακού: Πονόδοντος. Ω ναι!. Παρασκευή βράδυ κιόλας (επανάληψις μήτηρ μαθήσεως) για να αποδειχτεί περίτρανα one more time ο νόμος του Μέρφυ. Είχα ρίξει, το βλήμα, την ψυχανάλυση του αιώνα για να βρω την άκρη και δεν έδωσα σημασία στο περίεργο μούδιασμα του δεξιού τραπεζίτη μου και τα ψιλοδέκατα που το συνόδευαν. Εμ βέβαια, είμαι των σοβαρών εγώ, είμαι των αναλύσεων εγώ … πάρτα τώρα!

- “Μαμάάάά, που έχεις βάλει τα παυσίπονα;”
- “Ποιά παυσίπονα παιδί μου;
- “Τα Πονστάν …”
- “Τελείωσαν”
- “Και δεν έχουμε τίποτα;”
- “Ασπιρίνες έχουμε … και Παναντόλ”
- “#@@$%^%^, γιατί δεν πήρες αφού τελείωσαν;”
- “Εγώ θα τα θυμάμαι όλα βρε παιδί μου;”
- “$%$#@$^&”
- “Μίλα καλύτερα, δεν σου φταίω εγώ σε τίποτα”
- “Πονάάάάωωωω”
- “Ε, πάρε μια ασπιρίνη”
- “##@$%^&^&”

Τάριξα τα μούτρα μου, να πω ότι δεν τάριξα; … και μία και δύο και μισό κουτί ασπιρίνες πήρα. Και … κοιμήθηκα. Ω ναι! Και την άλλη μέρα βγήκα στη ζητιανιά.

- “Ρε συ Βασιλική, έχεις κανα Πονστάν;”
- “Τι το θες;”
- “Έχω πονόδοντο, γμτ”
- “Πονστάν δεν έχω αλλά να σου δώσω Μεζουλίντ”
- “Δώσε”
- “Ένα σου φτάνει;”
- “Κουτί; Μάλλον … ξέρω γω;”
- “Α, κατάλαβα … ”

Μου έδωσε 5 χάπια. Και άντε πάλι η περιπλανώμενη Ιουδαία στη γύρα.

- “Μωρή φιλενάς, κανα χάπι σου βρίσκεται;”
- “Τα ecstasy τα πήρα όλα χθες”
- “Μωρή μαλάκω έχω πονόδοντο, έχεις κανα χάπι;”
- “Έχω Μεζουλιντ” (πολύ της μοδός αυτά τα Μεζουλίντ)
- “Δώσε ότι έχεις”

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα και υπολογίζοντας τα καταναλωθέντα χάπια ανά ημέρα, πρέπει να πήρα ίσαμε 2 κουτιά Μεζουλιντ σε τρείς μέρες. 8 χάπια ανά 24ωρο, άμα λάχει. Μιλάμε για ΤΟΝ πονόδοντο. Τάδα όλα. Κυλίστηκα στο πάτωμα. Σκαρφάλωσα τους τοίχους. Κοπάνησα το κεφάλι μου στον πάγκο της κουζίνας. Λίγα λέω πολλά να καταλαβαίνετε, δηλ.

Ημέρα Δευτέρα και η Ξενούλα στημένη απ’ όξω απ’ τ’ οδοντιατρείο.
Να μπω ή τσου; Να μπω φυσικά, μη σκέφτομαι χαζά παρακαλώ.
Μισή ώρα μετά βρέθηκα ξάπλα στην ΚΑΡΕΚΛΑ.
Τώρα, για να εξηγηθώ. Από τα παιδικά μου χρόνια τραβιέμαι με τα δόντια μου. Τι εξαγωγές, τι σφραγίσματα, τι ακροριζεκτομές, τι ψευδοκολοβώματα, τι στεφάνες, τι γάμησέ με κι άφησέ με (κανα μήνα μετά αν είσαι καλός, παρακαλώ). Με λίγα λόγια, εγώ και η οδοντιατρική καρέκλα δεν είμαστε άγνωστοι. Έχουμε μια σχέση, πως να το πω .. αμφίδρομη. Αυτή με αγαπεί και γω τη μισώ με όλο μου το είναι.

Back to the future, τώρα.
Να λοιπόν, η πτωχή πλην τίμα κόρη (εγώ ρε όρνια) ξάπλα κι ανάσκελα στην καρέκλα του μαρτυρίου με τα νύχια μπηγμένα στα πλαϊνά της (της καρέκλας -πονάς μωρή; ΧΑΙΡΟΜΑΙ-), τα πόδια τέντα μπροστόθεν (νεκρική ακαμψία του κερατά), τα μάτια γκαβωμένα απ’ το φως (κείνο πάνω απ’ το κεφάλι του θύματος, πούναι σαν ταψί) και το στόμα να χάσκει ηλιθίως. Και καπάκι από πάνω της ο οδοντίατρος. Που ήταν γκόμενος. Μιλάμε για ΦΟΒΕΡΟΣ ΓΚΟΜΕΝΟΣ. Και θυμήθηκε (η πτωχή πλην τίμια που λέγαμε) τη μαλάκω τη φιλενάς της, που έλεγε ότι τέτοιος ήτο κι ο νεφρογιατρός αλλά τι τα θες .. τέτοια ώρα τέτοια λόγια και ΤΕΤΟΙΑ γκαντεμιά.

Την οποία (γκαντεμιά) την ξέχασα πάραυτα με το που είδα τον τροχό. Μιλάμε ότι τέτοιο τράνταγμα … ε, τι να πω … το είχα ξαναζήσει. Γκρρρ απο δω, γκρρρρρ από κει, να και κάτι βελόνες να χώνονται σε σημεία απόκρυφα που αδυνατώ να αποκαλύψω ακόμα και σ’ ενήλικους αναγνώστες, βάλε και τα “φτύσε” του γιατρού (ύψιστη ξεφτίλα) … μια ώρα μετά βρέθηκα με μια ημιβουλωμένη τρύπα ναααα (με το συμπάθειο), τρείς ακτινογραφίες (χαϊλής ο γιατρός, μου τις έβαλε να τις δω και σε οθόνη PCιού για να ξέρω τι πληρώνω), δυό κουτιά αντιβίωση Augmentin (γενική αντιβίωση διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν), 50 ευρά μείον και μια διάγνωση που έλεγε: “Αν καταφέρουμε και το σώσουμε θα βάλουμε μετά θήκη* που θα κάνει 250 ευρά και θάναι από πορσελάνη”^.

Κι όλα αυτά για ένα γαμημένο τραπεζίτη, παντελώς άχρηστο ακόμα και σε μένα. Μασάω πάντα από την άλλη μεριά.

* κατάλαβες τώρα blogakia που πήγαινε το smilie με την χρυσή θήκη φάτσα φόρα; Χίλιες φορές ένα φτύσιμο από ένα πονόδοντο τριών ημερών σερί. Πίστεψέ με. Τάχω ζήσει και τα δύο.

^ προς ενημέρωση, το δόντι τελικά δεν σώζεται και πρέπει από βδομάδα να το βγάλω. Και δεν θέλω. Και πονάω ακόμα που και που γιατί προφανώς θέλει αυτό.

Υ.Γ.: Διαπιστώνω ότι συνέγραψα επιτέλους και γω ένα “σεντόνι”. Γίπιιιιιιι !


σχόλια (10)από την DiS


Αν δεν συγγράψουμε “Το οδοντιατρείο (νοσοκομείο) των Τεσσάρων (Πέντε -έξι)” δεν είμαστε τίποτα. Χαίρομαι που ανακάλυψα αμέσως τους καλύτερους -πιο πολύ χαίρομαι που το κατάφερα μόνος μου-με τη μύτη.

(Γαμώτο ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ερωτεύτηκες -ακόμα είμαι.)

πιτσιρίκος 21/6/2005@02:58



Απορώ πώς σας αφήνω και με αντιγράφετε με τόση άνεση…

Kourouna 21/6/2005@10:33



Σπάω την σιωπή μου (κατόπιν αδείας από την αρχιεπισκοπή) για να καταγγείλω (το προφανές νομίζω) ότι η DiS τα παίρνει από τις φαρμακοβιομηχανίες και να αφήσει τα περί πονόδοντου κλπ.!

Να πουλήσουμε κάνα Μεζουλίτ πως διάολο τα λένε, να κονομάει ο Γιαννακόπουλος, να παίρνει ο βάζελος πρωταθλήματα.

Αίσχος.

varometro 21/6/2005@10:49



Πιτσιρίκο, επειδή τελικά δεν μπορώ να σου κρυφτώ, τα του έρωτός μου θα τα ξεράσω λεπτομερώς σε e-mail for your eyes only, προκειμένου να επιδοθούμε μετά και σε ρομαντικές (πλην βαθυστόχαστες πάντα) αναλύσεις!

Κoυρούνα, όντως μια άνεστη την έχουμε. Δεν βάζεις και συ κανα smilie σκέτο να τους στείλουμε όλους αδιάβαστους;

Βαρόμετρε, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid! (καλά, το μιλφέϊγ … ένα ΠΟΙΗΜΑ!)

DiS 21/6/2005@13:21



Μα εγώ νομίζω ότι τελικά είχε δίκιο ο Πιτσιρίκος. Αφού το δοντάκι σε πονούσε έτσι κι αλλιώς. :P
(Περαστικά και καλά κουράγια)

mindstripper 21/6/2005@15:41



Ξένια, σε καταλαβαίνω (εδώ και κανα χρόνο, “εντός εκτελούνται έργα ασφαλτοστρώσεως”‘ ούτε η ΠΑΘΕ..). Περαστικά, κι εύχομαι να γλυτώσεις τις απονευρώσεις.


Oneiros 21/6/2005@16:44



Νομίζω λέγεται μεσουλίντ…

ΘτΠ - η γρουσούζα 21/6/2005@19:19



Θα σου έλεγα περαστικά αλλά ακούγεται ηλίθιο αφού θα σου φάνε τελικά το δόντι. Ελπίζω όμως να περάσουν οι πόνοι (χωρίς να έχεις εθιστεί στα παυσίπονα).

Γιώργος Ιορδάνου 21/6/2005@21:58



Εννοείται ότι το δικό μου σενάριο (βλ. σχόλιο προηγούμενου ποστ) είναι καλύτερο.

ΘτΠ έχεις δίκιο αλλά που να το βρεις!

DiS, το γιατρό τον χούφτωσες; Χούφτωστον, χούφτωστον!!

Ιφιμέδεια 21/6/2005@23:49



αχ αχ άσε με και ήρθε σήμερα ο λογαριασμός της οδοντιάτρου (που δεν ήταν καν γκόμενα) και με τόσα φράγκα θα τον είχα στείλει Ελλάδα να το κάνει τα %^$#σφραγισματάκια και να μου φέρει και καταϊφι ΚΑΙ tub-o-flo.

Vasvoe 22/6/2005@17:24


{Δια του λόγου το αληθές...}

Ένας χρόνος χωρίς το blog της DiS...

Τελευταία καταχώρηση: 8 Σεπτεμβρίου 2005...

Μου έλειψε, ρε γαμώτο. Μας έλειψε, υποθέτω. :-(

DiS, αν διαβάζεις, γύρνα πίσω στον λαό σου. ;-)


Πάω για λίγο σκάψιμο και ξανάρχομαι...

Tero

Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

(Macmanus) Ο Λιαντίνης Ζεί!



7.7 σήμερα!
6 χρόνια πριν, κατά την διάρκεια της Αιμοκάθαρσης, στο Τμήμα Τεχνητού Νεφρού του Λαϊκού, έφευγε ο πατέρας μου για το πιό μεγάλο του ταξίδι! Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή! Ένα ταξίδι σε μέρη που ποτέ του δεν είχε επισκευθεί... Γιατί, αυτόν τον πλανήτη τον ταξίδευσε από Ανατολή σε Δύση, κι από Βορρά σε Νότο , πάμπολλες φορές!

Μακάρι να βρήκε έναν άλλο άξιο Μαρκόνη(Ασυρματιστή) στο ταξίδι για συντροφιά, σαν τον Μαρκόνη που είχε στο "Κυρήνεια", στις θάλασσες της Ιαπωνίας, να του διαβάζει τα ποιημάτά του σε πρώτη ανάγνωση! Αρκεί βέβαια να μην τον τάραζε στην Βάρδια!

Ο πατέρας μου έγινε Ναυτικός για να φύγει από την Χώρα, μετά την έξοδο του, την υπογραφή του, από την Νέα Ακρόπολη του Έθνους, την Long Island (Μακρόνησο)...Επίσης ήταν επιτακτική ανάγκη γιά να θρέψει και να σπουδάσει τα 5 μικρότερα αδέρφια του, μιάς κι ήταν ορφανός/α...

Δύο συμβουλές μου είχε δώκει:
-"Να μην γίνω ποτέ μου, Ναυτικός!" (πράγμα που το μετάνοιωσα , που τον άκουσα!)
και
-"Να σηκωθώ να φύγω , όσο είναι νωρίς από αυτήν την Χώρα, και να μην επιστρέψω πίσω ποτέ!" (Εδώ δεν τον άκουσα, αν και ποτές δεν είναι αργά!
Σε κάποια άλλη μου ζωή, ζούσα στα Highlands, πολεμιστής του Γουάλλας, και μπορεί εκεί να πάω να ψοφήσω κι εγώ, σαν τον Λιαντίνη...)

Το μεσημέρι εκείνης της μέρας, γύρισα στην ώρα μου από το μαγαζί!
Η μητέρα μου με περίμενε στην αυλόπορτα , αναστατωμένη!
-"Τηλεφώνησαν από το Λαϊκό, μου λέει...κάτι συνέβη , να πάμε εκεί, δεν μου είπαν λεπτομέρειες..."

Αισθανόταν καλά τον τελευταίο καιρό ο πατέρας, κι έτσι πήγαινε μόνος του για αιμοκάθαρση! Με το ταξί του ΝΑΤ δηλαδής....Δίχως άλλη παρέα!

Το καταλάβαμε, χαζοί δεν ήμεθα!

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, το τελευταίο του, ένοιωθε τόσο καλά, που αφιέρωσε αρκετές ώρες στον κήπο του εξοχικού, στον Κάλαμο!

Οι τελευταίες αναλαμπές βλέπετε!

Να φοβάστε τον άρρωστο, όταν αρχίζει και παίρνει τα πάνω-του!

Στο Λαϊκό, μαύρο κλάμμα από Γιατρούς και Νοσηλευτικό προσωπικό!
Χάθηκε η χρυσοτόκος όρνιθα, βλέπετε!
Με αυτήν την απορία , θα πέθανε σίγουρα ο γέρος μου!
Γιατί του φερόντουσαν τόόόόόσο καλά , στο Νοσοκομείο;
Που να ήξερε τι φακελλάκια(και κοσμήματα) είχαν δοθεί , υπογείως, πλαγίως, διαγωνίως και κάτω από τα τραπέζια, για τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ! Εεεεε.... συγγνώμη , παρασύρθηκα, για την ΥΓΕΙΑ και την ΠΡΟΝΟΙΑ!

Να ψάχνουμε τώρα να βρούμε Γραφείο , για ν΄αποφύγουμε τα κοράκια που καραδοκούν στους Νεκροθαλάμους των Νοσοκομείων της Επικράτειας!

Τηλεφώνημα στον κολλητό μου, τον Θοδωρή "Ευριπίδη"!
Πρόσφατα είχαν χάσει την μάνα τους τα παιδιά!
Μου΄δωσε το τηλέφωνο του Σεϊδη στο Χαλάνδρι!
Αρχίσαμε τα τηλέφωνα...
Να συντάξω την αγγελλία για τις εφημερίδες....

Έγραψα Αξιωματικός Ε.Ν., ενώ έπρεπε να γράψω Αρχιμηχανικός Ε.Ν.!
Τσαντίλα ο αδερφός του, ο θείος Άλκης!
Την επόμενη μέρα θα έστελνα φαξ να το διορθώσουν στις εφημερίδες...

Και πάνω στη τούρλα, να μην ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις (αλήθεια τι ακριβώς πρέπει να κάνει κανείς;) και σε ποιό ΙΕΚ Ζωής να τα μάθεις άραγες...., να μην έχεις και αδέρφια να μοιραστείς τις δουλειές...σκάει μύτη ο γείτονας, με το αυθαίρετο δίπλα, στον Κάλαμο!

Μα που στο διάολο το έμαθε; Ακόμα δεν είχαμε ειδοποιήσει τους πιό στενούς συγγενείς: τ'αδέρφια του!

Μα όχι! Για άλλο λόγο ήρθε!

Έπεσε το ρεύμα στον Κάλαμο, που τους δίναμε παράνομα, για να μην μας ζαλίζουν τον έρωτα με την γεννήτρια τους! Ήταν Καλοκαίρι βλέπετε , και τα ψυγεία φίσκα! Μας ειδοποίησε για να μην βρωμίσουν τα τρόφιμα, αλλά και για μην του κόψουμε την παροχή μετά....

Να πάρω τα κλειδία να πάω πάνω....

-"Μάνο, μην οδηγήσεις μόνος σου, αγόρι μου!"

Ξεκινάμε ,με το αμάξι του γείτονα, για πάνω....

-"Μανώλη, σου ορκίζομαι, δεν κάναμε τίποτα!"
-"Ρε συ, του λέω , κάποιος από τους εργάτες σου, θα έβαλε κα'να εργαλείο στην μπρίζα, και δεν άντεξε το φορτίο, κι έρριξε την ασφάλεια!"
-"Στην ζωή των παιδιών μου! Τίποτα!"

Άρχισα να σκέφτομαι τις ιστορίες που κατά καιρούς είχα ακούσει με τα "ρεύματα" και τις ψυχές των νεκρών!
Μαλακίες λέω...
Μα γιατί ειδικά , στον Κάλαμο;
Μα εκεί ήταν το αγαπημένο του σπίτι!
Το Χαλάνδρι ποτές του δεν τό χώνεψε! Σαν σώγραμπος ένοιωθε, παρότι αυτός το έκανε σπίτι, αυτό το ημιτελές κατασκεύασμα που είχε κτίσει ο παππούς μου, ερχόμενος στο κτήμα να προστατευθεί, μιάς και το σπίτι τους στον Καραβά του Πειραιά, κατεστράφη από τους βομβαρδισμούς των Εγγλέζων!

Αλλόκοτες ιστορίες με ρεύματα και πνεύματα...
Σιγά μην γυρίσουμε και το σήκουελ των "Φτερών του Έρωτα!" τώρα! Το γύρισε το Χόλλυγουντ με τον Λοχαγό Μπορέλι! Φτάνει μιά φορά!

Κι όμως, τις είχα ακούσει πολλές φορές, αυτές τις ιστορίες!
Και πρόσφατα μάλιστα!
Όταν ο φίλος μου, ο Λευρέντης ο Μ., έχασε την κόρη της γυναίκας του, από τον πρώτο της γάμο! Με το που "έφυγε " η 9χρονη Κέλλυ, τα φώτα τους έκαναν καψόνια μέσα στο σπίτι! Καθόντουσαν όλοι μαζί, στο δωμάτιο της κουζίνας, και ξαφνικά έπεφτε η ασφάλεια! Δίχως να κάνουν τίποτα!

Αυτές τις μαλακίες σκεφτόμουνα στο πήγαιν-έλα!
Αντί να είμαι στις "επάλξεις", πήγαινα ταξιδάκι στον Κάλαμο! Δύο ώρες έχασα τσάμπα, για να σηκώσω μιά τόσο δα μικρή ασφάλεια στον πίνακα!

Στον χωματόδρομο της επιστροφής, πριν βγούμε στην άσφλατο του Αμφιαράειου, καταμεσής του δρόμου, συναντάμε μιά χελώνα!

Ήταν το αγαπημένο ζώο του γέρου!
Σταματάμε, και την βάζω στο πορτ-μπαγάζ για να την φέρω στο σπίτι!

Την έφερα για παρέα, για την ήδη υπάρχουσα, δίχως να μπορώ ν'αναγνωρίσω το φύλο. Μετά κατάλαβα ότι οι χελώνες είναι πολύ μοναχικά ζώα, και δεν θέλουν παρέες! Όλο τσακώνοντο(;) στην αυλή!...Την πήραμε , και την βάλαμε στο διπλανό οικόπεδο. Την "δουλειά" τους την είχαν κάνει πάντως. Το επόμενο καλοκαίρι, το καλοκαίρι του Μεγάλου Σεισμού, γέμισε η αυλή με αυγά από χελωνάκια...Πρώτη μου φορά έβλεπα τόσο δα μικρά-στεριανά-χελωνάκια!

Μπορεί και καλύτερα, που λέτε, που έφυγα από το σπίτι!

Να έχω χρόνο , να σκεφθώ! 'Αλλωστε, από μικρός, ένα όνειρο είχα, να πάω μία εκδρομή με το Ορφανοτροφείο! 'Εφθασε η κατάλληλη ώρα πλέον! Άσχετα , αν ποτέ μου δεν κατόρθωσα να το πραγματοποιήσω αυτό τ'όνειρο, αυτά τα 6 χρόνια...Δουλειές βλέπετε!

Δύο περιπτώσεις είναι δύσκολες, όταν χάνεις ένα γονιό!

Ή να είσαι πολύ συνδεδεμένος/φιλαράκι, μαζί του, ή να έχετε αφήσει πολλές εκκρεμότητες για το μέλλον, πολλά πράγματα που έπρεπε να πείτε, αλλά ποτές δεν βρίσκατε την ευκαιρία να τα συζητήσετε, κι όλο τ'αναβάλλατε γι' αργότερα! Αργότερα, αργότερα....
Περιττό να τονίσω ότι ανήκα στην Β΄κατηγορία!

Άσχημο πράμμα αδέρφια η Αιμοκάθαρση!
Και καλά να βλέπεις ηλικιωμένους να την κάνουνε!
Αλλά , άμα βλέπεις μικρά παιδιά με τις σχολικές τους τσάντες παρέα , να πηγαίνουν μέρα-παρά-μέρα στον Τεχνητό Νεφρό, σε πιάνει ένας κόμπος στον λαιμό!

Δεν είναι μιά αρρώστια, πάει-στο διάολο, να κάνεις μια εγχείριση να καθαρίσεις!Ζείς, πεθάνεις, τέλειωσε!...
Είναι καθημερινή κατάσταση , που θα πρέπει να την συνηθίσεις μέχρι του τέλους!
Δεν συνηθίζεται εύκολα!

Τον πατέρα μου, από τα πολλά χαρτζηλικώματα , τον έβαζαν πάντα στα καινούργια-Αμερικάνικα-μηχανήματα που είχε δωρίσει ο Μακαριστός Σεραφείμ στο Λαϊκό!
Καμμία σχέση με τον Σοσιαληστή Ανδρέα, που είχε πάρει ένα αποκλειστικά δικό του, στην Ροζ Βίλλα! Ο Σεραφείμ ερχόταν κούτσα-κούτσα στο Λαϊκό,γιατί υπέφερε από πολλά αυτός-δεν είχε μόνο το νεφρό, και περίμενε στωϊκά την σειρά του! Καθόταν δίπλα-δίπλα με τον πατέρα μου κι έλεγαν ιστορίες από τα παληά!
"Παλληκαράκι", έτσι τον είχε βαφτίσει ο παπάς τον δικό μου!
(Μάλλον γιατί μέχρι να πεθάνει δεν είχε άσπρη τρίχα ο γέρος....)

Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα ήταν αλλοιώς η ζωή της οικογένειας μου!
Της μάνας μου δηλαδή, που ακόμα δεν έχει συνέλθει από τον χαμό!
Κοίτα τι σου κάνει ο "Γάμος από Συνοικέσιο".... Τύφλα, να'χει ο ...τυφλός Έρως!

Αν ζούσε ο Σεραφείμ όμως, θα ήταν διαφορετική η Ιστορία της Χώρας μας!
Δεν θα ΄χαμε μπλέξει με τον "μελετηρό" Παρασκευαϊδη και θα'χαμε αποφύγει του κόσμου τις μαλακίες (Ταυτότητες, Κυρήγματα Μισαλλοδοξίας, Ηλίθια Αστεία[Στέρεο Νόβα] κλπ..)

Σας εχω πεί , ότι έχω την ίδια γενέθλια ημερομηνία με τον Παρασκευαϊδη;
Όχι εεεε;

17.01.1939, ο Πάπαρδος
17.01.1959 ,εγώ!

Ψάξτε γύρω σας, για φίλους-φίλες που να έχουν γεννηθεί 17/01/79...
Αλλοίμονο και στα πιτσιρίκια που γεννήθηκαν 17/01/99...
Όσο περνάνε τα χρόνια, χειροτερεύει-βλέπετε- η κατάσταση!

Καταλαβαίνω απόλυτα την τρέλλα που κουβαλάει ο παπάς (Πάπας μήπως; Θα ήταν καλύτερα;) Την ίδια ζούρλα έχω κι εγώ και προσπαθώ να την κουλαντρίσω! Όσο μπορώ!

Οι Γονείς μου, μου άφηναν πάνω στο τζάκι 2.000δρχ κάθε Σάββατο πρωϊ!
Το χαρτζηλίκι μου!
Έτσι ξεκίναγα για την κλασσική διαδρομή: Μανάκος -Στροφή-Εξάρχεια, για παληό Ροκ, μετά στο πατάρι του παληού Jazz&Rock στην Βησσαρίωνος για τα New Wave και τέλος στον γκουρού, τον συγχωρεμένο Τάσο Φαληρέα, στο Νέο Pop Eleven της Σκουφά, για τις ωραίες εισαγωγές του!

Γύρω στα 220-250 οι δίσκοι από τις Ελληνικές Εταιρείες, στις 320 περίπου οι Εισαγωγείς! Υπολογίστε....

Πάνω κάτω, γύρναγα με δύο κατοστάρικα στη τσέπη, για ΟΛΗΝ την υπόλοιπη βδομάδα!....Ας είναι καλά η γιαγιά! (Εκεί δένει και το καταπληκτικό κομμάτι της Κούκλας μας! που σας έλεγα και τις προάλλες)...

Άλλο να ψωνίζεις από το Amazon, άλλο από τους άσχετους της Μητρόπολης, κι άλλο από Φίλους/Γνώστες του Αντικειμένου, που ήξεραν τι ήθελες και στο είχαν φυλαγμένο όλην την βδομάδα! Πέραν από τις φοβερές γνωριμίες που έκανες σ'αυτά τα μαγαζιά!

Ανδρέας ο WHO, στο PopEleven, για παράδειγμα!
Είχαμε βρεθεί και μετέπειτα, τον καιρό που ήμουνα στον Rock κι ο Αντρέας , πωλητής στην Virgin του Πετρίδη!

Μία ατάκα του , δεν θα ξεχάσω ποτές!
"Εμείς το μόνο που έχουμε Μανώλη, είναι τ'αυτί μας"...
Συγκριτικά με τον κάθε πικραμμένο που έπαιρνε ένα μικρόφωνο κι άρχιζε τις λακαμίες του!
Εμείς τους ήχους, τους έχουμε καταγράψει μέσα στον εγκέφαλο μας όλα αυτά τα χρόνια,και δεν θα τους ξεχάσουμε ποτές κι ούτε θα φισκάρουμε από νότες, όπως-καλή ώρα- τα pc που θέλουν νέο σκληρό γιατί γέμισαν τραγούδια!

Κι αυτήν την κουβέντα, την ξαναθυμήθηκα , όταν αναγκάστηκα να ξεπουλήσω το 80% της δισκοθήκης μου, στον Μr.Βινύλιο στο Μοναστηράκι, και στο άθλιο Υπόγειο του Πάνου, στην Καπλανών (Σόλωνος και Μασσαλίας τότες)

Αλλά ο συγχωρεμένος, ο Φαληρέας ήταν άλλο πράμμα!
Πήγαινες στο ταμείο να πληρώσεις, και καθώς έκοβε την απόδειξη, σου έκανε και μιά μικρή δισκοκριτική στο κάθε άλμπουμ που "χτύπαγε"!
Απίστευτα πράγματα! Κι όπως όλοι οι μποέμ, ποτέ του δεν τα πήγε καλά με το χρήμα! Τον έκλεβαν οι υπάλληλοι του, μπροστά στα μάτια του, κι αυτός "έκανε" πως δεν καταλάβαινε....

Το επόμενο καλοκαίρι, καθισμένος ,μόνος πλέον στην βεράντα του εξοχικού,βλέποντας το πέλαγος που τόσο λάτρευε ο πατέρας μου, μαθαίνω τα άσχημα μαντάτα για τον Φαληρέα! Από το δελτίο των Αποφοίτων του ΣΑΚΑ έμαθα μετά, ότι κι αυτός ήταν συν-απόφοιτος, του Κολλεγίου! Ποτέ δεν το είχα μάθει όσο ζούσε!

Τελευταία φορά που τον είχα δεί, ήταν στις "Γραμμές", τα Χριστούγεννα που παρουσιάζε ο Σαββόπουλος ,την νέα (τότε) δουλειά του : "Το Ξενοδοχείο" με τις διασκευές κλασσικών κομματιών! Από την body-language, και την όλη περιρέουσα ατμόσφαιρα, έβγαλα το συμπέρασμα ότι είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις Νιόνου-Τάσου, αλλά μπορεί και να κάνω και λάθος! Το PopEleven ,που στο μεσοδιάστημα είχε μετονομαστεί σε ΠοπΈντεκα, είχε κλείσει πιά! Όλα τα ωραία στέκια (οι Ναοί μου), παληοί και νέοι (π.χ.Pilgrim στην Διδότου) έκλειναν μέσα στην μαύρη δικτατορία των πανάσχετων, ιδιοκτήτη κι υπαλλήλων, του Metropolis!

Το επόμενο χειμώνα, έρχεται στο μαγαζί μιά φίλη, παληά του υπάλληλος!

-"Ξέρεις, λεπτομέρειες , μου λέει πώς "έφυγε" ο Τάσος;"
-"Λεπτομέρειες;;; Όχι!" της λέω!

Μιά πολύ ζεστή μέρα πέρυσι το Καλοκαίρι, καταμεσής του καύσωνα, ο Τάσος αποφασίζει να μην καλέσει το ασθενοφόρο για την αιμοκάθαρση! Βαρέθηκε πιά! Έτσι απλά...Έτσι απλά , έφυγε!

Βλέπεται, ποτές, δεν έγινε αυτό γνωστό!
Αλλά δεν είναι μόνο ο Λιαντίνης, που νίκησε τον γέρο Χάρο, κι απεφάσισε ΑΥΤΟΣ για το ΠΩΣ και ΠΟΤΕ θα δώκει τέρμα! Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες μικρές-άγνωστες ιστορίες, που δεν θα τις μάθουμε ποτές, γιατί δεν συνοδεύονται από την δική τους ιστοσελίδα!

Εγώ καταγράφω αυτά, στην μνήμη ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του Τάσου του Φαληρέα, που του οφείλω πολλά στην μουσική μου παιδεία!

(*)Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τα ναυπηγεία της Οσάκα, το καλοκαίρι του 1972, κατά την διάρκεια της ναυπήγησης του Ioannis Chandris! Δεν παίζαμε την "Μάχη", πατέρας-και-γυιός, αλλά το πόσο σπαστικοί είναι οι Ιάπωνες με την ασφάλεια , το ξέρετε, δεν χρειάζεται να το τονίσω! Ούτε τολμούσες να τους πείς στα Ελλαδάρικα: "Έεεεελα μωρέέέέ, σιγά μην φορέσω κράνος, μέσα στην επισκευαστική βάση του Ναυπηγείου τώρα"...


In memorium!

posted by macmanus @ 7/07/2005 01:12:00 μμ

12Τα Σχολια-νά μου


violent unknown event said...

...

4:20 μμ

πιτσιρίκος said...

Να είσαι καλά. Είναι μέσα σου.

(το κείμενό σου πολύ δυνατό-ψυχής)

4:23 μμ

macmanus said...

Καλά ρε σεις, ακόμα το διορθώνω, πότε το διαβάσατε;;;

4:45 μμ

dystropoppygus said...

Eμένα κάτι μου'κανε πάντως, κι έβαλα αυτομάτως ν'ακούσω ένα αγαπημένο σι-ντι, το Tαξίμια κι Αυτοσχεδιασμοί, του Φαληρέα συλλογή, τι να πω, αφιερώνω το Σαν Μαγεμένο σ'όσους αναφέρεις, γιατί έτσι μ'άφησε η ανάγνωση.

4:49 μμ

Alberich said...

Στο ποπ 11 μας δουλεύανε τους πιτσιρικάδες. Μας τα παίρνανε και μας πετάγανε στη μάπα αηδίες τύπου Bonzo Dog Doo Dah Band και αργότερα Deep Freeze Mice.Το πιό αξιοπρεπές δισκάδικο ήταν εκείνο το υπόγειο Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους με την μεσόκοπη πωλήτρια που ήξερε τα πάντα.
Υ.Γ.
Όλο το μπλογκ σου διάβασα σήμερα.Είσαι εγκυκλοπαίδεια και έχεις ωραίο γούστο.Μόνο με τα Pop 11 kai την εξιδανίκευση του παλιού Ρήγα δεν συμφωνώ.

4:50 μμ

takeaguietlife said...

...όταν πεθαίνεις κάθε μέρα το τέλος μοιάζει αρκετά ειρηνικό και πράο...

4:59 μμ

spyros said...

Μου τίναξες το μυαλό στον αέρα.

5:33 μμ

Avanti said...

Γειά σου Σκωτσέζε μου!
Γράφε τέτοια όμορφα και δυνατά κείμενα και θα αγιάσεις

11:04 μμ

macmanus said...

Στέκομαι μόνο στους:
"Deep Freeze Mice."

Όταν ο Ζήλος γράφει διθύραμβους στον Ήχο, τι ακριβώς θέλεις να κάνουν και τα δισκάδικα;

Αφού ο κόσμος ερχόταν συστημένος με το απόκομμα στο χέρι!

Μαγαζιά είναι!

Φέρνουν , ότι ζητάει ο λαός!

Πάμε παρακάτω!
Όταν όλοι μοι οι σύντροφοι βολέυθηκαν στην Πασοκρατία, κι η Μισή Γ.Γ. Νέας Γενιάς αποτελείτο από Β-πανελλαδικάριους, αηδία-πλέον- μου προκαλέι ο Ρήγας! Καμμία εξιδανίκευση! Έχεις όμως απόλυτα δίκιο , γιατί ακόμα δεν έχω μαζέψει τα σκόρπια κειμένά μου από τα διάφορα Διαδικτυακά φόρα, κι η εικόνα δεν είναι πλήρης! Από την άλλη, καταγράφω το παρελθόν! Δεν ντρέπομαι για κείνα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Πιστεύαμε ότι θ'αλλάζαμε τον κόσμο...Νέοι ήμεθα, μαλάκες ήμεθα!

11:07 πμ

macmanus said...

Αυτή η μεσόκοπη κυριούλα, η Κυρά Μαρία(αν θυμάμαι καλά) , του Music Corner(αν και πάλι θυμάμαι καλά) είχε πάει στο τέλος στο υπόγειο του Μπάμπη, στο νέο Jazz&Rock!

Δεν αντιλέγω!

Έχει δημιουργήσει ένα μύθο!

Αλλά , εγώ προτιμούσα την γνώμη του Αντρέα του Who, και του Φαληρέα!

Προτιμούσα και τον Ασλάνογλου στο Happening!

Γούστα είναι αυτά!

11:14 πμ

Alberich said...

Μια και είπες Ασλάνογλου.
Έχεις το Alice in a Nightmare?
Δεν θυμάμαι αν ήταν καλό, αλλά έχω την περιέργεια.

1:23 μμ

macmanus said...

Δεν έχω πλέον το 80% της δισκοθήκης μου....

6:04 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

{Σημείωση: Νοιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω ότι το για το συγκεκριμένο κείμενο ζήτησα την άδεια προτού το αναδημοσιεύσω. -- Tero}

Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006

Βοηθήστε αν μπορείτε

####################################
Επειδή δεν είμαι και ο πιο "παλιός" στην μπλογκόσφαιρα, και όλο και κάποιο πρώην blog θα μου 'χει διαφύγει, αν θυμάστε εσείς κάποιο blog που διαγράφτηκε και δεν υπάρχει στο "νεκροταφείο" δεξιά, παρακαλώ κάντε ένα σχόλιο-επισήμανση.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν ψάχνω blogs που απλά σταμάτησαν να ανανεώνονται. Ψάχνω blogs που έχουν διαγραφεί.

####################################

Ευχαριστώ την l'esprit de l'escalier και τον Oneiro που με βοήθησαν με τις δικές τους λίστες.

Tero

(Taflinel) "...ήτανε όλα ψέμματα και λόγια του ντελβέ..."

αλτέρνατιβ τάιτλ: "...κι όλα αρχίζουν εδώ... μέσα στο τέλος αυτό..."

Φθινόπωρο. Απαραίτητα φθινόπωρο.
Η πιο σικάτη εποχή για μελό.

Ώρα 4:14 πμ.
Μέσα στη βροχή, μια θολόλιγνη φιγούρα περιμένει άδικα το λεωφορείο.
Κρατώντας μια γυάλινη ομπρέλα αργοβαδίζει πάνω-κάτω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι προσπερνούν κι αυτή πατά προσεχτικά στα γκρίζα τετράγωνα.
Το περπάτημα σταματάει λόγω ενός ιπτάμενου επισκέπτη:
ένας σπίνος απιθώνει έναν ανθό στα πόδια της.
Δε φαίνεται να σαστίζει ούτε στιγμή.

Πετά μακριά την ομπρέλα που γίνεται θρύψαλλα χτυπώντας σ' ένα κυπαρίσσι,
πατά τον ανθό σαν να σβήνει μισοτελειωμένο τσιγάρο και
στρίβει στον αέρα το ασημένιο νόμισμα που κρατούσε.
Από τη μια πλευρά η αυτοθυσία και από την άλλη η εξουσία.

Τα μάτια της παρατηρούν το κέρμα μέχρι την άτσαλη προσγείωση.
Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για να δω το αποτέλεσμα.
Στέκεται ακίνητη κι αγκαλιάζει τους ώμους της με τα δυο της χέρια.
Αυτό για μερικά δευτερόλεπτα.
Κι ακόμα μερικά.

Ύστερα σπάει απότομα την παράξενη αυτή αγκαλιά και το δεξί χέρι της κάνει νόημα στο ταξί που έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου...

Μπαίνει βιαστικά στο πίσω κάθισμα.
-"Καλημέρα, δεσποινίς. Που πάμε;"
-"Μακριά."
-"Ξέρετε... είστε πολύ όμορφη."
-"Εεε... εντάξει," ψέλλισε και μαζεύτηκε στη γωνιά της πόρτας.
Ήταν η τελευταία της κουβέντα σε αυτήν την κούρσα...

Η δημοσίευση έγινε: Δευτέρα, Σεπτέμβριος 12, 2005 στις 10:48:00 πμ.

{Δια του λόγου το αληθές...}

Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

(προμηθέας) Βασανιστήρια

Επειδή αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 28 (όχι 28, 38 - μα τι έπαθα, ξέχασα να μετράω ή νιώθω ακόμα τόσο μικρός;;;) χρόνια από την επιβολή της Χούντας στην Ελλάδα και επειδή αυτόν τον καιρό με απασχόλησε το ζήτημα του μαρτυρίου ως τεκμηρίου αγιότητας, ως δοκιμασίας που αναδεικνύει τον αγνό πιστό (οποιασδήποτε ιδέας), γιαυτό αποφάσισα να παραθέσω ένα κείμενο ξανά επίκαιρο. Τολμώ να υποθέσω πως αν οι Ρωμαίοι απλώς βασάνιζαν το Χριστό για καμιά βδομάδα ή μήνα (ρετσινόλαδο και πάγος, ξύλο, φάλαγγα, υποχρεωτική αϋπνία, σβήσιμο τσιγάρων πάνω του, ξερίζωμα νυχιών κλπ) -αντί να τον σκοτώσουν- και εάν ο Χριστός δεν έκανε κανένα από τα μαγικά του τότε μάλλον θα κάρφωνε όλους τους μαθητές του για να γλιτώσει από τον πόνο.


Ένα από τα πρώτα θύματα που είδα ήταν ένας νέος μόλις δεκαοχτώ ετών. Τον είχαν βασανίσει στο δωμάτιο της ταράτσας της ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας. [...] Άντεξε στα βασανιστήρια κάπου είκοσι ώρες. Ύστερα μίλησε. Κατέδωσε τον καλύτερο φίλο του. Τον κατέβασαν στο υπόγειο, ένα μέρος που το έλεγαν "πηγάδι" κι εκεί τον άφησαν σ' ένα κελί χωρίς κρεβάτι και σκεπάσματα, ώσπου να εξαφανιστούν το πρήξιμο των ποδιών και οι άλλες πληγές. [...] Λίγο καιρό αργότερα όλα αυτά τα παιδιά αφέθηκαν ελεύθερα με αμνηστία. Τότε τον συνάντησα και μου διηγήθηκε την ιστορία του.
-Επρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο, είπε. Μίσος και πόνος σκοτείνιασαν τα μάτια του. Σώπασε λίγο σαν να θελε να συγκρατήσει τα λόγια που ακολούθησαν:
-Εμείς, που μας ανάγκασαν να προδώσουμε, ποτέ δεν θα συγχωρήσουμε, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.
[...] Το Νοέμβριο του 1970, ο Αλέξανδρος Παναγούλης κατόρθωσε να βγάλει λαθραία από τη φυλακή το ακόλουθο γράμμα:
[...] Βρίσκομαι δυο χρόνια τώρα σε αυστηρή απομόνωση. Έχω υποβληθεί σε τρομερά βασανιστήρια: περιληπτικά αναφέρω. - Μαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινα σε όλο μου το κορμί. - Χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κατάγματα σε δύο ή τρία πλευρά. - Εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα γεννητικά όργανα. - Πέρασμα στην ουρήθρα μου μιας λεπτής βελόνας από ευαγωγό μέταλλο και θέρμανσή του εκτός της ουρήθρας μέρους με αναπτήρα. - Απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας. - Λακτίσματα. - Γρονθοκοπήματα. - Τράβηγμα των μαλλιών. - Χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα.


Αμαλία Φλέμινγκ, Προσωπική κατάθεση.

posted by Προμηθέας at 12:36 μμ {Σημ.: Παρασκευή, Απρίλιος 22, 2005 -- Tero}

4 Comments:

amarkos said...
Μια διόρθωση μόνο, 38 και όχι 28 χρόνια έχουν περάσει από την επιβολή της χούντας. Πώς περνάει ο καιρός ε; Αλλά οι μνήμες δεν πρέπει να σβήσουν.

Μια κυρία τηλεφώνησε χτες ανήμερα σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσ/νίκης για να αναφέρει ότι στα χωρία της Κοζάνης η χούντα έφερε το φως -αφού μέχρι τότε δεν είχαν ηλεκτρικό- και άλλαξε τη ζωή τους. Ενώ ο Καραμανλής και οι υπόλοιποι μέχρι σήμερα τι έκαναν;

Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους με θετικές μνήμες από την επταετία. Αγνοούν το γεγονός ότι παράλληλα οι μισοί Έλληνες ήταν στα ξερονήσια. Αν όμως τους φέρνανε το παιδί τους σε φέρετρο από την Κύπρο τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά.
2:53 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Anonymous said...
Τολμώ να υποθέσω πως αν οι Ρωμαίοι απλώς βασάνιζαν το Χριστό για καμιά βδομάδα ή μήνα (ρετσινόλαδο και πάγος, ξύλο, φάλαγγα, υποχρεωτική αϋπνία, σβήσιμο τσιγάρων πάνω του, ξερίζωμα νυχιών κλπ) -αντί να τον σκοτώσουν- και εάν ο Χριστός δεν έκανε κανένα από τα μαγικά του τότε μάλλον θα κάρφωνε όλους τους μαθητές του για να γλιτώσει από τον πόνο

μμ..τι έξυπνο..να υποθέσω και εγώ ότι αν όλοι κάρφωναν όλους με μιας τότε δεν θα βασανιζότανε κανένας.Απλά μια μέρα οι φυλακισμένοι θα ήταν πιο πολλοί από αυτούς που είναι απ΄έξω και θα είχαμε δημοκρατία - ακριβώς επειδή όλοι θα είχαν κινητοποιηθεί έναντια στην γελιότητα αντί να αφήνουν 10000 άτομα να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.Η αδιαφορία σκοτώνει,όχι το όπλο. Αν η χούντα δεν είχε την εμμονή του Ελληναρά να σώσει ότι δεν χρειαζότανε σωτηρία (την Κύπρο)τότε ακόμα χούντα θα είχαμε.
3:39 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Sraosha said...
Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά: που θίγετε το θέμα των βασανιστηρίων.

Τα βασανιστήρια ήταν γνωστά αλλά ο ιερός και άχραντος "λαός" απλούστατα αδιαφορούσε: έχοντας βρει την 'ηρεμία' του, στήριζε τους μιαρούς προδότες σιωπηλά αλλά και ενεργά. Έίπε μια ψυχή κάποτε "ε, ναι, φασίστες ήτανε, το ξέραμε. Αλλά έφτιαχναν δρόμους. Κι αν έδερναν πεντακόσια κουμούνια, τι έγινε;" Αυτό πρέπει τελικά να θυμόμαστε διαρκώς και να το υπενθυμίζουμε επετειακά σε εαυτούς και αλλήλους.
9:38 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Προμηθέας said...
Επειδή νομίζω πως η άποψή μου για τον πόνο είναι πάνω κάτω γνωστή νομίζω πως το καλύτερο συμπλήρωμα είναι άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Αμαλίας Φλέμινγκ το οποίο διαβάζω:

Την 1η Νοεμβρίου 1968, ο Παπανδρέου πέθανε. Αρχικά τον έβαλαν στην μικρή εκκλησία του νοσοκομείου. [...] Πήρα και πάλι ταξί για να μπω στην εκκλησία. Για μια ακόμη φορά έχυσα όλη μου την αγανάκτηση: "Κατάφεραν να τον σκοτώσουν", έλεγα. Ο οδηγός του ταξί με ρώτησε: "Τον έχουν στην εκκλησία; Λέτε να τολμήσω να πάω να τον δω;"
"Είναι δική σου δουλειά", του είπα. "Θα θελα πολύ να πάω, μα μπορεί να είναι επικίνδυνο -τι λέτε;"
Μου ερχόταν αηδία. Θεέ μου, γιατί να φοβούνται τόσο οι άνθρωποι; Του ξανάπα: "Είναι δική σου δουλειά".
"Μπορεί να μου πάρουν την άδεια", είπε. "Έχω οικογένεια να θρέψω μα θέλω πολύ να πάω να τον δω." Η φωνή του ακουγόταν σαν κλάμα. Κατάλαβα και μαλάκωσα.
"Μην πας", του λέω, "θα πάω εγώ δύο φορές. Μία για μένα και μία για σένα."
2:59 πμ, Απρίλιος 23, 2005


{Δια του λόγου το αληθές...}

Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Κάματος+Απογοήτευση

Μάλλον θα τα παρατήσω.

Μου χρειάζεται ένα διάλλειμα...

Tero

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006

(Μεσαίωνας) Γεύση φράουλα....

{Σημείωση: Αυτό, μαζί με το "Γιατί βουρκώνω τα βράδια....." ήταν τα 2 μοναδικά post που αναδημοσίευσε ο NiVa από το παλιό, nivaland.blogspot.com/ στο mesaionas.blogspot.com/. Cached page από το δεύτερο δεν υπάρχει, και τα εκεί σχόλια έχουν χαθεί (μόνο το link μου έχει μείνει), αλλά τουλάχιστον το βρήκα από το nivaland.blogspot.com/. -- Tero}

Ζω για το καλοκαίρι, αυτό είναι αναμφίβολο..Ίσως γι'αυτό και οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου συνδυάζονται μ'αυτή την εποχή.
Συνάντησα τις προάλλες έναν παιδικό μου φίλο που είχα να τον δω χρόνια πολλά.Λίγο η ρουτίνα, λίγο το καθημερινό κυνήγι το ευ ζειν και όχι απλά του ζειν,λίγο οι αποστάσεις , είχαμε να μιλήσουμε για πάνω από 10 χρόνια. Φίλος από τα παλιά , γειτονάκι στο πατρικό μου σπίτι, ένα από τα βασικά μέλη της *παλιοπαρέας*.
Σαν χείμαρος έρρεαν οι αναμνήσεις από τα παλιά στο μυαλό μου. Πιο πολλά σκεφτόμουν παρά έλεγα.Και πέρα από τις ερωτήσεις που αφορούν το παρόν και όλα αυτα τα *χαμένα χρόνια* , η συζήτηση γύρισε στο *τότε*. Τότε στα 17-18 , τότε που τα χρώματα μου φαινόταν πιο ζωντανά, οι μυρωδιές πιο έντονες , οι γεύσεις πιο γλυκόπικρες. Τότε που περνούσαμε τα καλοκαίρια στο εξοχικό του στην Ασπροβάλτα, τότε που ο κόσμος μας φαινόταν πιο απλός , πιο όμορφος.Τις βόλτες μας στην παραλία, τα φραπόγαλα και τα Camel άφιλτρα, την μουσική στην disco, το καμάκι μας στις τουρίστριες (με εντυπωσιακά αποτελέσματα-τότε ήμουν παίδαρος όχι γκριζομάλλης 35άρης), θυμάμαι ακόμη και τις τηγανιτές μπριζόλες που συχνά μας έφτιαχνε η μάνα του και τις φέτες με βούτυρο και μερέντα για απογευματινό (κι ας ήμασταν ολόκληροι μαντράχαλοι). Θυμάμαι τα υπόλοιπα μέλη της παλιοπαρέας που συχνά πυκνά ερχόταν κι αυτοί εκεί και βγαίναμε τις νύχτες κρυφά από το σπίτι και την βγάζαμε στην ακρογιαλιά παρέα με μια φρατζόλα ψωμί (ζεστό από τον φούρνο που μόλις τα έβγαζε)γιατί λοιμοκτονούσαμε, και ένα μπουκάλι κρασί, ή πολλες φορές σαμπάνια. Ναι μας είχε *κολλήσει* η σαμπάνια μιας και είχαμε κερδίσει μια σε ένα από εκείνα τα παρακμιακά λουνα-παρκ που την πέφτουν για ολόκληρη σεζόν σε τουριστικά μέρη.
Και μέσα σ'όλ'αυτά την θυμήθηκα. Την Nada.Μια κοπελίτσα ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα, Σερβίδα στην εθνικότητα, ψηλή ξανθιά, με τονισμένα τα μήλα του προσώπου και γκριζογάλανα μάτια. Μια κουκλίτσα με όλη την σημασία της λέξης.Κι ένας από τους μεγαλύτερους παιδικούς μου έρωτες..
Την είχαμε γνωρίσει αυτή και την 2 χρόνια μικρότερη αδελφή της εκεί που ερχοταν κάθε χρόνο για διακοπές. Τότε οι Σέρβοι ερχόταν κατά μυριάδες στην Ασπροβάλτα, στον Σταυρό , στα Βρασνά, στα Κερδύλλια, αλλά και στην άλλη πλευρά της Θεσσαλονίκης, στα παράλια της Πιερίας. Το κλασσικό καμάκι απέφερε αποτελέσματα, και νάσου οι τσούπρες να κάθονται μαζί μας σε παραλιακό καφέ και να μιλούν τα σερβικά τους ενώ εμείς με τον φίλο μου κάναμε πλάκα στα ελληνικά. Βολικότατα, ο φίλος μου ενδιαφερόταν για την μικρή, ένα σενάριο ελληνικής κωμωδίας που είχε πάρει σάρκα και οστά.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και από τις δύο πλευρές. Τις συναντούσαμε κάθε μέρα στην παραλία, μπάνιο μαζί, και τα βράδια καφεδάκι και ξεμονάχιασμα στην παραλία. Όχι τόσο ξεμονάχιασμα όσο θα θέλαμε, οι Σερβιδούλες ήταν αρκετά επιφυλακτικές και συνεσταλμένες θα έλεγα, και δεν απομακρυνόταν η μία από την άλλη. Θυμάμαι που την πέφταμε σε κάτι αναποδογυρισμένες βάρκες όχι μακριά από τα φώτα του παραλιακού μπαρ, που η μουσική του έμελε να σημαδέψει για πάντα τις όμορφες αυτές αναμνήσεις. The sun always shine on TV και άλλα τραγούδια της εποχής εκείνης (1986-87) , ενώ μετρούσαμε τ'αστέρια με την Nada.Αγκαλιά καθισμένοι στην *κοιλιά* της βάρκας ή κάτω στην άμμο, να μιλάμε και οι δύο αγγλικά , αλλά προσπαθώντας και οι δύο να εκφράσουμε αυτό το κατιτί, το ρομαντικό που μόνο στην μητρική μας γλώσσα το ξέραμε καλά. Διαφορετικές κουλτούρες και backround, αλλά να σου εκεί, δύο παιδιά (γιατί παιδιά ήμασταν) , σφιχταγκαλιασμένα , αμίλητα πολλές φορές, απολαμβάνοντας την αιωνιότητα της στιγμής. Να ατενίζουμε τον νυχτερινό ουρανό, να ακούμε το σκάσιμο ανεπαίσθητων κυμάτων στην ακρογιαλιά, να βλέπουμε από μακριά τα φώτα του χωριού Σταυρός. Ώρες ατέλειωτες έτσι και πέραν της αγκαλιάς , φιλιά, διστακτικά στην αρχή αλλά πιο θερμά στην πορεία. Κάθε βράδυ ήταν σαν να ξαναρχίζουμε απ'την αρχή, το πρώτο διστακτικό βήμα να ακολουθείται από τα άλλα , πιο χαλαρά πλέον. Θυμάμαι τα χείλη της που κάθε βράδυ άνοιγαν φοβισμένα , την γεύση της Big Babol τσίχλας που μασούσε πριν, γεύση φράουλα. Ω πόσο όμορφα ένοιωθα τότε. Κι ας μην προχωρούσα πέραν τούτου. Αν και είχα αρκετές επιτυχίες στο γυναικείο φύλο, αυτην εδώ την κουκλίτσα δεν ήθελα να την πιέσω. Την ένοιωθα σαν κάτι το πολύ ωραίο για να απομυθοποιήσω, ένα τριαντάφυλλο που μόνο έσκυβα και μύριζα μα ποτέ δεν τολμούσα να κόψω.Κι εγώ ως 17χρονος που η παραμικρή επαφή με το άλλο φύλο με έκανε να νοιωθω τέτοιες εξάψεις, τις ανδρικές μου ορμόνες να με κατακλύζουν, όμως με την Nada παράξενο, ένοιωθα γαλήνη. Εκείνη η γαλήνη και το δέος που σε πιάνει όταν αντικρύζεις κάτι το εξαίσιο για τα μάτια σου. Το ντροπαλό άγγιγμα και τα φιλιά της μου φτάναν. Η μυρωδιά των μαλλιών της με μεθούσε. Η φωνή της και τα σπασμένα της αγγλικά με μαγεύαν.
Έλα ντε που οι μέρες όμως περνούσαν και οι 3 εβδομάδες των διακοπών της τελειώναν. Ο νόμος της σχετικότητας......εκείνες η στιγμές στην ακρογιαλιά κάθε βράδυ έμοιαζαν ατέλειωτες , οι μέρες όμως περνούσαν αστραπιαία. Και για δύο καλοκαίρια χωρίζαμε με υποσχέσεις και όρκους για το επόμενο. Τον ενδιάμεσο χειμώνα τα γράμματά μου γέμιζαν σάκο ολόκληρο, τα δικά της το ίδιο. Πάντα αρωματισμένα από εκείνο το τόσο ντελικάτο καλοκαιρινό της άρωμα. Και όταν δεν αντέχαμε άλλο σηκώναμε και το ακουστικό για να ακουσουμε ο ένας τον άλλο. Όχι τακτικά , τότε οι κλήσεις ήταν πανάκριβες κι εμείς απλά, παιδιά.Και πάντα κρατούσα κάπου κρυφά στο συρτάρι μου, το χαρτάκι όπου μου είχε γράψει την διέυθυνσή της (ασχέτως αν μου είχε στείλει ήδη γράμματα). Και μια τσίχλα. Μια τσίχλα Big Babol στο περιτύλιγμά της που μου την είχε προσφέρει αλλά την κράτησα. Γεύση φράουλα.Και όποτε μιλούσαμε στο τηλέφωνο..ή διάβαζα τα γράμματά της..ή ακόμη κι αν έπαιζε στο ράδιο τα αγαπημένα μας τραγούδια..την έπαιρνα στα χέρια μου και την μύριζα....και έτσι η Nada ήταν πάντα δίπλα μου..εκεί στην αγκαλιά μου.
Στο τέλος του δεύτερου καλοκαιριού την είδα για τελευταία φορά. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος και για τους δύο μας, στο σχολείο τα διαβάσματα πολλά, αλλά και οι πειρασμοί μου. Οι επαφές μας αραιώσαν σταδιακά μέχρι που σβήσαν. Έφταιγε και το γεγονός ότι το επόμενο καλοκαίρι θα πηγαίναν διακοπές κάπου εκεί στην Γιουγκοσλαβία, στο Μαυροβούνιο αν θυμάμαι καλά.
Μετά από μερικά χρόνια (3-4) με πήρε τηλέφωνο έτσι ξαφνικά. Μου είπε ότι στο πανεπιστήμιο είχε γνωρίσει έλληνες και θα ερχόταν ένα ΣαββατοΚύριακο φιλοξενούμενη μιας ελληνίδας συμφοιτήτριάς της.
Δεν πήγα.
Δεν ήθελα να ξέρω το τι είχε συμβεί όλα αυτά τα χρόνια που δεν είχαμε επαφή. Δεν ήθελα να δω εάν και πόσο είχε αλλάξει.
Και δεν πήγα.
Ο έρωτάς μου εκείνος ο καλοκαιρινός ποτέ δεν έσβησε όμως. Και ακόμη πιό πολλά χρόνια μετά , ίσως 10,αμέσως μετά από τον πόλεμο στην Σερβία προσπάθησα να την βρω. Το τηλέφωνο της όμως που είχα δεν ίσχυε πια. Έκανα προσπάθειες να το βρω μέσω του εκεί *ΟΤΕ* αλλά μάταια. Προσπάθησα μέσω internet αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά και να την έβρισκα δεν είμουν σίγουρος εάν ήθελα να την δω. Μόνο να ακούσω την φωνή της ήθελα. Κάτι που ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε αλλάξει. Να ξέρω ότι είναι καλά μιας και ανησυχούσα με τους βομβαρδισμούς.Τίποτε παραπάνω όμως. Γιατί σ'αυτήν την ζωή δεν ήτανε γραφτό να την περάσω μαζί της. Μόνο στα τότε όνειρά μας.

18 χρόνια μετά κάπου ξεχασμένο βρίσκεται ένα χαρτί τυλιγμένο σαν μπαλίτσα. Μέσα έχει ένα μικρότερο χαρτάκι που τα γράμματά του γραμμένα με μολύβι έχουν πλέον ξεθωριάσει. Και μια ροζ τσίχλα big babol σε περιτύλιγμα που έχει πλέον πετρώσει.

Με γεύση φράουλα...



posted by Niva @ 1:41 μμ {Σημ.: Τετάρτη, Ιούνιος 08, 2005 -- Tero}

5 Comments:



At 3:40 μμ, De(e)lumina said...

ahhh... υπέροχο!

αυτές είναι σίγουρα αναμνήσεις που αξίζει να κρατάει κανείς καλά φυλαγμένες για τις μέρες που όλα φαίνονται τόσο, μα τόσο, λιγότερο μαγικά.


At 5:23 μμ, Lao said...

Κοιτά να δεις φίλε μου..
Ενώ δεν θα με τοποθετούσα στην κατηγορία των ρομαντικών, εντούτοις με έκανες να ανατριχιάσω – με την καλή έννοια- διαβάζοντας το γραπτό σου.
Τι να πω? Με εκπλήσσεις! Ένα εντελώς ανεπιτήδευτο κείμενο, με λόγο απλό, και παρ’όλ’ αυτά καταφέρνει να γεννά (τουλάχιστον σε μένα) τόση ποικοιλομορφία συναισθημάτων.
Ίσως τελικά εκεί να εδράζεται η μαγεία: στην απλότητα


At 12:27 μμ, Estarian said...

Εντάξει οκ, υποκλίνομαι! Κάτι τέτοια διαβάζω και αρνούμαι να γράψω σοβαρά στο δικό μου blog.Αφού με κομπλάρετε ρε! :)
Πάντως,έπρεπε να πας να την δείς!Εγώ θα έτρεχα πανικόβλητος να την δω. Εχω παρόμοια ιστορία και οταν κατέβηκε Ελλάδα, έγινα μπουχός και την βρήκα...


At 1:02 μμ, Niva said...

Δεν ξέρω , πιστεύω ότι μερικά πράγματα πρέπει να παίρνουν ένα τέλος πριν χάσουν την μαγεία τους.Αν την έβρισκα , προφανώς θα περνούσαμε *νύχτες πάθους* σαν πιο *μεγάλοι και κατασταλαγμένοι* και εκ των πραγμάτων θα είχε περάσει στο *πάνθεον* των ερωτικών κατακτήσεων, αλλά από την άλλη, η απορία που τελικά σου μένει του *τι θα γινόταν αν* είναι αυτή που σου προκαλεί την γλυκιά νοσταλγία και την τρυφερή αθώα και ρομαντική ανάμνηση.
Τελικά που και που ο Έρωτας πρέπει να πετά κάπου εκεί πάνω με άσπρα τα φτερά του πάνω από την νυχτερινή παραλία και να παραμένει όνειρο καλοκαιρινής νυκτός από το να κυλιέται σε ιδρωμένα κρεβάτια σε ένα *διαράκι* κλουβί μέσα στην πόλη...


At 4:16 πμ, Τυπος Νυχτερινος said...

Αχ, βρε niva... άχ... πόσο δίκιο έχεις... Δεν είναι πάντα καλό ν' αγγίζουμε τα όνειρα. Συνήθως είναι εύθραυστα σα τα φτερά της πεταλούδας κι απατηλά σαν την καλοκαιρινή άμμο που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μας.
Να ήξερες πόσα μου θύμισες και που με ταξίδεψες.
Να σαι καλά.



{Δια του λόγου το αληθές...{1, 2}}

Κυριακή, Μαΐου 21, 2006

(Προμηθέας) Η σωματική επαφή με τα βιβλία.


Μέσα σε βιβλίο των εκδόσεων Κατσανιώτη είχε ένα μικρό δοκίμιο του Σωτήρη Τριβιζά -σε πολύ μικρό σχήμα- με τίτλο Η τέχνη της ανάγνωσης. Από εκεί παίρνω το ακόλουθο απόσπασμα:

Μερικοί αναγνώστες συνηθίζουν να βυθίζουν τη μύτη τους μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου και ν' απολαμβάνουν το άρωμα της τυπωμένης μελάνης. Μολονότι αυτό γίνεται συνήθως στα κρυφά, πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί μία καθόλα νόμιμη πράξη. Το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις μας, κι αυτό είναι κάτι που το ξέρει καλά ο αναγνώστης.
Πρέπει να διαφωνήσω: δεν μυρίζω κρυφά τα βιβλία. Το κάνω στα φανερά και δε νομίζω ότι είναι μόνο το άρωμα του μελανιού αλλά είναι και το άρωμα του χαρτιού που - αν και δεν είμαι καλός στις οσμές - μπορώ να πω ότι με βάση αυτό έχω ταξινομήσει τα βιβλία (ανάλογα με την οσμή τους) στη βιβλιοθήκη μου. Ο πρώτος αναγνώστης που διάβασα ότι μυρίζει τα βιβλία ήταν ο Έκο κι επειτα η σύζυγος ενός βιβλιοθηκάριου - χωρίς να έχει επηρεαστεί σε αυτό από το σύζυγό της, ο οποίος αδιαφορεί για αυτό το βίτσιο. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι όσοι ασκούν επαγγέλματα σχετικά με βιβλία (βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκάριοι, βιβλιοδέτες κλπ) έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μυρίζουν τα βιβλία. Μπορεί κάποιος να διαβάζει λίγα βιβλία αλλά και πάλι να έχει τη συνήθεια να τα μυρίζει. Όσο για μένα, το να το μυρίσω είναι το πρώτο που κάνω όταν αποκτώ ένα βιβλίο, το κάνω μερικές φορές τις πρώτες μέρες και έπειτα το ξανακάνω όταν το διαβάζω, συνήθως όταν η ανάγνωση με έχει κουράσει και δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Για να το θέσω επιγραμματικά, το μύρισμα του βιβλίου είναι η συνέχιση της ανάγνωσης με άλλα μέσα. Η μυρωδιά του βιβλίου είναι χορταστική, βαθιά και επισκιάζει τις άλλες αισθήσεις. Μόνο στις αντιδράσεις γνωστών μου κατάλαβα ότι μοιάζει παράξενο το να μυρίζεις ένα βιβλίο κάτι που το κάνω από μικρός και που ποτέ δεν σκεφτηκα αν είναι αφύσικο.
Το παραδέχομαι ότι είπα ψέμματα όταν παραπάνω έγραψα ότι ταξινομώ τα βιβλία μου σύμφωνα με τη μυρωδιά τους. Στη βιβλιοθήκη μου ακολουθώ χαλαρά την αρχή της θεματικής συνάφειας και μέσα στις θεματικές ενότητες του κάθε ραφιού ακολουθώ την δεύτερη αρχή της οπτικής αρμονίας ως προς α) το μέγεθος και β) το χρώμα. Δανείζω βιβλία τακτικά μολονότι είναι ενάντια στις αρχές μου κι έχω βρει μερικά άτομα που το να τους δανείζω βιβλία αποδεικνύεται χρήσιμο γιατί αποκτώ έπειτα πρόσβαση και στη δική τους βιβλιοθήκη. Άλλη μία αρχή μου είναι να μην γράφω ούτε να σημειώνω ποτέ στα βιβλία μου, αρχή την οποία έχω επίσης παραβεί πολλές φορές αλλά καθησυχάζω τις ανήσυχίες μου χρησιμοποιώντας μηχανικό μολύβι 0.5 και υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω για να τα σβήσω όλα (δεν το έχω κάνει ποτέ). Μολονότι θα ήθελα όλα τα βιβλία μου να έχουνε το όνομά μου ωστόσο μόνο σε λίγα το έχω γράψει. Ο προαναφερθείς βιβλιοθηκάριος το κάνει με όλα τα βιβλία του βάζοντας όνομα και χρονολογία και ένας καθηγητής μου από το πανεπιστήμιο προσθέτει το όνομά του με μικρά γράμματα στην τελευταία σελίδα.
Επειδή συχνάζω πολύ στα παλαιο(βιβλιο)πωλεία έχει τύχει να βρω και βιβλίο με σφραγίδα. Κάποιος σφράγιζε με αυτήν όλα τα βιβλία της ιδιωτικής του βιβλιοθήκης κι είναι η πιο προχωρημένη μορφή δήλωσης της ιδιοκτησίας που συνήθως τη βλέπουμε μόνο σε βιβλία δημοτικών, εθνικών και πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Όταν ο ιδιοκτήτης αυτής της βιβλιοθήκης απεδήμησε εις κύριον οι τεθλιμμένοι συγγενείς πούλησαν τα βιβλία του στον παλαιοπώλη και ένα από αυτά κατέληξε στα χέρια μου για το ευτελές ποσό των 3.5 ευρώ: πρόκειται για μία Βίβλο του 1932 στα γαλλικά, κεντρική διάθεση 58 rue de Clichy, εκεί κοντά όπου έμενε ο Σελίν που το 1932 έχασε προς έκπληξη όλων μας το βραβείο Γκονκούρ για το Μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα.
Η συμβουλή μου είναι να μην αφιερώνετε τα βιβλία σας. Αγοράστε μια κάρτα και βάλτε τη ανάμεσα στις σελίδες. Έχω βρει πολλά βιβλία με αφιερώσεις: συγγραφείς που τα στέλνουν σε κριτικούς, φίλοι σε φίλους, ερωτευμένοι μεταξύ τους, οι οποίοι μετά το χωρισμό πάνε να πουλήσουν τα βιβλία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την λήθη, την καταστροφή και το θάνατο, όλα τελειώνουν κάποτε και γι'αυτό σας προτείνω να κάνετε έρωτα όσο περισσότερο μπορείτε με όσο λιγότερες αναστολές γίνεται αλλά προς θεού μην δώσετε την ευκαιρία στο πρόσωπο που αγαπάτε να πουλήσει τα βιβλία μαζί με τις αφιερώσεις σας. Όσοι σκέφτεστε να πουλήσετε βιβλία που κάποτε σας δώρισαν να ξέρετε πως ο παλαιοπώλης θα τ' αποτιμήσει φθηνότερα κι από τα εισιτήρια που χαλάσατε για να πάτε στο Μοναστηράκι. Γιατί να μην κρατήσετε τα δώρα; Όσοι θέλετε να κάνετε δώρο βιβλία πάρτε τα μέτρα σας: μην αφήνετε διακριτικά σημάδια πάνω τους, αφιερώσεις και προσωπικά μηνύματα γιατί κάποτε θα καταλήξουν σε ξένα χέρια, όπως κατέληξαν και τα κορμιά που αγαπήσατε και μεταχειριστήκατε.


posted by promitheas at 1:55 μμ {Σημείωση: Δευτέρα, Ιούνιος 13, 2005 -- Tero}

16 Comments:


Μάρθα said...

Ομολογώ πως έχω το ίδιο βίτσιο (;) και πολλές φορές συμπαθώ ή αντιπαθώ ένα βιβλίο από τη μυρωδιά του, όπως γίνεται μάλλον και με τους ανθρώπους.

Επίσης υπάρχει και η μυρωδιά των εφημερίδων (είναι όμως μία, συλλογική). Αυτή στην οσφρητική μου μνήμη ταυτίζεται με τον μπαμπά μου, και δη τον μεσημεριανό.

Πολύ όμορφο το κείμενό σου Παναγιώτη. Μου θύμισες και την τελευταία μου επίσκεψη στο Μοναστηράκι - σε ένα βιβλίο βρήκα μια φωτογραφία-κάρτα με κάτι γραμμένο στην πίσω μεριά - τόσο καλλιγραφικό που ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι ελληνικά ή γαλλικά! Τα μεταχειρισμένα βιβλία με αφιερώσεις πάντως μου προκαλούν μια τρυφερότητα και ένα δέος ταυτόχρονα.

3:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

amarkos said...

Υπέροχο. Σύνδεσα το άρθρο σου και στο νεοσύστατο ιστολόγιο Βιβλιογνώμες

6:07 μμ, Ιούνιος 13, 2005

dystropoppygus said...

Να προστεθώ κι εγώ σ' αυτούς που μυρίζουν τα βιβλία; Πολύ λίγα είχαν "αντιπαθητική" μυρωδιά κι αυτό μάλλον οφειλόταν στην κόλλα της βιβλιοδεσίας. Το τυπωμένο χαρτί γενικά έχει μια εξαίσια μυρωδιά. Περιέργως πως, μ'αρέσει ακόμα και η μυρωδιά των φτηνών ββιβλίων τσέπης που ξεχνιούνται καλοκαίρια ολόκληρα σε ζεστά εξοχικά και κιτρινίζουν ελαφρά: έχουν κάτι από χαμένες αυγουστιάτικες νύχτες, ιδρωμένες πλάτες και ξυπόλητα πόδια σε ασβεστωμένα πλακόστρωτα.

ΥΓ - Αφιερώνω με μολύβι. Αν κάποιος/α θέλει, το σβύνει προσεκτικά.

6:32 μμ, Ιούνιος 13, 2005

archive said...

Ξεκινησα να πω κατι και τελικα εκανα μαλλον το μεγαλυτερο μου ποστ.Εδω-->
http://agripnia.blogspot.com/

8:36 μμ, Ιούνιος 13, 2005

Η Κουρούνα said...

Η μυρωδιά των βιβλίων... Να γιατί δεν πρόκειται ποτέ να χωνέψω τα ηλεκτρονικά βιβλία.

9:34 μμ, Ιούνιος 13, 2005

LemmyCaution said...

Δε γνωρίζω κανένα που να αγαπάει το διάβασμα ΚΑΙ τα βιβλία και να μην απολαμβάνει τη μυρωδιά τους. Τόσο τη μυρωδιά του φρέσκου χαρτιού, όσο και τη μυρωδιά του χρόνου σε παλιά βιβλία. Λατρεύω τις αφιερώσεις σε μεταχειρισμένα βιβλία. Message in a bottle. Κάνει ακόμα ισχυρότερη την αίσθηση ότι συνδέομαι, με κάποιο αδιόρατο τρόπο, με τον άνθρωπο που το είχε πριν από εμένα.
Λατρεύω επίσης τις στοίβες βιβλίων, ανακατεμένα το ένα πάνω στο άλλο χωρίς καμμία λογική συνέχεια. Στο καθιστικό, στο κομοδίνο, στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι.
Αλλά υποθέτω ότι αυτά είναι διαφορές στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο, που είναι η αγάπη για το βιβλίο. Πολύ ωραίο ποστ Προμηθέα. Μυρίζει (αν και ηλεκτρονικό) βιβλιοφιλία.

10:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

promitheas said...

Τα ευχάριστα σχόλια που κάνατε με οδήγησαν και σε άλλες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ κάποια στιγμή και αφορούν τη χρήση των βιβλίων. Τελικά όλοι έχουμε πολλά να πούμε για την σχέση μας με την υλική πλευρά του βιβλίου. Αν και κάνω χρήση ηλεκτρονικών βιβλίων (σε .pdf, .doc format) παραμένω αμετανόητος φετιχιστής του χάρτινου βιβλίου.
Αύριο θα είμαι στο κέντρο (Αθήνα) για να αγοράσω βιβλία. Μεγάλη μέρα!

11:22 μμ, Ιούνιος 13, 2005

Λεμόνι Δίχως Όνειρα said...

Σας προτείνω να επισκεφτείτε το Κατώι του Βιβλίου, το υποκατάστημα του Μπαρμπουνάκη στην Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης.

Αν σας αρέσει η μυρωδιά ενός μόνο βιβλίου, τότε η μυρωδιά μερικών χιλιάδων ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, θα σας ενθουσιάσει.

7:43 πμ, Ιούνιος 14, 2005

COSTANTINA said...

Επίσης να συμπληρώσω και την φοβερή μυρωδιά της ξύλινης σχολικής κασετίνας, των σχολικών βιβλίων και του ξύλινου θρανίου.
Το μοναδικό άρωμα που λατρεύω τα τελευταία 15 χρόνια είναι το σανταλόξυλο γιατί περιέργως μου θυμίζει όλα αυτά.
Τα αγαπημένα μου βιβλία, τα παλιά μου γράμματα, το παιδικό μου λεύκωμα και καμμιά δεκαριά εφηβικά μου ημερολόγια είναι αρωματισμένα με αυτό.

12:57 μμ, Ιούνιος 14, 2005

l'esprit de l'escalier said...

Για τις σφραγίδες:
Οι παλιές σφραγίδες ιδιοκτησίας, τα χαρακτικά "ex libris", είναι πανέμορφα. Μια αναζήτηση στο Google, Εικόνες βγάζει πολλά αποτελέσματα.

10:44 μμ, Ιούνιος 14, 2005

??? ???a? said...

Χρήσιμη η συμβουλή: τοποθέτησα στην αρχή του κειμένου ένα εικονίδιο που βρήκα κάνοντας αναζήτηση με τους όρους "ex libris".

7:49 μμ, Ιούνιος 15, 2005

kolokitha said...

dystropoppygus, ακριβως τα λόγια που ηθελα να γραψω

11:46 μμ, Ιούνιος 17, 2005

Sraosha said...

Νομίζω πως διαφωνώ: η μόνη περιουσία που έχω είναι τα (λίγα) βιβλία μου, και τα σιντί μου, αυτά τα τελευταία η επιτομή του αντισέξ μέσα στα πλαστικά κουτιά τους.

Ούτε προτίθεμαι να τα χαρίσω τα βιβλία μου, ούτε να τα αφήσω σε δημόσιο χώρο να τα διαβάσουν άλλοι, ούτε και αισθάνομαι ενοχές που τα κρατάω κτητικά δικά μου, ούτε με νιάζει αν, όταν με το καλό κλείσω τα μάτια μου, τα βρούν άλλοι σημαδεμένα από μένα και τι θα σκεφτούν...

2:07 μμ, Ιούνιος 19, 2005

??p?? ???te????? said...

Πολύ όμορφο το κείμενό σου και θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους. Μόνο που εμένα τουλάχιστον, δε με χαλάει καθόλου να πέφτουν στα χέρια μου παλιά βιβλία με σημειώσεις, αφιερώσεις, σκέψεις προσωπικές.
Αποκτούν έτσι μια άλλη, διαφορετική βαρύτητα και συγχρόνως με κάνουν να τα αγγίζω πολύ τρυφερά, λες κι είναι εύθραστα και πολύτιμα... -που είναι-.
Δε θα ήθελα με τίποτα να έχω στερηθεί ας πούμε, βιβλίο του παππού μου με ιδιόχειρη αφιέρωσή του μέσα στη γιαγιά μου... (Άσχετο που τελικά το στερήθηκα). Έχουν δική τους μαγεία τα παλιά βιβλία.
Και φυσικά, είτε παλιά είτε καινούρια, πάντα μα πάντα μυρίζω το άρωμά τους. Νομίζω πως το άρωμα των βιβλίων ήταν η μόνη που παρηγοριά όταν πήγαινα σχολείο, γιατί κατά τα άλλα, το βαριόμουν οικτρά.

3:37 μμ, Ιούνιος 21, 2005

promitheas said...

Ούτε 'γω ενοχλούμαι όταν βλέπω βιβλία με αφιερώσεις. Μου αρέσει να χώνω τη μύτη μου και να ανασκάπτω σημάδια που να μαρτυρούν κάτι για τον παλιότερο ιδιοκτήτη του βιβλίου, αφιερώσεις, ευχές, σχόλια αλλά από την άλλη δε θα μου άρεσε να έβλεπα κάποιο βιβλίο μου με αφιέρωση σε παλαιοπωλείο.

7:38 μμ, Ιούνιος 21, 2005

eve said...

και εγώ και εγώ στο club!!!!

σημειώστε για του λόγου το αληθές και ένα αμαρτωλό -γονιδιακά- παρελθόν:
α. ο παππούς μου ήταν έμπορος χαρτιού και μαζί γυρίζαμε τις μισές αποθήκες+καταστήματα της Αθήνας κάθε Σεπτέμβρη που αρχίζαν τα σχολεία.
β. κάθε μεσημέρι, όταν ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα, εγώ επέμενα να τη μυρίζω προτού την ξεφυλλίσω με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε επί καθημερινής βάσεως γιατί δεν πάω να πλύνω την -μαύρη- μύτη μου!
χχαχαχαχχααχχα

7:45 μμ, Ιούλιος 03, 2005


{Δια του λόγου το αληθές...}

Πέμπτη, Μαΐου 18, 2006

(Macmanus) Υπόγειο, "Ροτόντα", Βουλής!

Τα πρώτα χρόνια του μαγαζιού, ανακατευόμαστε με κεχριμπαρένια, κοσμήματα και κομπολόγια...

Και ξεκινήσαμε από ανάγκη!

Για κακή μας τύχη , πέθανε-νεότατος στα 55 του, βασικός προμηθευτής μας. Ζούσε μόνιμα στην Ιθάκη, κι έτσι δεν ξέραμε και τις πηγές του!
Ακόμα δεν είχε πέσει ο... Υπαρκτός, και το κεχριμπάρι ήταν δυσεύρετο στην Χώρα! Μετά, άνοιξαν οι αγορές, και γέμισαν κι οι λαϊκές ακόμα, με "ήλεκτρον" Βαλτικής!

Aκόμα όμως είχε πέραση το "κουλτουριάρικο"(χειροποίητο-αντικέ) κόσμημα (αν με πιάνετε) κι έπρεπε να δούμε τι θ΄αποκάνουμε...

Κι από τα πέντε-πρωτόλεια κομμάτια που φτιάξαμε για δικιά μας χρήση, ξεκίνησε δειλά-δειλά κι η χονδρική!

Έτσι γίνεται πάντα!

Έφυγα , που λέτε, για το πρώτο ταξίδι χονδρικής, παρέα μ'έναν συνάδελφο από τον Πειραιά, για να μοιραστούμε τ'έξοδα: Ξενοδοχεία, βενζίνες κλπ

Πρώτος προορισμός:Κρήτη!
Δεν προλαβαίνω νά πατήσω το πόδι μου την πρώτη μέρα στην Παληόχωρα, κι ακούω στο ράδιο, τον υποβισβασμό του ιστορικού! Λ-ρσα,Λ-ρσα σε είδα και λαχτάρισα! Πίκρα -και των γονέων!
Έτσι είναι....πονάει πάντα η πρώτη φορά! Μετά τους συνηθίζεις,... τους υποβιβασμούς! Ωραία αρχίσαμε το ταξίδειον!

Μαθημένος να δέχομαι τους πελάτες στον χώρο μου, αβάδιστα κι αβίαστα, και δίχως να έχω ουδεμία πείρα πλασιέ, αισθανόμουν άσχημα, να μπαίνω με τις τσάντες στους ξένα μαγαζιά των συναδέλφων!

Άσε δε, που μας έβλεπαν ντουέτο μαντραχαλάδων-μουστακαλήδων στο Μεσοκαλόκαιρο κι οι περισσότεροι μας νόμιζαν για άντρες του ΣΔΟΕ στην αρχή, αν δεν πήγαινε το μυαλό τους, στο άλλο, το "κουσούρι" ντε....

Τέλος πάντων, τσάτρα-πάτρα, πήρα την πρώτη κρυάδα, κάτι μαλακίες έδωκα στο Ρέθυμνο, στον Πλακιά, και δεν θυμάμαι που αλλού και γυρίσαμε πίσω...

Κάθε πράμμα, κι ειδικά στο εμπόριο, θέλει το σωστό timing!
Εγώ δυστυχώς με τα κομπολόγια μου, βγήκα στην γύρα, πριν της ώρας μου!
Eκείνα τα χρόνια, καλύτερα να εξηγούσες στον κόσμο τις θεωρίες του Μώλντερ, παρά να τους μιλούσες για μπεγλέρια και κομπολογάκια!

Μετά από χρόνια, με αρχή το Ναύπλιο, έγιναν must, trendy κι in ,εις άπασαν την Επικράτεια! Αφού στους δρόμους του Ναυπλίου τώρα δεν συναντάς χαλίκια, αλλά πατάς πάνω σε τρίμματα κεχριμπαριού!

Εγώ όμως ήμουν ανυπόμονος! Εδώ-και-Τώρα!
Ενθουσιάζομαι κι απογοητεύομαι εύκολα!

Τα'στειλα στο διάολο, κι ούτε ήθελα ν'ακούσω ξανά την λέξη : "κομπολόϊ"!
Ακόμα και τώρα, στο άκουσμα και μόνο της λέξης, έχω τάσεις προς έμετο!

Πήδηξα κεφάλαια όμως!

Με το που γυρίσαμε από την Κρήτη, προγραμματίσαμε για τις επόμενες μέρες το επόμενο ταξίδι! Δυτική Ελλάδα κι Ιόνια!

Ήθελα υλικό όμως!

Οι δυό καλύτεροι πετράδες-εισαγωγείς, απ' όπου ψωνίζαμε τότες οι περισσότεροι έμποροι, βρισκόντουσαν επί της Οδού Βουλής! Ο πρώτος ήταν το "Sao Paolo" (Προς τιμή της Βραζιλίας, τόπος εξαγωγής των περισσοτέρων ορυκτών πετρωμάτων) και λίγα μέτρα πιό κάτω, κοντά στην "είσοδο" της Πλάκας, ο "Τερζάκης" (που δεν υπάρχει πιά!)

Το "Sao Paolo" δεν ήταν τίποτα άλλο, από την παληά μπουάτ, την "Ροτόντα", που είχαμ' ακούσει τον μύθο της, στο δίσκο: "10 Χρόνια Κομμάτια" του Νιόνιου! Χώρος απίστευτα μικρός, απορώ που χωρούσαν οι θεατές, οι μουσικοί κι η όποια μπάρα με τα ποτά!!!!...

Ήμουνα έτοιμος, που λέτε, να κατεβώ στο Κέντρο για πέτρες!
Μεσ΄την ζαλάδα μου, απ΄το ταξίδι της επιστροφής, ξεχνάω τα κλειδιά πίσω από την πόρτα! Έχασα αρκετό χρόνο με τον κλειδαρά... Μετά, απ΄την τσαντίλα μου σκέφτομαι: "'Αει στο διάολο, ας κάτσω σπίτι, που 'μαι και κουρασμένος, και κατεβαίνω αύριο!'

Κάθησα μπροστά στο χαζοκούτι, που τόόόσο μου είχε λείψει 6 μέρες!

Σε λίγη ώρα ανηγγέλθη η παγκόσμια πρώτη της παράστασης των Αφων Ξηροί:
"Ο Θάνατος του Παλαιοκρασσά"! Μεγάλη αποτυχία η παράσταση, έπεσε πριν την ώρα της! Που πάτε χωρίς Νταλάρα ρε;

Με το που ακούω τ΄Αρμένικο όνομα, κατάλαβα: Δικός μας , του συναφιού των αργυροχόων, "καρφωτής", 99% θα πήγαινε για πέτρες!

Μεγάλη παράδοση η τέχνη της τζεμολογίας ("καρφωμάτων" πολύτιμων λίθων) αλλά και της χαρακτικής στους Αρμένηδες! Πάει από στόμα σε στόμα, κι από γενιά σε γενιά!
Μεγάλοι μαστοράδες!

(*)Για τις μικρές μας φίλες: Οι πέτρες πάνω στα κοσμήματα σας αγαπητές, δεν κολλιούνται , ΟΥΤΕ με σάλιο, ΟΥΤΕ με logo! Aλλά γίνεται το "κάρφωμα" έτσι λέγεται η τεχνική πέριξ του "καστονιού" (της ειδικής θήκης) όπου κάθεται η πέτρα! Να τα προσέχετε τα κοσμηματά σας αγαπητές μου φίλες, και μην τα πετάτε μέσα στα πορτοφόλια να χαράσσονται μαζί με τα ψιλά! Διότι, όταν τα βλέπω στην κατάσταση που μου τα φέρνετε για ΚΤΕΟ, με πιάνει κάτι-τις! Και με το μπαρδόν γλυκιές μου, πολυάσχολες, business women!

Μετά από χρόνια, θα συνατήσω κι έναν ξάδερφό του, τεχνήτη από Εργαστήριο που συνεργάζομαι και θα μου περιγράψει όλην την μαρτυρική ιστορία της Οικογενείας Αξαρλιάν!

Αν δεν συνέβαινε το "ατύχημα" με τα κλειδιά, δεν λέω ότι θα έπεφτα εγώ πάνω στην τζαμαρία της Paletta , αντί του δύστυχου Αρμένη, αλλά σίγουρα θα ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε μιά σελίδα της Νεότερης Ιστορίας του Τόπου!
Ούτως ή άλλως, "κακό σκυλί-ψόφο δεν έχει" κι ο Θεός δεν είναι τόσο ηλίθιος να παίρνει κοντά του μαλάκες! Τους καλούς παίρνει για παρέα! Κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Χαλανδραίοι από την ιστορία του Μίμη, του "Ευριπίδη"!

Αλλά, αν ο διάολος έσπαζε το ποδάρι του και γινόταν καμμιά στραβή, απροετοίμαστη κι από τον Αποπάνω, είχαν γίνει όλοι βλέπετε, Κουφοντίνες, Παλαιοκρασσάδες, Αδερφοί Ξηροί, κώλος-μουνί-γαρύφαλλα, η αναμνηστική πλάκα ήταν έτοιμη! Δεν είχε, παρά η White Dot να την πάρει από τις "Γραμμές" και να πάει να την βάλλει στην Οδό Λέκκα! Καλύτερα και για σας , να μην κουράζετε τα ματάκια σας να διαβάζετε τις μαλακίες του παρόντος Μπλόγκ!
--------------------------------------------------

Αν σε κάποιους επαναστάτες του Ιντιμίντια ενόχλησε η παραπάνω γραφή μου, συνιστώ ξύδι, βαλσάμικο!
Βλέπετε, αγαπητοί σύντροφοι, εγώ δεν είμαι της άποψης: Επανάσταση-με τα εργατάκια-τσαγκαράκια, στρατολογημένα από πατέρα και υιό Γιωτόπουλο!
Όπου ΟΛΗ η επαναστατική δράση στηρίζεται:
Σε μία δολοφονία τον χρόνο, του μαύρου του Λοχία , του Σιτιστή, του Γέρου Νέγρου Τζιμ σ'ολόκληρο το Χάρλεμ, και σε 150 ληστείες Σούπερ Μάρκετ την ίδια χρονική περίοδο!

Αλλοιώς φανταζομαι εγώ την Επανάσταση!

Η διαφορά μας δεν είναι ιδεολογική βλέπετε!
Είναι απλά....μαθηματική!
Δεν μου αρέσει η αναλογία, αν με΄νοείτε!
Και με το μπαρδόν και πάλι φίλοι!

------------------------------------------------------------


Στην μνήμη ΟΛΩΝ των νεκρών, εντός κι εκτός Συνόρων!

posted by macmanus @ 7/08/2005 01:08:00 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006

(Macmanus) Rock,Rock My Blues!

{Σημείωση: ...Και η αναδρομή σε παλιά posts ξεκινάει! Καλή αναγνωση... -- Tero}

Ελληνιστί: "Βράχο, Βράχο τον καημό μου!"

Το πρώτο blues-rock τραγούδι που γράφθηκε σε τούτα δώ τα χώματα που κακιά σκουριά δεν πιάνει!
Του χύθηκε του Πανάγαθου το μίνιον στα τελείωματα! (...μεταξύ 5ης κι 6ης ημέρας της Δημιουργίας!)

Έχω αφήσει δύο ημι-τελή ποστάκια, για Talking Heads-Tom Tom Club και Bauhaus και συνεχίζω ακάθεκτος να φτιάχνω νέα, δίχως να αποτελειώσω τα παληά!

Η επικαιρότης(;) βλέπετε με προσπέρασε....

Α ρε μαλάκα Μανωλάκη!
Μην αφήσεις κάτι για μεθαύριο, όταν μπορείς να το κάνεις του χρόνου...

Πέντε μέρες λειώσαμε εδώ μέσα! Φούρνοι Ικαρίας Microwave!
Έκανε ο τεχνικός(;) σέρβις στο ρημάδι κι από κείνη την μέρα, άρχιζε να τα φτύνει αντί ν'αποδίδει καλύτερα... Δεν αντικατέστησε σωστά την βαλβίδα του φρέον , μπούκωσε το air-condition κι άρχιζε να στάζει νερά πάνω από τις βιτρίνες των κοσμημάτων...

Ευτυχώς Σπύρο μου, που δεν ήρθες αυτές τις μέρες!
Θα΄κανες σάουνα δωρεάν....
"Δεν κυττάει ο μαλάκας να φτιάξει το παπάρι του, που μου θέλει και μπλόγκ!"
(Θα΄λεγες, και με το δίκιο σου!)

Δρόσισε τώρα, ξεθόλωσε και το μυαλό μου!
Άκου κει να μην ξέρω τους ....ψωνιακούς, πωστουσλένε!


Σιχαίνομαι τους Επαγγελματίες που δεν ξέρουν καλά την δουλειά τους!
Σας το΄πα; Δεν σας το΄πα!

Χάζευα το πρωϊ στον Σταθμό του Μετρό, Κομητατζήδες-ΛΟΚατζήδες-πράσινα μπερέ πως διάτανο τα λέν', να ψάχνουν την κυλιόμενη να κατέβουν...(προσοχή: να κατέβουν , όχι ν'ανέβουν τις σκάλες!)

Μου'γινες πολεμοχαρής Μανωλάκη τώρα;
Όχι αδέρφια!
Αλλά αφού διάλλεξε ο μαλάκας σαν επάγγελμα τον Πόλεμο (Κι έμεινε ο Κυρ-Πόλεμος στον τόπο σαν απόκληροθ μπαμπάθ!) κάντε ρε σωστά την δουλειά σας!
Ειδικές Δυνάμεις και ψάχνετε για...κυλιόμενες για το κατέβασμα!

Και μετά λέμε για τα Ίμια! Πάλι καλά που δεν τρώνε οι Τούρκοι σουβλάκι στην Λειβαδιά να πείς....

Αλλά από την λήξη του Β΄Π.Π. ΟΣΕΣ φορές έχουν πιάσει όπλα στα χέρια τους οι Στρατόκαυλοι, τα έχουν πιάσει, για να τα στρέψουν στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ της Χώρας! Στ'αδέρφια τους(;).... Τι να λέμε τώρα; Βαρέθηκα σ'όλη μου την θητεία, να δακτυλογραφώ προσφορές γιά εργολήπτες! Σ'αυτά ήσαν πάντα καλοί οι Στρατιωτικοί! Δώστους Έργα και Δαπάνες! Γι αυτό είναι και πρώτοι σε προμήθειες και μίζες...

"Οι ανελκυστήρες απευθύνονται σε ηλικιωμένους κι άτομα με ειδικές ανάγκες!"

Και γι αυτό τους βλέπεις φίσκα από μέλη της Κουρασμένης Γενιάς (κατά Στάθη) των 20something! Μην λέμε δηλαδής μόνο για τους Στρατόκαυλους...


3ον) Ο κόσμος στη πλειονότητά του φέρθηκε κόσμια. Αν εξαιρέσεις τους ελάχιστους εκεί μπροστά, που πέταξαν μπουκάλια και άλλα επί σκηνής, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού συμπεριφέρθηκε εξαιρετικά ώριμα. Αυτό προς γνώση κι επίρρωση ορισμένων που εξακολουθούν να πιστεύουν (και να διαδίδουν) ότι το ροκ κοινό είναι από τη φύση του επιθετικό...

Αυτή η αποστροφή μου χτύπησε στο μάτι από τα ψες!

Με πρόλαβε ένας καλός αναγνώστης όμως:

Δεν ξέρω αν θα έχει την ίδια γνώμη ο Jack όταν μπουγελώθηκε από τα νερά των μπουκαλιών που του έπεφταν πολύ κοντά του.

Μιά ζωή τα ίδια και τα ίδια!
Μα ποτέ δεν φταίει το 85% των φιλάθλων ενός αγώνα ποδοσφαίρου, όταν αυτός διακόπτεται, από τους Τσουκαλάδες (όλων των χρωμάτων)! Είναι επιχείρημα αυτό τώρα;

Κι αν είναι επιχείρημα, στέκει στα 2005;
Αυτήν την καραμέλα την πιπιλούσαμε στα Σέβεντης , άντε και στα Έητης!
Στέκουν τέτοιες παπάρες τώώώώώρα; Σήμερα;

Κι αν τους "Τσουκαλάδες" τους σιχαίνωνται όλοι(;), για τ'άδερφια μας, τους Ροκάδες, την εμπροσθοφυλακή, το stage-jumping κάθε Συναυλίας τι νοιώθουμε;

Μιά ζωή , αυτοί οι ....Ελάχιστοι γαμάνε τα πράγματα που αγαπάμε!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που πέταγαν μπουκάλια στον Παναθηναϊκό στην έγκυο Τίνα Γουέϊμουθ, όταν βγήκε με τους Tom Tom Club! Ούτε την εγκυμωσύνη της δεν σεβάστηκαν οι αλητήριοι! Πέραν ότι 5 λεπτά πρίν τους γιουχάϊζαν, όταν έπαιζαν με το προσωπικό τους όχημα, και 5 λεπτά μετά, όταν βγήκαν σαν μέλη-η ρύθμ σέξιον- των Talking Ηeads, τους ίδιους ανθρώπους, τους αποθέωναν! Οποία παράνοια!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που μπέρδεψαν τους Bauhaus με τους Sex Pistols και τον είχαν τρελλάνει τον κακόμοιρο τον Μέρφυ στο φτύσιμο! Είχα βαρεθεί εκείνη την μέρα, να κόβω στον αέρα μπουγέλα που του ετοίμαζαν να του ρίξουν!
Ηταν η πρώτη μου συναυλία, μπροστά-μπροστά, κάτω από την σκηνή!
Κι έκανα χρέη πίβοτ, μπας και τσαντιστεί και φύγει κι αυτός (ο πρώτος θα΄ταν ή ο τελευταίος;) και δεν παίξει και το Bela Lagusi's Dead!

Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που μπέρδεψαν τις έννοιες ενός πολυσυλλεκτικού Φεστιβάλ: κάθεσαι πίσω στα γκρούπ που δεν γουστάρεις και πας μπροστά εκεί που γουστάρεις! (Θέλει πτυχίο από το Μ.Ι.Τ αυτό να το καταλάβετε ρε μαλακισμένα;) Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που πέταγαν πέτρες στον Boy George κι ελάχιστοι ήσαν αυτοί που δεν ήθελαν να δώκουν 2 χιλιάρικα ν'ακούσουν 4 γκρούπ την μέρα (500δρχ. το συγκρότημα) κι έβαζαν φωτιές έξω στο Καλλιμάρμαρο! Πάντα...ελάχιστοι είναι!

Ελάχιστοι ήσαν κι αυτοί προχτές στο Beach Volley!
Είπε κανείς τ'αντίθετο;

Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα!

Το πιό ωραίο κομμάτι της Ιστορίας , είναι τ'άλλο!

Αλλ' αυτό δεν μαθαίνεται σε καμμία Σχολή!
Η πείρα βλέπετε δεν διδάσκεται, βιώνεται!

Αυτοί οι super-extreme στα νειάτα τους, αυτοί ντε που πέταγαν μπουκάλια στην Ποπ-Αδερφή "Μπόϋ Τζώρτζενα" , κι ήθελαν εδώ-και-τώρα Clash, αυτοί οι ίδιοι λοιπόν, σήμερα είναι πρώτο-τραπέζι-πίστα στον Ζαφείρη Μελά!

Γιατι η μουσικούλα μάγκες/μάγκισσες είναι ναρκωτικό-ελιξήριο νεότητας!
Μιλάει κατευθείαν στην ψυχούλα του καθενός/μιάς!
Δεν είναι αρχαίο αγώνισμα, παγκράτιο και λιθοβολία!
Αλλοίμονο, αν αυτός που αγαπάει την μουσικούλα, είναι αυτός που ρίχνει πιό μακριά την πέτρα ή τα μπουγέλα!

Ούτε επαναστάτης είναι αυτός που ρίχνει πιό μακριά την μολότωφ!
Αλλοίμονο, αν ήταν κι έτσι!
(Ή αυτός που ληστέυει πιό πολλά Super Market στο διάβα του!)

Γιατί όλες οι ομάδες "Ζ" των μπάτσων, επανδρώθηκαν από παληούς κοντράκηδες της παραλιακής!

Για να μην σου πώ ότι και τα ΜΑΤ στελεχώνονται από παληούς "αναρχικούς"!

Έτσι λοιπόν και σήμερα, όλα τα σκυλάδικα γεμίζουν από παληούς χεβυμεταλλάδες-πιουρίστες που δεν σήκωναν νερό στο κρασί τους, στα νειάτα τους (μην χέσω!)...

Ο καλύτερος μου φίλος, όταν ήμασταν παιδιά, άκουγε μόνο Νέγρικο Μπλούζ(δεν είναι political correct η φράση, αλλά έτσι μ'αρέσει να το λέω!) και Frank Zappa!

Τίποτε άλλο.

Τίποτε άλλο!

Εμάς που ακούγαμε U2, Simple Minds και Police, μας θεωρούσε φλώρια και μας κοροίδευε!

Αποτέλεσμα:
Πέρασαν τα χρόνια! Μετα την Βιομηχανική Πειραιά, έκανε τα μεταπτυχιακά του, έκανε και το Διδακτορικό του! Μέγας και Τρανός Οικονομέτρης!
Τρείς μέρες την βδομάδα είναι Καθηγητής στην Σαλονίκη, κι άλλες τρείς χωμένος στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς!

Ο Κώστας; Ο Κώστας γιά!
Ο Κώστας ο αναρχικός, ο σιτουασιονιστής, με μανία τον Ισπανικό Εμφύλιο που κάναμε ολόκληρο Οικογειακό Συμβούλιο να τον βάλλουμε να κάνει ένα ρημάδι μπάνιο!
Πέραν όλων των άλλων, ήταν κι ενάντια στο σαπούνι!

Ο Κώστας ο "αναρχικός" που άκουγε μόνο Ζάππα, παντρεύθηκε μιά κότα (όχι τον ΜανιφέστοGR ρε σείς, αμέσως εκεί το μυαλό σας!) - λαϊκόΚατίνα του χειρίστου είδους- έκτισε και μιά βιλλάρα μετά πισινάρας στα Μεσόγεια! Ας είναι καλά τα λεφτά των "παιχτών" του ΧΑΑΑΑΑ! Τα έφαγαν τα γατόνια!

Και δε-γαμεί-μανδάμ!

Και κάνω μιά μέρα το λάθος, μέσα στην αφέλεια της ανωριμότητας που με διακρίνει, και τον ρωτάω:
-"Στην Σαλονίκη, πάς σε καμμιά Συναυλία στον Μύλο;"
(Μέγας μύθος ο Μύλος, για μας τους χαμουτζήδες βλέπετε!)

-"Εγώ; ΕΓΩ;
Να πάω σε συναυλία; Κι αν με δεί κανάς φοιτητής μου, τι θα πεί;"

Ζηλευω τους Αμερικάνους Kαθηγητάδες που είναι τόσο cool που πάνε ν'ακούσουν Jazz παρέα με τους μαθητές τους! Όχι τις ψωνάρες της ΕΔΩ Πανεπιστημιακής Κοινότητας!

Κι έτσι , αφού δεν πάει στον Μύλο, πάει στο Σκυλέ-Ρόδον!
(άλλο το Ρόδον της Αθήνας κι άλλο της Καρντασούπολης, μην τα μπερδέψετε!)
ν'ακούσει Ζαφείρη Μελά, παρέα με το...πλάσμα!(;)

Από τον Ζάππα, στον Ζαφείρη!....
Και τα δύο από ΖΑ αρχίζουνε!

Περίεργος ήμουνα να δώ τους μάγκες/ισες που πέταγαν μπουκάλια εψές στον Τζάκ!
Θα'θελα να γνωρίσω από κοντά-κι από πρώτο χέρι- τους μετέπειτα Σκυλάδες της δεύτερης δεκαετίας του 210υ Αιώνα!

posted by macmanus @ 7/15/2005 04:48:00 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ - MANIFESTO part 2

Με το part 1 κατά νου, αναλογιστείτε την απύθμενη απογοήτευσή μου όταν, κάνοντας κλικ προς ένα παλιό link, για να ξαναδιαβάσω ένα κείμενο που αγάπησα, βρίσκομαι προ της δυσάρεστης έκπληξης ότι αυτό το post, και όλο το blog μαζί, έχει διαγραφεί.

Συμβαίνει εκνευριστικά συχνά. Κι απ' ότι φαίνεται, θα εξακολουθεί να συμβαίνει, όσο επαναλαμβάνεται το λάθος της διαγραφής blogs από τους κατόχους τους.

Αποφάσισα να λάβω μέτρα. Σ' αυτό το blog θα φιλοξενούνται κείμενα από blogs που δεν υπάρχουν πια.

Για να πω την αλήθεια όμως, προαισθάνομαι τις χειρότερες αντιδράσεις γι' αυτό μου το εγχείρημα.

Αν κάποιον που παρατάει το blogging δεν τον απασχολεί αν το περιεχόμενο του blog του θα είναι διαθέσιμο σε πιθανούς μελλοντικούς αναγνώστες, δεν σβήνει τίποτα. Το αφήνει όπως είναι, καράβι ακυβέρνητο, δίνοντας έτσι σ' εμάς τους υπόλοιπους τη χαρά να μπορούμε να το εξερευνούμε...

Το να φτάνει όμως κάποιος στο σημείο να διαγράφει το blog... αυτό κάτι θα σημαίνει!

Μπορεί να γίνεται υπό το καθεστώς οργής (το πιο συχνό)...

Μπορεί να γίνεται με αίσθημα απαξίας για το περιεχόμενο (το πιο απαράδεκτο)...

Μπορεί όμως και να γίνεται επειδή ο εν λόγω blogger δεν θέλει να βρίσκουν τα κείμενα του. Ας σταθούμε σ' αυτό λιγάκι...

Καταρχήν, οι προσπάθειες είναι μάταιες, διότι υπάρχουν και οι αράχνες του Google που αποθηκεύουν σχεδόν τα πάντα (ό,τι βρουν, τελοσπάντων, καθώς οργώνουν το Internet). Αν θυμάσαι το URL του εν λόγω πάλαι ποτέ blog, μπορείς να δώσεις ως keyword στο Google το site:URL, και στα αποτελέσματα που θα επιστρέψει να κάνεις κλικ στη λέξη Cached που βρίσκεται κάτω από κάθε εύρημα. Έτσι βλέπεις τα αποθηκευμένα αρχεία του Google για αυτήν την ιστοσελίδα.

Αλλά, πέραν του ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να εξαφανίσεις τα ίχνη του blog σου από το Internet, η ερώτησή μου είναι: ποιος ο λόγος να το κάνεις;

Τελοσπάντων, φοβάμαι πως αν ανακαλύψουν το παρόν blog οι εν προκειμένω επαν-εκδιδόμενοι, θα μου σούρουν τα εξ αμάξης. Δεν έχω κανέναν λόγο να ντρέπομαι, πάντως. Ούτε "κλέβω" τα κείμενά τους, υπο την έννοια "βάζω το όνομά μου από κάτω", ούτε διαλέγω post που να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, or whatever.

Ίσα-ίσα, διαλέγω κείμενα-διαμάντια, που ΑΞΙΖΟΥΝ να διασωθούν. Τις καλύτερες στιγμές.

Κι ας με μισήσουν γι' αυτό.

Εγώ θα τους αγαπώ. Γι' αυτό μπαίνω και στον κόπο, άλλωστε.

Tero

Κυριακή, Μαΐου 14, 2006

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ - MANIFESTO part 1

NOSTALGIA...


{YAMBA}

Τον τελευταίο καιρό μπαίνω σε blogs στις μικρές ώρες (παθολογική συμπεριφορά, ομολογώ) και αγνοώ τα πρόσφατα posts. Τραβάω κατευθείαν στα αρχεία. Τα παλιά, τα αραχνιασμένα, τα ξεχασμένα και σκονισμένα posts σας. Αυτά στα οποία δεν γίνεται πια σούσουρο στα σχόλια.

Και ξεθάβω διαμάντια.

Νοιώθω σαν ανήσυχος μπόμπιρας, που τα μεσάνυχτα ξεγλιστράει από το πάπλωμα του, παίρνει τον φακό που είχε κρύψει κάτω απ' το κρεβάτι, ανεβαίνει τα σκαλιά περπατώντας στις μύτες, και τρυπώνει μέσα στην σοφίτα-αποθήκη για να ψαχουλέψει. Υπό το απαλό φως του φακού και με την καρδιά του να χτυπά δυνατά μήπως τον ανακαλύψουν, ανοίγει αθόρυβα ένα παρατημένο ντουλάπι, και βρίσκει παλιά περιοδικά, στρέφει τον φακό πιο δίπλα και βλέπει ένα χαλασμένο γραμμόφωνο και παλιούς δίσκους. Με τις κόρες των ματιών του διεσταλμένες, στρέφει τον φακό στην άλλη μεριά της σοφίτας και αναδύεται από το σκοτάδι ένα ράφι με μεγάλα, φθαρμένα βιβλία και ακριβώς δίπλα μερικές πάνινες κούκλες... και ένα σωρό άλλα παραπεταμένα από τους κατόχους τους αντικείμενα, τα οποία όμως μέσα στα μάτια ενός παιδιού γιγαντώνονται σε πολύτιμα ευρήματα... κειμήλια.

Έτσι κι εγώ. Με φακό την σύνδεσή μου στο Internet χώνομαι (ή χάνομαι) στα άδυτα των blog σας, κι σας εξερευνώ, φέρνοντας ξανά στο φως "χαμένα" κείμενα. Το καθένα απ' αυτά είναι κι από μια ματιά στο μυαλό και την ψυχή του καθενός από σας. Ένα αποτυπωμένο σε λέξεις κομμάτι του εαυτού σας. Ένα ψήγμα της προσωπικότητάς σας. Μπορώ, υπό το αχνό φως μιας... 56k να διακρίνω απόψεις και προβληματισμούς, αγάπες, ανησυχίες, και ό,τι άλλο είναι αυτό που σας ωθεί να παίρνετε ένα πληκτρολόγιο και να μοιράζεστε σκέψεις και συναισθήματα μέσα σε τούτη τη κοινότητα. Εσείς μπορεί να τα υποτιμάτε και να λέτε "εντάξει, ένα κειμενάκι έγραψα κι εγώ για να ξεχαρμανιάσω", μα στα μάτια του αναγνώστη είναι πολύ πιο σημαντικό.

...

Είναι όμως και κάτι posts που σε αποστομώνουν. Καθώς διαβάζεις ένα blog από πάνω μέχρι κάτω, από το ένα post στο προηγούμενό του, φτάνεις πότε-πότε σε κάποιο κείμενο που λάμπει! Το διαβάζεις ξανά και ξανά, δίχως να το χορταίνεις, γεμάτος θαυμασμό... Μικρός, ή μεγαλύτερος σε έκταση, θησαυρός.

"Αριστούργημα", λες. "Χαλάλι ο χρόνος που μου πήρε για να το ανακαλύψω"... Και νοιώθεις τυχερός που κατάφερες μέσα απ' αυτόν τον ωκεανό γραπτών να ανασύρεις αυτό το θησαυρό. Αποθηκεύεις το link ή αντιγράφεις το κείμενο και το αποθηκεύεις στον υπολογιστή σου, για να μπορείς να ξαναχαθείς ανάμεσα στις γραμμές του αργότερα και πάλι...

Καμιά φορά είναι αυτό ακριβώς το παράπονο που ήθελες να εκφέρεις μα δεν έβρισκες τα λόγια, και τώρα που το βρήκες γραμμένο από άλλον νιώθεις επιτέλους "λύτρωση". Άλλοτε είναι ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα, που σε συγκινεί και σε συναρπάζει όσες φορές κι αν ο ξαναδιαβάσεις. Τσιμπιέσαι. Λες: "Δεν μπορεί να το διάβασα στο Internet αυτό!". Κι όμως...

...

~~~


Καθώς κουνάω το ποντίκι πάνω από ένα link που παραπέμπει σ' ένα παλιό κείμενο, θαρρώ πως ακούω μια πνιχτή φωνή, γεμάτη απελπισία. "'Ει, εδώ, εδώ! Κάνε μου κλικ! Διάβασέ με! Βγάλε με επιτέλους από την λήθη!"

Τα κείμενα λατρεύουν να διαβάζονται. Χαμογελούν γεμάτα αυταρέσκεια όταν ζευγάρια μάτια τα χαϊδεύουν από πάνω μέχρι κάτω. Και δεν ξέρετε πόσο δυστυχισμένα νοιώθουν εκεί στα χρονοντούλαπα που τα στοιβάζουμε άπαξ και περάσουν 15-τόσες μέρες.

~~~


Σκεφτόμουν σ' αυτό το κείμενο να σας παραθέσω ορισμένα από τα υπέροχα ευρήματα της ανασκαφής μου, και είχα ξεκινήσει να φτιάχνω μια λίστα, αλλά αφ' ενός κατέληξε μακρυσκελέστατη, αφ' ετέρου θεώρησα πως δεν πρέπει να σας κατευθύνω σε συγκεκριμένα κείμενα, αλλά απλώς να σας πείσω να ψάξετε μόνοι σας. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, σημασία έχει να κάνεις το ταξίδι...

Αυτό το "Όλοι ατάλαντοι γραφιάδες είμαστε εδώ μέσα." είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε αφεθεί να πιστεύουμε. Έχω βρει κείμενα "εδώ μέσα" που πολλοί καταξιωμένοι συγγραφείς θα έβγαζαν το καπέλο τους, διαβάζοντάς τα.

Για το τέλος, μια συμβουλή μονάχα:

Μελετάτε τα αρχεία, μην τα αγνοείτε.

Δεν φαντάζεστε τι περιμένει εκεί μέσα τον καλό εξερευνητή...

Tero


Nostalgia είναι το όνομα ενός πολύ όμορφου κομματιού για κιθάρα...