(DiS) ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΝΤΙ …
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΝΤΙ … | 20/6/2005@21:35 |
Τα ‘πε τα καταδίκια της η Κουρούνα, τα ‘πε κι ο Πιτσιρίκος … τα διάβασα, θυμήθηκα τον δικό μου καημό και είπα να σας τη σπάσω εντελώς αντιγράφοντας ΚΑΙ τους δύο. Και γκρινιάξτε όσο θέτε. Στην τελική γιατί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ να εμπνέει κοτζάμ φεμινιστικό κίνημα κι όλα καλά και γω να μην τολμάω να εμπνευστώ από δυό blog-ο-κείμενα; Χώρια που εγώ είμαι και της οικονομίας χρόνου και λέξεων και θα σας βγω και βολικότερη (cradle που σας κούναγε).
Βουρ για την σοβαρή εμπειρία, λοιπόν …
Μια βδομάδα πίσω (μιάμισυ για την ακρίβεια αλλά το “μιά” κάνει πιό λογοτεχνικό και στομφώδες) ξεκίνησε για μένα ένας Γολγοθάς που λέγεται “δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ γιατί νοιώθω κάπως”. Τώρα θα μου πείτε, “σιγά τα λάχανα”, σ’ όλους συμβαίνει που και που”. Αμ εδώ είναι και το ζητούμενο. Σε μένα ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ (κάτι που έχει να πει πολλά για τη ψυχολογία βοδιού και την αναισθησία όνου που πιθανώς διαθέτω αλλά αυτό είναι θέμα άλλου post που επιμελώς θα αποφύγω να συγγράψω). Έκλεινα, λοιπόν, τα ματάκια μου τα καστανά, μουρμούραγα “έλα ύπνε πάρε το” και … τίποτα. Ρε να γυρνάω από δω, ρε να κλωτσάω από κει … εγώ και το ρολόι το ένα μας! Μια λύση που πέρασε απ’ το ευφυές μυαλό μου, να ματα-ξεκινήσω δηλ. το διάβασμα του “Αλχημιστή” μπας και ξεραθώ, δεν ευδοκίμησε γιατί το βιβλίο το πέταξα (κυριολεκτικώς) με το που έφτασα στο δεύτερο κεφάλαιο. Τώρα;
Η τηλεόραση μετά τις 12 έχει ωραιότατα και κάργα βαρετά πράγματα, σκέφτηκα. Να λοιπόν οι περιπέτειες του ‘70, να οι επαναλήψεις των ντοκυμανταίρ για τις φάλαινες, να τα καραsoft πορνό (είμαι του hardcore … δεν βοήθησαν), καπάκι κι οι διαφημίσεις της Μύριαμ και του Τζόσουα (σε πω τι μοίρα σου, σε πω το ριζικό σου) … ΔΕΝ ζαβλακώθηκα. Τέλος των πάντων, με βρήκε το χάραμα οκλαδόν στον καναπέ, με το μάτι γαρίδα, τη φάτσα να θυμίζει ύποπτα μπαγιάτικο λείψανο και το μυαλό μου να υπολειτουργεί μεν αλλά να προσπαθεί να βρεί την αιτία του κακού δε.
Και φτάνει το επόμενο βράδυ. Μια απ’ τα ίδια και το χάλι μου το εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους οχτρούς μου (μωρ’ δε γαμιέστε που θα παριστάνω και την “καλή” .. κακό ψόφο νάχουν, που έλεγε και η γιαγιά μου η Αντωνία). Ημέρα Παρασκευή ήταν το τρίτο μεγαλειώδες βράδυ. Και κει που ετοιμαζόμουν να φιάξω χαμομήλια και να ρίξω τρείς κουταλιές της σούπας Phenergan σε έκαστη κούπα, ανακάλυψα την αιτία του κακού: Πονόδοντος. Ω ναι!. Παρασκευή βράδυ κιόλας (επανάληψις μήτηρ μαθήσεως) για να αποδειχτεί περίτρανα one more time ο νόμος του Μέρφυ. Είχα ρίξει, το βλήμα, την ψυχανάλυση του αιώνα για να βρω την άκρη και δεν έδωσα σημασία στο περίεργο μούδιασμα του δεξιού τραπεζίτη μου και τα ψιλοδέκατα που το συνόδευαν. Εμ βέβαια, είμαι των σοβαρών εγώ, είμαι των αναλύσεων εγώ … πάρτα τώρα!
- “Μαμάάάά, που έχεις βάλει τα παυσίπονα;”
- “Ποιά παυσίπονα παιδί μου;
- “Τα Πονστάν …”
- “Τελείωσαν”
- “Και δεν έχουμε τίποτα;”
- “Ασπιρίνες έχουμε … και Παναντόλ”
- “#@@$%^%^, γιατί δεν πήρες αφού τελείωσαν;”
- “Εγώ θα τα θυμάμαι όλα βρε παιδί μου;”
- “$%$#@$^&”
- “Μίλα καλύτερα, δεν σου φταίω εγώ σε τίποτα”
- “Πονάάάάωωωω”
- “Ε, πάρε μια ασπιρίνη”
- “##@$%^&^&”
Τάριξα τα μούτρα μου, να πω ότι δεν τάριξα; … και μία και δύο και μισό κουτί ασπιρίνες πήρα. Και … κοιμήθηκα. Ω ναι! Και την άλλη μέρα βγήκα στη ζητιανιά.
- “Ρε συ Βασιλική, έχεις κανα Πονστάν;”
- “Τι το θες;”
- “Έχω πονόδοντο, γμτ”
- “Πονστάν δεν έχω αλλά να σου δώσω Μεζουλίντ”
- “Δώσε”
- “Ένα σου φτάνει;”
- “Κουτί; Μάλλον … ξέρω γω;”
- “Α, κατάλαβα … ”
Μου έδωσε 5 χάπια. Και άντε πάλι η περιπλανώμενη Ιουδαία στη γύρα.
- “Μωρή φιλενάς, κανα χάπι σου βρίσκεται;”
- “Τα ecstasy τα πήρα όλα χθες”
- “Μωρή μαλάκω έχω πονόδοντο, έχεις κανα χάπι;”
- “Έχω Μεζουλιντ” (πολύ της μοδός αυτά τα Μεζουλίντ)
- “Δώσε ότι έχεις”
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα και υπολογίζοντας τα καταναλωθέντα χάπια ανά ημέρα, πρέπει να πήρα ίσαμε 2 κουτιά Μεζουλιντ σε τρείς μέρες. 8 χάπια ανά 24ωρο, άμα λάχει. Μιλάμε για ΤΟΝ πονόδοντο. Τάδα όλα. Κυλίστηκα στο πάτωμα. Σκαρφάλωσα τους τοίχους. Κοπάνησα το κεφάλι μου στον πάγκο της κουζίνας. Λίγα λέω πολλά να καταλαβαίνετε, δηλ.
Ημέρα Δευτέρα και η Ξενούλα στημένη απ’ όξω απ’ τ’ οδοντιατρείο.
Να μπω ή τσου; Να μπω φυσικά, μη σκέφτομαι χαζά παρακαλώ.
Μισή ώρα μετά βρέθηκα ξάπλα στην ΚΑΡΕΚΛΑ.
Τώρα, για να εξηγηθώ. Από τα παιδικά μου χρόνια τραβιέμαι με τα δόντια μου. Τι εξαγωγές, τι σφραγίσματα, τι ακροριζεκτομές, τι ψευδοκολοβώματα, τι στεφάνες, τι γάμησέ με κι άφησέ με (κανα μήνα μετά αν είσαι καλός, παρακαλώ). Με λίγα λόγια, εγώ και η οδοντιατρική καρέκλα δεν είμαστε άγνωστοι. Έχουμε μια σχέση, πως να το πω .. αμφίδρομη. Αυτή με αγαπεί και γω τη μισώ με όλο μου το είναι.
Back to the future, τώρα.
Να λοιπόν, η πτωχή πλην τίμα κόρη (εγώ ρε όρνια) ξάπλα κι ανάσκελα στην καρέκλα του μαρτυρίου με τα νύχια μπηγμένα στα πλαϊνά της (της καρέκλας -πονάς μωρή; ΧΑΙΡΟΜΑΙ-), τα πόδια τέντα μπροστόθεν (νεκρική ακαμψία του κερατά), τα μάτια γκαβωμένα απ’ το φως (κείνο πάνω απ’ το κεφάλι του θύματος, πούναι σαν ταψί) και το στόμα να χάσκει ηλιθίως. Και καπάκι από πάνω της ο οδοντίατρος. Που ήταν γκόμενος. Μιλάμε για ΦΟΒΕΡΟΣ ΓΚΟΜΕΝΟΣ. Και θυμήθηκε (η πτωχή πλην τίμια που λέγαμε) τη μαλάκω τη φιλενάς της, που έλεγε ότι τέτοιος ήτο κι ο νεφρογιατρός αλλά τι τα θες .. τέτοια ώρα τέτοια λόγια και ΤΕΤΟΙΑ γκαντεμιά.
Την οποία (γκαντεμιά) την ξέχασα πάραυτα με το που είδα τον τροχό. Μιλάμε ότι τέτοιο τράνταγμα … ε, τι να πω … το είχα ξαναζήσει. Γκρρρ απο δω, γκρρρρρ από κει, να και κάτι βελόνες να χώνονται σε σημεία απόκρυφα που αδυνατώ να αποκαλύψω ακόμα και σ’ ενήλικους αναγνώστες, βάλε και τα “φτύσε” του γιατρού (ύψιστη ξεφτίλα) … μια ώρα μετά βρέθηκα με μια ημιβουλωμένη τρύπα ναααα (με το συμπάθειο), τρείς ακτινογραφίες (χαϊλής ο γιατρός, μου τις έβαλε να τις δω και σε οθόνη PCιού για να ξέρω τι πληρώνω), δυό κουτιά αντιβίωση Augmentin (γενική αντιβίωση διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν), 50 ευρά μείον και μια διάγνωση που έλεγε: “Αν καταφέρουμε και το σώσουμε θα βάλουμε μετά θήκη* που θα κάνει 250 ευρά και θάναι από πορσελάνη”^.
Κι όλα αυτά για ένα γαμημένο τραπεζίτη, παντελώς άχρηστο ακόμα και σε μένα. Μασάω πάντα από την άλλη μεριά.
* κατάλαβες τώρα blogakia που πήγαινε το smilie με την χρυσή θήκη φάτσα φόρα; Χίλιες φορές ένα φτύσιμο από ένα πονόδοντο τριών ημερών σερί. Πίστεψέ με. Τάχω ζήσει και τα δύο.
^ προς ενημέρωση, το δόντι τελικά δεν σώζεται και πρέπει από βδομάδα να το βγάλω. Και δεν θέλω. Και πονάω ακόμα που και που γιατί προφανώς θέλει αυτό.
Υ.Γ.: Διαπιστώνω ότι συνέγραψα επιτέλους και γω ένα “σεντόνι”. Γίπιιιιιιι !
| σχόλια (10) | από την DiS |
Αν δεν συγγράψουμε “Το οδοντιατρείο (νοσοκομείο) των Τεσσάρων (Πέντε -έξι)” δεν είμαστε τίποτα. Χαίρομαι που ανακάλυψα αμέσως τους καλύτερους -πιο πολύ χαίρομαι που το κατάφερα μόνος μου-με τη μύτη. (Γαμώτο ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ερωτεύτηκες -ακόμα είμαι.)
|
Απορώ πώς σας αφήνω και με αντιγράφετε με τόση άνεση…
|
Σπάω την σιωπή μου (κατόπιν αδείας από την αρχιεπισκοπή) για να καταγγείλω (το προφανές νομίζω) ότι η DiS τα παίρνει από τις φαρμακοβιομηχανίες και να αφήσει τα περί πονόδοντου κλπ.! Να πουλήσουμε κάνα Μεζουλίτ πως διάολο τα λένε, να κονομάει ο Γιαννακόπουλος, να παίρνει ο βάζελος πρωταθλήματα. Αίσχος.
|
Πιτσιρίκο, επειδή τελικά δεν μπορώ να σου κρυφτώ, τα του έρωτός μου θα τα ξεράσω λεπτομερώς σε e-mail for your eyes only, προκειμένου να επιδοθούμε μετά και σε ρομαντικές (πλην βαθυστόχαστες πάντα) αναλύσεις! Κoυρούνα, όντως μια άνεστη την έχουμε. Δεν βάζεις και συ κανα smilie σκέτο να τους στείλουμε όλους αδιάβαστους; Βαρόμετρε, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid, mesulid! (καλά, το μιλφέϊγ … ένα ΠΟΙΗΜΑ!)
|
Μα εγώ νομίζω ότι τελικά είχε δίκιο ο Πιτσιρίκος. Αφού το δοντάκι σε πονούσε έτσι κι αλλιώς. :P
|
Ξένια, σε καταλαβαίνω (εδώ και κανα χρόνο, “εντός εκτελούνται έργα ασφαλτοστρώσεως”‘ ούτε η ΠΑΘΕ..). Περαστικά, κι εύχομαι να γλυτώσεις τις απονευρώσεις.
|
Νομίζω λέγεται μεσουλίντ…
|
Θα σου έλεγα περαστικά αλλά ακούγεται ηλίθιο αφού θα σου φάνε τελικά το δόντι. Ελπίζω όμως να περάσουν οι πόνοι (χωρίς να έχεις εθιστεί στα παυσίπονα).
|
Εννοείται ότι το δικό μου σενάριο (βλ. σχόλιο προηγούμενου ποστ) είναι καλύτερο. ΘτΠ έχεις δίκιο αλλά που να το βρεις! DiS, το γιατρό τον χούφτωσες; Χούφτωστον, χούφτωστον!!
|
αχ αχ άσε με και ήρθε σήμερα ο λογαριασμός της οδοντιάτρου (που δεν ήταν καν γκόμενα) και με τόσα φράγκα θα τον είχα στείλει Ελλάδα να το κάνει τα %^$#σφραγισματάκια και να μου φέρει και καταϊφι ΚΑΙ tub-o-flo.
|
{Δια του λόγου το αληθές...}
Το εÏανÎÏεÏε ÏÏο ÏÏÏ Î¿ Tero ÏÏÎ¹Ï 4:31 μ.μ.
ÎÎÏα-ÏÏÏλια: 0
