(titania) ____|____
Το ταξί με άφησε στην λεωφόρο. Τη διέσχισα κάθετα με το πάσο μου, χωρίς να περιμένω το φανάρι - η Αθήνα μοιάζει με πόλη-φάντασμα τα κυριακάτικα μεσημέρια του Αυγούστου.
Περπάτησα λίγο και έστριψα αριστερά στο δρόμο.
Δεύτερο κύμα ιδρώτα.
Είχα πολύ καιρό, χρόνια να περάσω από εδώ. Η παλιά γειτονιά θάφτηκε μαζί με τις αναμνήσεις του τελευταίου καλοκαιριού, σε μια απροσπέλαστη σοφίτα του μυαλού μου.
Σήμερα μια μυστήρια εσωτερική δύναμη με παρακίνησε να ξεσκονίσω το παρελθόν, οδηγώντας με στα παλιά μου λημέρια.
Κοντοστάθηκα στο πρώτο δέντρο.
Δροσιά.
Στον κορμό του δεκάδες σκαλίσματα είχαν σβήσει τα δικά μας. Άναψα τσιγάρο.
Κατέβηκα στην καυτή άσφαλτο και πέρασα απέναντι, στο εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό. Η βλάστηση ξεχείλιζε από παντού, σε πείσμα της ζέστης και της ξηρασίας. Ένας πυκνός κισσός δραπέτευε από τα ψηλά σκουριασμένα κάγκελα καταλαμβάνοντας το μισό πεζοδρόμιο. Κάπου εκεί μπλεγμένη μια γαριφαλιά. Έσκυψα να κόψω ένα λουλούδι.
Πορτοκαλο-κόκκινο στα χρώματα που "προστάζει η μόδα" για το φετινό καλοκαίρι.
"Trendy και το γαρύφαλλο" σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Ανηφορίζοντας προς το πατρικό μου, συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα, βημάτιζα περίεργα. Άλλοτε μικρά βήματα, άλλοτε στις μύτες, αριστερά, δεξιά. Το παιχνίδι δεν-πατάω-τις-γραμμές-ανάμεσα-στις-πλάκες. Ένας μοναχικός χορός που επινόησα όταν ήμουν παιδί.
Τότε το παρατήρησα. Οι πλάκες του πεζοδρομίου είχαν αλλαχθεί. Τα μεγάλα λευκά τετράγωνα αντικαταστάθηκαν με μικρά κοκκινωπά παραλληλόγραμμα.
«Αφού πρέπει να κάνω αυτό το flashback, πρέπει να το κάνω σωστά! Χωρίς να πατήσω ούτε μια γραμμή!» σκέφτηκα.
Έτρεξα πίσω στη λεωφόρο σχεδόν αγχωμένος.
Μηδέν οι χαμένες ζωές, πάμε πάλι_
posted by titania at 13:48 {Σημ.: Νοέμβριος 22, 2004 -- Tero} | 1 comments
{Δια του λόγου το αληθές...}
Περπάτησα λίγο και έστριψα αριστερά στο δρόμο.
Δεύτερο κύμα ιδρώτα.
Είχα πολύ καιρό, χρόνια να περάσω από εδώ. Η παλιά γειτονιά θάφτηκε μαζί με τις αναμνήσεις του τελευταίου καλοκαιριού, σε μια απροσπέλαστη σοφίτα του μυαλού μου.
Σήμερα μια μυστήρια εσωτερική δύναμη με παρακίνησε να ξεσκονίσω το παρελθόν, οδηγώντας με στα παλιά μου λημέρια.
Κοντοστάθηκα στο πρώτο δέντρο.
Δροσιά.
Στον κορμό του δεκάδες σκαλίσματα είχαν σβήσει τα δικά μας. Άναψα τσιγάρο.
Κατέβηκα στην καυτή άσφαλτο και πέρασα απέναντι, στο εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό. Η βλάστηση ξεχείλιζε από παντού, σε πείσμα της ζέστης και της ξηρασίας. Ένας πυκνός κισσός δραπέτευε από τα ψηλά σκουριασμένα κάγκελα καταλαμβάνοντας το μισό πεζοδρόμιο. Κάπου εκεί μπλεγμένη μια γαριφαλιά. Έσκυψα να κόψω ένα λουλούδι.
Πορτοκαλο-κόκκινο στα χρώματα που "προστάζει η μόδα" για το φετινό καλοκαίρι.
"Trendy και το γαρύφαλλο" σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Ανηφορίζοντας προς το πατρικό μου, συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα, βημάτιζα περίεργα. Άλλοτε μικρά βήματα, άλλοτε στις μύτες, αριστερά, δεξιά. Το παιχνίδι δεν-πατάω-τις-γραμμές-ανάμεσα-στις-πλάκες. Ένας μοναχικός χορός που επινόησα όταν ήμουν παιδί.
Τότε το παρατήρησα. Οι πλάκες του πεζοδρομίου είχαν αλλαχθεί. Τα μεγάλα λευκά τετράγωνα αντικαταστάθηκαν με μικρά κοκκινωπά παραλληλόγραμμα.
«Αφού πρέπει να κάνω αυτό το flashback, πρέπει να το κάνω σωστά! Χωρίς να πατήσω ούτε μια γραμμή!» σκέφτηκα.
Έτρεξα πίσω στη λεωφόρο σχεδόν αγχωμένος.
Μηδέν οι χαμένες ζωές, πάμε πάλι_
posted by titania at 13:48 {Σημ.: Νοέμβριος 22, 2004 -- Tero} | 1 comments
{Δια του λόγου το αληθές...}
Το εÏανÎÏεÏε ÏÏο ÏÏÏ Î¿ Tero ÏÏÎ¹Ï 7:33 μ.μ.
ÎÎÏα-ÏÏÏλια: 0
