Βοηθήστε αν μπορείτε

####################################
Επειδή δεν είμαι και ο πιο "παλιός" στην μπλογκόσφαιρα, και όλο και κάποιο πρώην blog θα μου 'χει διαφύγει, αν θυμάστε εσείς κάποιο blog που διαγράφτηκε και δεν υπάρχει στο "νεκροταφείο" δεξιά, παρακαλώ κάντε ένα σχόλιο-επισήμανση.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν ψάχνω blogs που απλά σταμάτησαν να ανανεώνονται. Ψάχνω blogs που έχουν διαγραφεί.

####################################

Ευχαριστώ την l'esprit de l'escalier και τον Oneiro που με βοήθησαν με τις δικές τους λίστες.

Tero

(Taflinel) "...ήτανε όλα ψέμματα και λόγια του ντελβέ..."

αλτέρνατιβ τάιτλ: "...κι όλα αρχίζουν εδώ... μέσα στο τέλος αυτό..."

Φθινόπωρο. Απαραίτητα φθινόπωρο.
Η πιο σικάτη εποχή για μελό.

Ώρα 4:14 πμ.
Μέσα στη βροχή, μια θολόλιγνη φιγούρα περιμένει άδικα το λεωφορείο.
Κρατώντας μια γυάλινη ομπρέλα αργοβαδίζει πάνω-κάτω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι προσπερνούν κι αυτή πατά προσεχτικά στα γκρίζα τετράγωνα.
Το περπάτημα σταματάει λόγω ενός ιπτάμενου επισκέπτη:
ένας σπίνος απιθώνει έναν ανθό στα πόδια της.
Δε φαίνεται να σαστίζει ούτε στιγμή.

Πετά μακριά την ομπρέλα που γίνεται θρύψαλλα χτυπώντας σ' ένα κυπαρίσσι,
πατά τον ανθό σαν να σβήνει μισοτελειωμένο τσιγάρο και
στρίβει στον αέρα το ασημένιο νόμισμα που κρατούσε.
Από τη μια πλευρά η αυτοθυσία και από την άλλη η εξουσία.

Τα μάτια της παρατηρούν το κέρμα μέχρι την άτσαλη προσγείωση.
Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για να δω το αποτέλεσμα.
Στέκεται ακίνητη κι αγκαλιάζει τους ώμους της με τα δυο της χέρια.
Αυτό για μερικά δευτερόλεπτα.
Κι ακόμα μερικά.

Ύστερα σπάει απότομα την παράξενη αυτή αγκαλιά και το δεξί χέρι της κάνει νόημα στο ταξί που έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου...

Μπαίνει βιαστικά στο πίσω κάθισμα.
-"Καλημέρα, δεσποινίς. Που πάμε;"
-"Μακριά."
-"Ξέρετε... είστε πολύ όμορφη."
-"Εεε... εντάξει," ψέλλισε και μαζεύτηκε στη γωνιά της πόρτας.
Ήταν η τελευταία της κουβέντα σε αυτήν την κούρσα...

Η δημοσίευση έγινε: Δευτέρα, Σεπτέμβριος 12, 2005 στις 10:48:00 πμ.

{Δια του λόγου το αληθές...}

(προμηθέας) Βασανιστήρια

Επειδή αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 28 (όχι 28, 38 - μα τι έπαθα, ξέχασα να μετράω ή νιώθω ακόμα τόσο μικρός;;;) χρόνια από την επιβολή της Χούντας στην Ελλάδα και επειδή αυτόν τον καιρό με απασχόλησε το ζήτημα του μαρτυρίου ως τεκμηρίου αγιότητας, ως δοκιμασίας που αναδεικνύει τον αγνό πιστό (οποιασδήποτε ιδέας), γιαυτό αποφάσισα να παραθέσω ένα κείμενο ξανά επίκαιρο. Τολμώ να υποθέσω πως αν οι Ρωμαίοι απλώς βασάνιζαν το Χριστό για καμιά βδομάδα ή μήνα (ρετσινόλαδο και πάγος, ξύλο, φάλαγγα, υποχρεωτική αϋπνία, σβήσιμο τσιγάρων πάνω του, ξερίζωμα νυχιών κλπ) -αντί να τον σκοτώσουν- και εάν ο Χριστός δεν έκανε κανένα από τα μαγικά του τότε μάλλον θα κάρφωνε όλους τους μαθητές του για να γλιτώσει από τον πόνο.

Ένα από τα πρώτα θύματα που είδα ήταν ένας νέος μόλις δεκαοχτώ ετών. Τον είχαν βασανίσει στο δωμάτιο της ταράτσας της ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας. [...] Άντεξε στα βασανιστήρια κάπου είκοσι ώρες. Ύστερα μίλησε. Κατέδωσε τον καλύτερο φίλο του. Τον κατέβασαν στο υπόγειο, ένα μέρος που το έλεγαν "πηγάδι" κι εκεί τον άφησαν σ' ένα κελί χωρίς κρεβάτι και σκεπάσματα, ώσπου να εξαφανιστούν το πρήξιμο των ποδιών και οι άλλες πληγές. [...] Λίγο καιρό αργότερα όλα αυτά τα παιδιά αφέθηκαν ελεύθερα με αμνηστία. Τότε τον συνάντησα και μου διηγήθηκε την ιστορία του.
-Επρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο, είπε. Μίσος και πόνος σκοτείνιασαν τα μάτια του. Σώπασε λίγο σαν να θελε να συγκρατήσει τα λόγια που ακολούθησαν:
-Εμείς, που μας ανάγκασαν να προδώσουμε, ποτέ δεν θα συγχωρήσουμε, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.
[...] Το Νοέμβριο του 1970, ο Αλέξανδρος Παναγούλης κατόρθωσε να βγάλει λαθραία από τη φυλακή το ακόλουθο γράμμα:
[...] Βρίσκομαι δυο χρόνια τώρα σε αυστηρή απομόνωση. Έχω υποβληθεί σε τρομερά βασανιστήρια: περιληπτικά αναφέρω. - Μαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινα σε όλο μου το κορμί. - Χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κατάγματα σε δύο ή τρία πλευρά. - Εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα γεννητικά όργανα. - Πέρασμα στην ουρήθρα μου μιας λεπτής βελόνας από ευαγωγό μέταλλο και θέρμανσή του εκτός της ουρήθρας μέρους με αναπτήρα. - Απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας. - Λακτίσματα. - Γρονθοκοπήματα. - Τράβηγμα των μαλλιών. - Χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα.

Αμαλία Φλέμινγκ, Προσωπική κατάθεση.

posted by Προμηθέας at 12:36 μμ {Σημ.: Παρασκευή, Απρίλιος 22, 2005 -- Tero}

4 Comments:

amarkos said...

Μια διόρθωση μόνο, 38 και όχι 28 χρόνια έχουν περάσει από την επιβολή της χούντας. Πώς περνάει ο καιρός ε; Αλλά οι μνήμες δεν πρέπει να σβήσουν.

Μια κυρία τηλεφώνησε χτες ανήμερα σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσ/νίκης για να αναφέρει ότι στα χωρία της Κοζάνης η χούντα έφερε το φως -αφού μέχρι τότε δεν είχαν ηλεκτρικό- και άλλαξε τη ζωή τους. Ενώ ο Καραμανλής και οι υπόλοιποι μέχρι σήμερα τι έκαναν;

Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους με θετικές μνήμες από την επταετία. Αγνοούν το γεγονός ότι παράλληλα οι μισοί Έλληνες ήταν στα ξερονήσια. Αν όμως τους φέρνανε το παιδί τους σε φέρετρο από την Κύπρο τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά.

2:53 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Anonymous said...

Τολμώ να υποθέσω πως αν οι Ρωμαίοι απλώς βασάνιζαν το Χριστό για καμιά βδομάδα ή μήνα (ρετσινόλαδο και πάγος, ξύλο, φάλαγγα, υποχρεωτική αϋπνία, σβήσιμο τσιγάρων πάνω του, ξερίζωμα νυχιών κλπ) -αντί να τον σκοτώσουν- και εάν ο Χριστός δεν έκανε κανένα από τα μαγικά του τότε μάλλον θα κάρφωνε όλους τους μαθητές του για να γλιτώσει από τον πόνο

μμ..τι έξυπνο..να υποθέσω και εγώ ότι αν όλοι κάρφωναν όλους με μιας τότε δεν θα βασανιζότανε κανένας.Απλά μια μέρα οι φυλακισμένοι θα ήταν πιο πολλοί από αυτούς που είναι απ΄έξω και θα είχαμε δημοκρατία - ακριβώς επειδή όλοι θα είχαν κινητοποιηθεί έναντια στην γελιότητα αντί να αφήνουν 10000 άτομα να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.Η αδιαφορία σκοτώνει,όχι το όπλο. Αν η χούντα δεν είχε την εμμονή του Ελληναρά να σώσει ότι δεν χρειαζότανε σωτηρία (την Κύπρο)τότε ακόμα χούντα θα είχαμε.

3:39 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Sraosha said...

Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά: που θίγετε το θέμα των βασανιστηρίων.

Τα βασανιστήρια ήταν γνωστά αλλά ο ιερός και άχραντος "λαός" απλούστατα αδιαφορούσε: έχοντας βρει την 'ηρεμία' του, στήριζε τους μιαρούς προδότες σιωπηλά αλλά και ενεργά. Έίπε μια ψυχή κάποτε "ε, ναι, φασίστες ήτανε, το ξέραμε. Αλλά έφτιαχναν δρόμους. Κι αν έδερναν πεντακόσια κουμούνια, τι έγινε;" Αυτό πρέπει τελικά να θυμόμαστε διαρκώς και να το υπενθυμίζουμε επετειακά σε εαυτούς και αλλήλους.

9:38 μμ, Απρίλιος 22, 2005

Προμηθέας said...

Επειδή νομίζω πως η άποψή μου για τον πόνο είναι πάνω κάτω γνωστή νομίζω πως το καλύτερο συμπλήρωμα είναι άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Αμαλίας Φλέμινγκ το οποίο διαβάζω:

Την 1η Νοεμβρίου 1968, ο Παπανδρέου πέθανε. Αρχικά τον έβαλαν στην μικρή εκκλησία του νοσοκομείου. [...] Πήρα και πάλι ταξί για να μπω στην εκκλησία. Για μια ακόμη φορά έχυσα όλη μου την αγανάκτηση: "Κατάφεραν να τον σκοτώσουν", έλεγα. Ο οδηγός του ταξί με ρώτησε: "Τον έχουν στην εκκλησία; Λέτε να τολμήσω να πάω να τον δω;"
"Είναι δική σου δουλειά", του είπα. "Θα θελα πολύ να πάω, μα μπορεί να είναι επικίνδυνο -τι λέτε;"
Μου ερχόταν αηδία. Θεέ μου, γιατί να φοβούνται τόσο οι άνθρωποι; Του ξανάπα: "Είναι δική σου δουλειά".
"Μπορεί να μου πάρουν την άδεια", είπε. "Έχω οικογένεια να θρέψω μα θέλω πολύ να πάω να τον δω." Η φωνή του ακουγόταν σαν κλάμα. Κατάλαβα και μαλάκωσα.
"Μην πας", του λέω, "θα πάω εγώ δύο φορές. Μία για μένα και μία για σένα."

2:59 πμ, Απρίλιος 23, 2005

{Δια του λόγου το αληθές...}