(Taflinel) "...ήτανε όλα ψέμματα και λόγια του ντελβέ..."

αλτέρνατιβ τάιτλ: "...κι όλα αρχίζουν εδώ... μέσα στο τέλος αυτό..."

Φθινόπωρο. Απαραίτητα φθινόπωρο.
Η πιο σικάτη εποχή για μελό.

Ώρα 4:14 πμ.
Μέσα στη βροχή, μια θολόλιγνη φιγούρα περιμένει άδικα το λεωφορείο.
Κρατώντας μια γυάλινη ομπρέλα αργοβαδίζει πάνω-κάτω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι προσπερνούν κι αυτή πατά προσεχτικά στα γκρίζα τετράγωνα.
Το περπάτημα σταματάει λόγω ενός ιπτάμενου επισκέπτη:
ένας σπίνος απιθώνει έναν ανθό στα πόδια της.
Δε φαίνεται να σαστίζει ούτε στιγμή.

Πετά μακριά την ομπρέλα που γίνεται θρύψαλλα χτυπώντας σ' ένα κυπαρίσσι,
πατά τον ανθό σαν να σβήνει μισοτελειωμένο τσιγάρο και
στρίβει στον αέρα το ασημένιο νόμισμα που κρατούσε.
Από τη μια πλευρά η αυτοθυσία και από την άλλη η εξουσία.

Τα μάτια της παρατηρούν το κέρμα μέχρι την άτσαλη προσγείωση.
Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για να δω το αποτέλεσμα.
Στέκεται ακίνητη κι αγκαλιάζει τους ώμους της με τα δυο της χέρια.
Αυτό για μερικά δευτερόλεπτα.
Κι ακόμα μερικά.

Ύστερα σπάει απότομα την παράξενη αυτή αγκαλιά και το δεξί χέρι της κάνει νόημα στο ταξί που έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου...

Μπαίνει βιαστικά στο πίσω κάθισμα.
-"Καλημέρα, δεσποινίς. Που πάμε;"
-"Μακριά."
-"Ξέρετε... είστε πολύ όμορφη."
-"Εεε... εντάξει," ψέλλισε και μαζεύτηκε στη γωνιά της πόρτας.
Ήταν η τελευταία της κουβέντα σε αυτήν την κούρσα...

Η δημοσίευση έγινε: Δευτέρα, Σεπτέμβριος 12, 2005 στις 10:48:00 πμ.

{Δια του λόγου το αληθές...}