(Macmanus) Ο Λιαντίνης Ζεί!

7.7 σήμερα!
6 χρόνια πριν, κατά την διάρκεια της Αιμοκάθαρσης, στο Τμήμα Τεχνητού Νεφρού του Λαϊκού, έφευγε ο πατέρας μου για το πιό μεγάλο του ταξίδι! Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή! Ένα ταξίδι σε μέρη που ποτέ του δεν είχε επισκευθεί... Γιατί, αυτόν τον πλανήτη τον ταξίδευσε από Ανατολή σε Δύση, κι από Βορρά σε Νότο , πάμπολλες φορές!

Μακάρι να βρήκε έναν άλλο άξιο Μαρκόνη(Ασυρματιστή) στο ταξίδι για συντροφιά, σαν τον Μαρκόνη που είχε στο "Κυρήνεια", στις θάλασσες της Ιαπωνίας, να του διαβάζει τα ποιημάτά του σε πρώτη ανάγνωση! Αρκεί βέβαια να μην τον τάραζε στην Βάρδια!

Ο πατέρας μου έγινε Ναυτικός για να φύγει από την Χώρα, μετά την έξοδο του, την υπογραφή του, από την Νέα Ακρόπολη του Έθνους, την Long Island (Μακρόνησο)...Επίσης ήταν επιτακτική ανάγκη γιά να θρέψει και να σπουδάσει τα 5 μικρότερα αδέρφια του, μιάς κι ήταν ορφανός/α...

Δύο συμβουλές μου είχε δώκει:
-"Να μην γίνω ποτέ μου, Ναυτικός!" (πράγμα που το μετάνοιωσα , που τον άκουσα!)
και
-"Να σηκωθώ να φύγω , όσο είναι νωρίς από αυτήν την Χώρα, και να μην επιστρέψω πίσω ποτέ!" (Εδώ δεν τον άκουσα, αν και ποτές δεν είναι αργά!
Σε κάποια άλλη μου ζωή, ζούσα στα Highlands, πολεμιστής του Γουάλλας, και μπορεί εκεί να πάω να ψοφήσω κι εγώ, σαν τον Λιαντίνη...)

Το μεσημέρι εκείνης της μέρας, γύρισα στην ώρα μου από το μαγαζί!
Η μητέρα μου με περίμενε στην αυλόπορτα , αναστατωμένη!
-"Τηλεφώνησαν από το Λαϊκό, μου λέει...κάτι συνέβη , να πάμε εκεί, δεν μου είπαν λεπτομέρειες..."

Αισθανόταν καλά τον τελευταίο καιρό ο πατέρας, κι έτσι πήγαινε μόνος του για αιμοκάθαρση! Με το ταξί του ΝΑΤ δηλαδής....Δίχως άλλη παρέα!

Το καταλάβαμε, χαζοί δεν ήμεθα!

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, το τελευταίο του, ένοιωθε τόσο καλά, που αφιέρωσε αρκετές ώρες στον κήπο του εξοχικού, στον Κάλαμο!

Οι τελευταίες αναλαμπές βλέπετε!

Να φοβάστε τον άρρωστο, όταν αρχίζει και παίρνει τα πάνω-του!

Στο Λαϊκό, μαύρο κλάμμα από Γιατρούς και Νοσηλευτικό προσωπικό!
Χάθηκε η χρυσοτόκος όρνιθα, βλέπετε!
Με αυτήν την απορία , θα πέθανε σίγουρα ο γέρος μου!
Γιατί του φερόντουσαν τόόόόόσο καλά , στο Νοσοκομείο;
Που να ήξερε τι φακελλάκια(και κοσμήματα) είχαν δοθεί , υπογείως, πλαγίως, διαγωνίως και κάτω από τα τραπέζια, για τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ! Εεεεε.... συγγνώμη , παρασύρθηκα, για την ΥΓΕΙΑ και την ΠΡΟΝΟΙΑ!

Να ψάχνουμε τώρα να βρούμε Γραφείο , για ν΄αποφύγουμε τα κοράκια που καραδοκούν στους Νεκροθαλάμους των Νοσοκομείων της Επικράτειας!

Τηλεφώνημα στον κολλητό μου, τον Θοδωρή "Ευριπίδη"!
Πρόσφατα είχαν χάσει την μάνα τους τα παιδιά!
Μου΄δωσε το τηλέφωνο του Σεϊδη στο Χαλάνδρι!
Αρχίσαμε τα τηλέφωνα...
Να συντάξω την αγγελλία για τις εφημερίδες....

Έγραψα Αξιωματικός Ε.Ν., ενώ έπρεπε να γράψω Αρχιμηχανικός Ε.Ν.!
Τσαντίλα ο αδερφός του, ο θείος Άλκης!
Την επόμενη μέρα θα έστελνα φαξ να το διορθώσουν στις εφημερίδες...

Και πάνω στη τούρλα, να μην ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις (αλήθεια τι ακριβώς πρέπει να κάνει κανείς;) και σε ποιό ΙΕΚ Ζωής να τα μάθεις άραγες...., να μην έχεις και αδέρφια να μοιραστείς τις δουλειές...σκάει μύτη ο γείτονας, με το αυθαίρετο δίπλα, στον Κάλαμο!

Μα που στο διάολο το έμαθε; Ακόμα δεν είχαμε ειδοποιήσει τους πιό στενούς συγγενείς: τ'αδέρφια του!

Μα όχι! Για άλλο λόγο ήρθε!

Έπεσε το ρεύμα στον Κάλαμο, που τους δίναμε παράνομα, για να μην μας ζαλίζουν τον έρωτα με την γεννήτρια τους! Ήταν Καλοκαίρι βλέπετε , και τα ψυγεία φίσκα! Μας ειδοποίησε για να μην βρωμίσουν τα τρόφιμα, αλλά και για μην του κόψουμε την παροχή μετά....

Να πάρω τα κλειδία να πάω πάνω....

-"Μάνο, μην οδηγήσεις μόνος σου, αγόρι μου!"

Ξεκινάμε ,με το αμάξι του γείτονα, για πάνω....

-"Μανώλη, σου ορκίζομαι, δεν κάναμε τίποτα!"
-"Ρε συ, του λέω , κάποιος από τους εργάτες σου, θα έβαλε κα'να εργαλείο στην μπρίζα, και δεν άντεξε το φορτίο, κι έρριξε την ασφάλεια!"
-"Στην ζωή των παιδιών μου! Τίποτα!"

Άρχισα να σκέφτομαι τις ιστορίες που κατά καιρούς είχα ακούσει με τα "ρεύματα" και τις ψυχές των νεκρών!
Μαλακίες λέω...
Μα γιατί ειδικά , στον Κάλαμο;
Μα εκεί ήταν το αγαπημένο του σπίτι!
Το Χαλάνδρι ποτές του δεν τό χώνεψε! Σαν σώγραμπος ένοιωθε, παρότι αυτός το έκανε σπίτι, αυτό το ημιτελές κατασκεύασμα που είχε κτίσει ο παππούς μου, ερχόμενος στο κτήμα να προστατευθεί, μιάς και το σπίτι τους στον Καραβά του Πειραιά, κατεστράφη από τους βομβαρδισμούς των Εγγλέζων!

Αλλόκοτες ιστορίες με ρεύματα και πνεύματα...
Σιγά μην γυρίσουμε και το σήκουελ των "Φτερών του Έρωτα!" τώρα! Το γύρισε το Χόλλυγουντ με τον Λοχαγό Μπορέλι! Φτάνει μιά φορά!

Κι όμως, τις είχα ακούσει πολλές φορές, αυτές τις ιστορίες!
Και πρόσφατα μάλιστα!
Όταν ο φίλος μου, ο Λευρέντης ο Μ., έχασε την κόρη της γυναίκας του, από τον πρώτο της γάμο! Με το που "έφυγε " η 9χρονη Κέλλυ, τα φώτα τους έκαναν καψόνια μέσα στο σπίτι! Καθόντουσαν όλοι μαζί, στο δωμάτιο της κουζίνας, και ξαφνικά έπεφτε η ασφάλεια! Δίχως να κάνουν τίποτα!

Αυτές τις μαλακίες σκεφτόμουνα στο πήγαιν-έλα!
Αντί να είμαι στις "επάλξεις", πήγαινα ταξιδάκι στον Κάλαμο! Δύο ώρες έχασα τσάμπα, για να σηκώσω μιά τόσο δα μικρή ασφάλεια στον πίνακα!

Στον χωματόδρομο της επιστροφής, πριν βγούμε στην άσφλατο του Αμφιαράειου, καταμεσής του δρόμου, συναντάμε μιά χελώνα!

Ήταν το αγαπημένο ζώο του γέρου!
Σταματάμε, και την βάζω στο πορτ-μπαγάζ για να την φέρω στο σπίτι!

Την έφερα για παρέα, για την ήδη υπάρχουσα, δίχως να μπορώ ν'αναγνωρίσω το φύλο. Μετά κατάλαβα ότι οι χελώνες είναι πολύ μοναχικά ζώα, και δεν θέλουν παρέες! Όλο τσακώνοντο(;) στην αυλή!...Την πήραμε , και την βάλαμε στο διπλανό οικόπεδο. Την "δουλειά" τους την είχαν κάνει πάντως. Το επόμενο καλοκαίρι, το καλοκαίρι του Μεγάλου Σεισμού, γέμισε η αυλή με αυγά από χελωνάκια...Πρώτη μου φορά έβλεπα τόσο δα μικρά-στεριανά-χελωνάκια!

Μπορεί και καλύτερα, που λέτε, που έφυγα από το σπίτι!

Να έχω χρόνο , να σκεφθώ! 'Αλλωστε, από μικρός, ένα όνειρο είχα, να πάω μία εκδρομή με το Ορφανοτροφείο! 'Εφθασε η κατάλληλη ώρα πλέον! Άσχετα , αν ποτέ μου δεν κατόρθωσα να το πραγματοποιήσω αυτό τ'όνειρο, αυτά τα 6 χρόνια...Δουλειές βλέπετε!

Δύο περιπτώσεις είναι δύσκολες, όταν χάνεις ένα γονιό!
Ή να είσαι πολύ συνδεδεμένος/φιλαράκι, μαζί του, ή να έχετε αφήσει πολλές εκκρεμότητες για το μέλλον, πολλά πράγματα που έπρεπε να πείτε, αλλά ποτές δεν βρίσκατε την ευκαιρία να τα συζητήσετε, κι όλο τ'αναβάλλατε γι' αργότερα! Αργότερα, αργότερα....
Περιττό να τονίσω ότι ανήκα στην Β΄κατηγορία!

Άσχημο πράμμα αδέρφια η Αιμοκάθαρση!
Και καλά να βλέπεις ηλικιωμένους να την κάνουνε!
Αλλά , άμα βλέπεις μικρά παιδιά με τις σχολικές τους τσάντες παρέα , να πηγαίνουν μέρα-παρά-μέρα στον Τεχνητό Νεφρό, σε πιάνει ένας κόμπος στον λαιμό!

Δεν είναι μιά αρρώστια, πάει-στο διάολο, να κάνεις μια εγχείριση να καθαρίσεις!Ζείς, πεθάνεις, τέλειωσε!...
Είναι καθημερινή κατάσταση , που θα πρέπει να την συνηθίσεις μέχρι του τέλους!
Δεν συνηθίζεται εύκολα!

Τον πατέρα μου, από τα πολλά χαρτζηλικώματα , τον έβαζαν πάντα στα καινούργια-Αμερικάνικα-μηχανήματα που είχε δωρίσει ο Μακαριστός Σεραφείμ στο Λαϊκό!
Καμμία σχέση με τον Σοσιαληστή Ανδρέα, που είχε πάρει ένα αποκλειστικά δικό του, στην Ροζ Βίλλα! Ο Σεραφείμ ερχόταν κούτσα-κούτσα στο Λαϊκό,γιατί υπέφερε από πολλά αυτός-δεν είχε μόνο το νεφρό, και περίμενε στωϊκά την σειρά του! Καθόταν δίπλα-δίπλα με τον πατέρα μου κι έλεγαν ιστορίες από τα παληά!
"Παλληκαράκι", έτσι τον είχε βαφτίσει ο παπάς τον δικό μου!
(Μάλλον γιατί μέχρι να πεθάνει δεν είχε άσπρη τρίχα ο γέρος....)

Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα ήταν αλλοιώς η ζωή της οικογένειας μου!
Της μάνας μου δηλαδή, που ακόμα δεν έχει συνέλθει από τον χαμό!
Κοίτα τι σου κάνει ο "Γάμος από Συνοικέσιο".... Τύφλα, να'χει ο ...τυφλός Έρως!

Αν ζούσε ο Σεραφείμ όμως, θα ήταν διαφορετική η Ιστορία της Χώρας μας!
Δεν θα ΄χαμε μπλέξει με τον "μελετηρό" Παρασκευαϊδη και θα'χαμε αποφύγει του κόσμου τις μαλακίες (Ταυτότητες, Κυρήγματα Μισαλλοδοξίας, Ηλίθια Αστεία[Στέρεο Νόβα] κλπ..)

Σας εχω πεί , ότι έχω την ίδια γενέθλια ημερομηνία με τον Παρασκευαϊδη;
Όχι εεεε;

17.01.1939, ο Πάπαρδος
17.01.1959 ,εγώ!

Ψάξτε γύρω σας, για φίλους-φίλες που να έχουν γεννηθεί 17/01/79...
Αλλοίμονο και στα πιτσιρίκια που γεννήθηκαν 17/01/99...
Όσο περνάνε τα χρόνια, χειροτερεύει-βλέπετε- η κατάσταση!

Καταλαβαίνω απόλυτα την τρέλλα που κουβαλάει ο παπάς (Πάπας μήπως; Θα ήταν καλύτερα;) Την ίδια ζούρλα έχω κι εγώ και προσπαθώ να την κουλαντρίσω! Όσο μπορώ!

Οι Γονείς μου, μου άφηναν πάνω στο τζάκι 2.000δρχ κάθε Σάββατο πρωϊ!
Το χαρτζηλίκι μου!
Έτσι ξεκίναγα για την κλασσική διαδρομή: Μανάκος -Στροφή-Εξάρχεια, για παληό Ροκ, μετά στο πατάρι του παληού Jazz&Rock στην Βησσαρίωνος για τα New Wave και τέλος στον γκουρού, τον συγχωρεμένο Τάσο Φαληρέα, στο Νέο Pop Eleven της Σκουφά, για τις ωραίες εισαγωγές του!

Γύρω στα 220-250 οι δίσκοι από τις Ελληνικές Εταιρείες, στις 320 περίπου οι Εισαγωγείς! Υπολογίστε....

Πάνω κάτω, γύρναγα με δύο κατοστάρικα στη τσέπη, για ΟΛΗΝ την υπόλοιπη βδομάδα!....Ας είναι καλά η γιαγιά! (Εκεί δένει και το καταπληκτικό κομμάτι της Κούκλας μας! που σας έλεγα και τις προάλλες)...

Άλλο να ψωνίζεις από το Amazon, άλλο από τους άσχετους της Μητρόπολης, κι άλλο από Φίλους/Γνώστες του Αντικειμένου, που ήξεραν τι ήθελες και στο είχαν φυλαγμένο όλην την βδομάδα! Πέραν από τις φοβερές γνωριμίες που έκανες σ'αυτά τα μαγαζιά!

Ανδρέας ο WHO, στο PopEleven, για παράδειγμα!
Είχαμε βρεθεί και μετέπειτα, τον καιρό που ήμουνα στον Rock κι ο Αντρέας , πωλητής στην Virgin του Πετρίδη!

Μία ατάκα του , δεν θα ξεχάσω ποτές!
"Εμείς το μόνο που έχουμε Μανώλη, είναι τ'αυτί μας"...
Συγκριτικά με τον κάθε πικραμμένο που έπαιρνε ένα μικρόφωνο κι άρχιζε τις λακαμίες του!
Εμείς τους ήχους, τους έχουμε καταγράψει μέσα στον εγκέφαλο μας όλα αυτά τα χρόνια,και δεν θα τους ξεχάσουμε ποτές κι ούτε θα φισκάρουμε από νότες, όπως-καλή ώρα- τα pc που θέλουν νέο σκληρό γιατί γέμισαν τραγούδια!

Κι αυτήν την κουβέντα, την ξαναθυμήθηκα , όταν αναγκάστηκα να ξεπουλήσω το 80% της δισκοθήκης μου, στον Μr.Βινύλιο στο Μοναστηράκι, και στο άθλιο Υπόγειο του Πάνου, στην Καπλανών (Σόλωνος και Μασσαλίας τότες)

Αλλά ο συγχωρεμένος, ο Φαληρέας ήταν άλλο πράμμα!
Πήγαινες στο ταμείο να πληρώσεις, και καθώς έκοβε την απόδειξη, σου έκανε και μιά μικρή δισκοκριτική στο κάθε άλμπουμ που "χτύπαγε"!
Απίστευτα πράγματα! Κι όπως όλοι οι μποέμ, ποτέ του δεν τα πήγε καλά με το χρήμα! Τον έκλεβαν οι υπάλληλοι του, μπροστά στα μάτια του, κι αυτός "έκανε" πως δεν καταλάβαινε....

Το επόμενο καλοκαίρι, καθισμένος ,μόνος πλέον στην βεράντα του εξοχικού,βλέποντας το πέλαγος που τόσο λάτρευε ο πατέρας μου, μαθαίνω τα άσχημα μαντάτα για τον Φαληρέα! Από το δελτίο των Αποφοίτων του ΣΑΚΑ έμαθα μετά, ότι κι αυτός ήταν συν-απόφοιτος, του Κολλεγίου! Ποτέ δεν το είχα μάθει όσο ζούσε!

Τελευταία φορά που τον είχα δεί, ήταν στις "Γραμμές", τα Χριστούγεννα που παρουσιάζε ο Σαββόπουλος ,την νέα (τότε) δουλειά του : "Το Ξενοδοχείο" με τις διασκευές κλασσικών κομματιών! Από την body-language, και την όλη περιρέουσα ατμόσφαιρα, έβγαλα το συμπέρασμα ότι είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις Νιόνου-Τάσου, αλλά μπορεί και να κάνω και λάθος! Το PopEleven ,που στο μεσοδιάστημα είχε μετονομαστεί σε ΠοπΈντεκα, είχε κλείσει πιά! Όλα τα ωραία στέκια (οι Ναοί μου), παληοί και νέοι (π.χ.Pilgrim στην Διδότου) έκλειναν μέσα στην μαύρη δικτατορία των πανάσχετων, ιδιοκτήτη κι υπαλλήλων, του Metropolis!

Το επόμενο χειμώνα, έρχεται στο μαγαζί μιά φίλη, παληά του υπάλληλος!

-"Ξέρεις, λεπτομέρειες , μου λέει πώς "έφυγε" ο Τάσος;"
-"Λεπτομέρειες;;; Όχι!" της λέω!

Μιά πολύ ζεστή μέρα πέρυσι το Καλοκαίρι, καταμεσής του καύσωνα, ο Τάσος αποφασίζει να μην καλέσει το ασθενοφόρο για την αιμοκάθαρση! Βαρέθηκε πιά! Έτσι απλά...Έτσι απλά , έφυγε!

Βλέπεται, ποτές, δεν έγινε αυτό γνωστό!
Αλλά δεν είναι μόνο ο Λιαντίνης, που νίκησε τον γέρο Χάρο, κι απεφάσισε ΑΥΤΟΣ για το ΠΩΣ και ΠΟΤΕ θα δώκει τέρμα! Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες μικρές-άγνωστες ιστορίες, που δεν θα τις μάθουμε ποτές, γιατί δεν συνοδεύονται από την δική τους ιστοσελίδα!

Εγώ καταγράφω αυτά, στην μνήμη ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του Τάσου του Φαληρέα, που του οφείλω πολλά στην μουσική μου παιδεία!

(*)Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τα ναυπηγεία της Οσάκα, το καλοκαίρι του 1972, κατά την διάρκεια της ναυπήγησης του Ioannis Chandris! Δεν παίζαμε την "Μάχη", πατέρας-και-γυιός, αλλά το πόσο σπαστικοί είναι οι Ιάπωνες με την ασφάλεια , το ξέρετε, δεν χρειάζεται να το τονίσω! Ούτε τολμούσες να τους πείς στα Ελλαδάρικα: "Έεεεελα μωρέέέέ, σιγά μην φορέσω κράνος, μέσα στην επισκευαστική βάση του Ναυπηγείου τώρα"...


In memorium!

posted by macmanus @ 7/07/2005 01:12:00 μμ

12Τα Σχολια-νά μου

violent unknown event said...

...

4:20 μμ

πιτσιρίκος said...

Να είσαι καλά. Είναι μέσα σου.

(το κείμενό σου πολύ δυνατό-ψυχής)

4:23 μμ

macmanus said...

Καλά ρε σεις, ακόμα το διορθώνω, πότε το διαβάσατε;;;

4:45 μμ

dystropoppygus said...

Eμένα κάτι μου'κανε πάντως, κι έβαλα αυτομάτως ν'ακούσω ένα αγαπημένο σι-ντι, το Tαξίμια κι Αυτοσχεδιασμοί, του Φαληρέα συλλογή, τι να πω, αφιερώνω το Σαν Μαγεμένο σ'όσους αναφέρεις, γιατί έτσι μ'άφησε η ανάγνωση.

4:49 μμ

Alberich said...

Στο ποπ 11 μας δουλεύανε τους πιτσιρικάδες. Μας τα παίρνανε και μας πετάγανε στη μάπα αηδίες τύπου Bonzo Dog Doo Dah Band και αργότερα Deep Freeze Mice.Το πιό αξιοπρεπές δισκάδικο ήταν εκείνο το υπόγειο Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους με την μεσόκοπη πωλήτρια που ήξερε τα πάντα.
Υ.Γ.
Όλο το μπλογκ σου διάβασα σήμερα.Είσαι εγκυκλοπαίδεια και έχεις ωραίο γούστο.Μόνο με τα Pop 11 kai την εξιδανίκευση του παλιού Ρήγα δεν συμφωνώ.

4:50 μμ

takeaguietlife said...

...όταν πεθαίνεις κάθε μέρα το τέλος μοιάζει αρκετά ειρηνικό και πράο...

4:59 μμ

spyros said...

Μου τίναξες το μυαλό στον αέρα.

5:33 μμ

Avanti said...

Γειά σου Σκωτσέζε μου!
Γράφε τέτοια όμορφα και δυνατά κείμενα και θα αγιάσεις

11:04 μμ

macmanus said...

Στέκομαι μόνο στους:
"Deep Freeze Mice."

Όταν ο Ζήλος γράφει διθύραμβους στον Ήχο, τι ακριβώς θέλεις να κάνουν και τα δισκάδικα;

Αφού ο κόσμος ερχόταν συστημένος με το απόκομμα στο χέρι!

Μαγαζιά είναι!

Φέρνουν , ότι ζητάει ο λαός!

Πάμε παρακάτω!
Όταν όλοι μοι οι σύντροφοι βολέυθηκαν στην Πασοκρατία, κι η Μισή Γ.Γ. Νέας Γενιάς αποτελείτο από Β-πανελλαδικάριους, αηδία-πλέον- μου προκαλέι ο Ρήγας! Καμμία εξιδανίκευση! Έχεις όμως απόλυτα δίκιο , γιατί ακόμα δεν έχω μαζέψει τα σκόρπια κειμένά μου από τα διάφορα Διαδικτυακά φόρα, κι η εικόνα δεν είναι πλήρης! Από την άλλη, καταγράφω το παρελθόν! Δεν ντρέπομαι για κείνα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Πιστεύαμε ότι θ'αλλάζαμε τον κόσμο...Νέοι ήμεθα, μαλάκες ήμεθα!

11:07 πμ

macmanus said...

Αυτή η μεσόκοπη κυριούλα, η Κυρά Μαρία(αν θυμάμαι καλά) , του Music Corner(αν και πάλι θυμάμαι καλά) είχε πάει στο τέλος στο υπόγειο του Μπάμπη, στο νέο Jazz&Rock!

Δεν αντιλέγω!

Έχει δημιουργήσει ένα μύθο!

Αλλά , εγώ προτιμούσα την γνώμη του Αντρέα του Who, και του Φαληρέα!

Προτιμούσα και τον Ασλάνογλου στο Happening!

Γούστα είναι αυτά!

11:14 πμ

Alberich said...

Μια και είπες Ασλάνογλου.
Έχεις το Alice in a Nightmare?
Δεν θυμάμαι αν ήταν καλό, αλλά έχω την περιέργεια.

1:23 μμ

macmanus said...

Δεν έχω πλέον το 80% της δισκοθήκης μου....

6:04 μμ

{Δια του λόγου το αληθές...}

{Σημείωση: Νοιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω ότι το για το συγκεκριμένο κείμενο ζήτησα την άδεια προτού το αναδημοσιεύσω. -- Tero}